عبدالرحمن بن قاسم تیمی (ابومحمد)
عبد الرحمن بن القاسم بن محمد بن أبی بکر (۵۶ هـ - ۱۲۶ هـ) از بزرگان تابعین و فقیهان برجسته مدینه و از راویان حدیث پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله بود. او فرزند قاسم بن محمد بن ابیبکر و نوه خلیفه اول، ابوبکر بود و مادرش قریبه بنت عبد الرحمن بن ابیبکر بود. عبد الرحمن به کنیه ابومحمّد معروف بود و از بهترین و مورد اعتمادترین علمای زمان خود بهشمار میرفت.
| اطلاعات فردی | |
|---|---|
| نام کامل | عبد الرحمن بن القاسم بن محمد بن أبی بکر التیمی القرشی المدنی |
| سرشناسی | تابعی مدنی، فقیه، و راوی حدیث |
| تولد | ۵۶ ق |
| وفات | ۱۲۶ ق |
| نحوه درگذشت | در راه شام برای استفتا از ولید بن یزید، بیمار و درگذشت |
| محل دفن | الفُدَیْن، حوران، شام |
| خویشان سرشناس | پدر: محمد بن أبی بکر، جد: ابوبکر |
| اطلاعات علمی | |
| استادان | پدرش محمد بن أبی بکر، اسلم مولی عمر، محمد بن جعفر بن الزبیر |
| شاگردان | شعبة، سفیان الثوری، الأوزاعی، مالک بن أنس |
| مذهب | اهل سنت |
| اطلاعات فرهنگی | |
| زمینه فعالیت | فقه، حدیث، قضاوت |
| علت شهرت | راوی معتبر حدیث |
روایت حدیث غدیر[۱][۲]
ابن ابی الحدید در «شرح نهج البلاغة» حدیث غدیر را از عبدالرحمن بن قاسم نقل کرده است.[۳]
جایگاه راوی
عبد الرحمن بن القاسم بن محمد بن أبی بکر، از بزرگان و فقیهان برجسته مدینه بود که به کنیه ابومحمّد شناخته میشد. او از خانوادهای علمی برخاسته بود؛ پدر و جدش از بزرگان و خواهرانش نیز در میان زنان برجسته بودند. عبد الرحمن از بهترین و مورد اعتمادترین علمای زمان خود بود و در روایت حدیث و فقاهت مقام والایی داشت.
وی در دوران زندگی عایشه متولد شد و در سال ۱۲۶ هجری در منطقه حوران شام درگذشت، زمانی که برای استفتا به ولید بن یزید، خلیفه اموی، سفر کرده بود. او به ورع، تقوی و دانش فراوان شهرت داشت و از بزرگان حدیث و فقه بهشمار میرفت. همچنین از طریق پدرش و دیگر علمای بزرگ مانند مالک بن انس و اسلم مولی عمر حدیث نقل کرده است. عبد الرحمن بن القاسم در میان اهل دانش و فقاهت به عنوان یکی از بهترین افراد زمانش شناخته میشد. نقش انگشتر او شامل نام خودش و پدرش بود و لباسهای مخصوصی داشت که توسط راویان نقل شده است. خزرجی و ذهبی و یافعی و سیوطی:[۴] وی را توثیق کردهاند و فقه او را ستودهاند. احمد بن حنبل و چند تن دیگر نیز او را توثیق کردهاند.