یقین: تفاوت میان نسخه‌ها

در اواسط [[خطبه غدیر]]، پيامبرصلى الله عليه وآله پس از معرفى امامان معصوم بعد از خود تا روز قیامت، به توصيف مواليان و معتقدين به ولايت آنان پرداخته است. در مرحله اول قوت ايمان آنان را توصيف مى ‏نمايد و از جمله پايدار بودن ايمانشان و راه نداشتن شک در اعتقادشان را مطرح مى ‏كند.

استفاده تفسيرى كه از تضمين اين آيه در كلام حضرت به دست مى ‏آيد اين است كه پذيرنده واقعى ولايت امامان‏ عليهم السلام كسى است كه نه تنها از ايمان و [[اعتقاد]] خود باز نگردد، و نه تنها در آنچه معتقد است عميق و مطالعه كرده و پايدار باشد و در هيچ قسمت آن شكى نداشته باشد، بلكه هيچ گاه در اين ولايت و محبت ترديد و تزلزلى هم به قلب او راه پيدا نكند؛ بلكه «كَالْجَبَلِ الرّاسِخ» باشد كه «لا تُحَرِّكُهُ الْعَواصِفُ» است.

اين همان اعتقادى است كه از ما خواسته ‏اند و بايد در مسئله ولايت آن قدر پخته بوده و در جوانب آن فكر و مطالعه كرده باشيم كه شبهات سم پاشان و دشمنان [[اهل ‏بیت ‏علیهم السلام]] كوچک‏ ترين خللى بر دلمان وارد نكند.

در اين باره [[امیرالمؤمنین (لقب)|امیرالمؤمنین‏ علیه السلام]] مى‏ فرمايد: لا تَرْتابُوا فَتَشُكُّوا، وَ لا تَشُكُّوا فَتَكْفُرُوا: ريبه و شبهه به دل خود راه ندهيد كه به شک و ترديد منجر شود، و شک و ترديد مكنيد كه به كفر منجر شود.