نمایش مبدأ برای سوره ملک آیه ۱۲

==آيه «إِنَّ الَّذِينَ يَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ بِالْغَيْبِ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَ أَجْرٌ كَبِيرٌ»<ref>ملک /  ۱۲. غدير در قرآن: ج ۲ ص ۳۴۸ - ۳۵۱.</ref>==
در [[خطبه غدیر|خطابه غدیر]] آياتى از [[ارتباط غدیر با قرآن|قرآن]] به صورت [[اقتباس]] و تضمين، در شأن پذيرندگان [[ولایت]] [[امیرالمؤمنین علی علیه السلام|امیرالمؤمنین ‏علیه السلام]] ديده مى‏ شود.

مقامات و شئونى كه درباره اولياى اميرالمؤمنين‏ عليه السلام در اين فرازها مطرح شده، از پايه ‏هاى اعتقادى آن يعنى داشتن قلبى مطمئن و بى شک و ترديد آغاز شده، و به توصيف [[ایمان]] حقيقى آنان يعنى «ايمان به غيب» رسيده، و آنگاه رستگارى آنان مورد امضاى خدا و رسول قرار گرفته و مغفرت و اجر بزرگ برايشان ضمانت شده است.

آن پاداش بزرگ [[بهشت]] است و امان از آتش، و استقبال از محبين على ‏عليه السلام با سلام بهشتى.

اين آيات تضمين شده در كلام پيامبر صلى الله عليه و آله ۶ آيه است، كه از جمله اين آيات آيه ۱۲ سوره ملک است:

«إِنَّ الَّذِينَ يَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ بِالْغَيْبِ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَ أَجْرٌ كَبِيرٌ»:

«كسانى كه از پروردگارشان مى ‏ترسند (بدون آنكه او را ببينند) به خاطر ايمانى كه به غيب دارند. براى آنان مغفرت و اجر بزرگ است».

اين آيه از چهار بُعد قابل بررسى است:
===متن خطبه غدير===
الا انَّ اوْلِيائَهُمُ الَّذِينَ يَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ بِالْغَيْبِ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَ أَجْرٌ كَبِيرٌ. مَعاشِرَ النّاسِ، شَتّانَ ما بَيْنَ السَّعيرِ وَ الاجْرِ الْكَبيرِ:

بدانيد كه اولياء و دوستان امامان معصوم كسانى هستند كه از پروردگارشان مى ‏ترسند (بدون آنكه او را ببينند) به خاطر ايمانى كه به غيب دارند. براى آنان مغفرت و اجر بزرگ است. 

اى مردم، چقدر فاصله است بين شعله‏ هاى آتش و اجر بزرگ!!<ref>اسرار غدير: ص ۱۵۳ بخش ۷.</ref>
===موقعيت تاريخى===
فرازهاى اواسط خطابه پيامبر صلى الله عليه و آله همچنان در توصيف مواليان ائمه‏ عليهم السلام است و آن حضرت از قوت ایمان آنان مسئله ايمان به غيب را مطرح مى‏ كند كه خداوند در قرآن ارزش والايى براى آن قائل شده است.

اين مسئله را با تضمين آيه سوره ملک در كلام خود، به صورت كامل و فقط با برداشتن «انَّ» از اول آن مطرح نموده است.
===موقعيت قرآنى===
در سوره ملک بعد از آنكه خداوند عذاب كافران در جهنم را توصيف مى ‏كند، در آيه ۱۲ مؤمنان را در برابر آنان قرار مى ‏دهد و با بيان عمق ايمانشان مغفرت و اجر كبير را به آنان وعده مى‏ دهد.
===تحليل اعتقادى===
دو نكته بسيار حساس كه از ارتباط اين آيه با پذيرندگان [[ولایت ائمه علیهم السلام|ولایت معصومین‏ علیهم السلام]] در خطابه غدير قابل ملاحظه است، مسئله ایمان به غيب و مسئله اجر كبير است كه دومى به عنوان پاداش چنين ايمان محكمى تعيين شده است.

آنچه در اينجا قابل ذكر است اشاره به اجر كبير در آيه است. شكى نيست كه به جاى «اجر بزرگ» ممكن بود نام «[[بهشت]]» به صراحت برده شود ولى گويا ثمره ايمان به غيب منحصر به بهشت نيست، و خداوند به كسانى كه چنين ايمانى و يقينى را در روز [[قیامت]] به ارمغان بياورند پاداشى ذخيره نموده كه خود از آن به عنوان «كبير» ياد كرده و فقط در آن روز عظمت اين لطف الهى معلوم خواهد شد.

در كنار اجر بزرگ، مغفرت و بخشش خداوند است كه براى ايمان آورندگان به غيب ضمانت شده است.

نكته قابل توجه اين است كه در آيات قبل از آيه ۱۲، خداوند از «سعير» و «جهنم» به عنوان جزاى [[کفّار|کافران]] نام مى ‏برد؛ و [[حضرت محمّد صلی الله علیه و آله|پیامبر صلی الله علیه و آله]] نيز همين آيات سعير را در فرازهاى قبلى خطبه فرموده است.

با توجه به آنچه از «اجر كبير» براى مؤمنان به غيب و «سعير» براى كافران گفته شد معلوم مى ‏شود آنان كه ولايت امامان را قبول ندارند در واقع ايمان به غيب ندارند و طبعاً مستحق «سعير» هستند و اين به معناى كافر بودن آنان است.

لذا پيامبر صلى الله عليه و آله در عبارتى فشرده و پر معنى مى ‏فرمايد: شَتّانَ ما بَيْنَ السَّعيرِ وَ الاجْرِ الْكَبيرِ: چقدر فاصله است بين سعير و اجر كبير!! كه همان فاصله کفر و ايمان است.

== پانویس ==
<references />
[[رده:قرآن و غدیر]]