نمایش مبدأ برای نامۀ اعمال

== آيه «وَ أَمَّا مَنْ أُوتِىَ كِتابَهُ وَراءَ ظَهْرِهِ»<ref>انشقاق /  ۱۰ - ۱۲. غدير در قرآن: ج ۲ ص ۳۸۹،۳۸۸.</ref> ==
حضرت امیر ‏عليه السلام آن امامى است كه پيامبر صلى الله عليه و آله او را سبب [[آزمون الهی|امتحان امت]] قرار داد و فرمود: لَوْ لا انْتَ يا عَلِىُّ لَمْ يُعْرَفِ الْمُؤْمِنُونَ بَعْدى: اى حضرت امیر ، اگر تو نبودى مؤمنين بعد از من شناخته نمى‏ شدند.

پيامبر صلى الله عليه و آله فصلى از مراسم غدير و خطابه آن را به [[دشمنان اهل بیت علیهم السلام|دشمنان ائمه ‏علیهم السلام]] اختصاص داده تا مردود شوندگان از امتحان علوى بدانند چه آينده ‏اى در انتظار آنان است. [[اقتباس]] از چند آيه و تضمين آياتى ديگر براى اين منظور، روى هم ۱۵ آيه را عنوان اين بخش قرار داده است.

در اين آيات از يک سو اوصاف و رفتار اعداء اهل‏ بيت‏ عليهم السلام در دنيا مطرح شده، كه ثابت قدم نبودن آنان در [[ایمان]] و گفتگوهاى نارواى آنان و متكبر بودن آنان ذكر شده است. از سوى ديگر جزاى اعتقاد و عملشان در دنيا و آخرت را بيان مى‏ كند كه سقوط ارزش اعمالشان، و استحقاق آتش ابدى بدون تخفيف و مهلت و بدون شفاعت، آن هم عذاب فوق ‏العاده ‏اى در پايين ‏ترين درجه جهنم با شنيدن صداى جوشش جهنم و ديدن شعله‏ هاى آتش نمونه‏ هاى آن است.

اين آيات تضمين شده در كلام پيامبر صلى الله عليه و آله ۱۵ آيه است، كه از جمله اين آيات آيه ۱۲۱۰ سوره انشقاق است:

«وَ أَمَّا مَنْ أُوتِىَ كِتابَهُ وَراءَ ظَهْرِهِ، فَسَوْفَ يَدْعُوا ثُبُوراً، وَ يَصْلى سَعِيراً»:

«و اما كسى كه نامه اعمالش از پشت سر به او داده مى‏ شود به زودى با فرياد مرگ خود را خواهد طلبيد و به آتش بر افروخته وارد مى‏ شود».

اين آيه از چهار بُعد قابل بررسى است:

'''۱. متن خطبه غدير'''

الا انَّ اعْداءَهُمُ الَّذينَ يَصْلَوْنَ سَعيراً:

بدانيد دشمنان ائمه كسانى ‏اند كه شعله‏ هاى آتش را بر تن خود خواهند يافت.<ref>اسرار غدير: ص ۱۵۲ بخش ۷.</ref>

'''۲. موقعيت تاريخى'''

[[خطبه غدیر]] از اواسط آن گذشته و پيامبر صلى الله عليه و آله در بيان آينده دوستان و دشمنان حضرت امیر عليه السلام است. پس از پنج فراز كه درباره دوستان آن حضرت مى‏ فرمايد، نوبت به دشمنان مى‏ رسد و در اولين فراز با [[اقتباس]] از آيه [[قرآن]] در سوره انشقاق يكى از نتايج دشمنى با حضرت امیر عليه السلام را بيان مى‏ نمايد. در اين عبارت كلمه «يَصْلى» كه در آيه مفرد است در كلام حضرت براى تطابق با كلمه «اعْداء» به صورت جمع (يَصْلَوْنَ) آمده است.

'''۳. موقعيت قرآنى'''

موقعيت قرآنى اين آيه در اوايل سوره انشقاق ترسيمى از روز [[قیامت]] است كه مردم را به دو گروه تقسيم مى ‏كند: گروه اول كسانى ‏اند كه نامه اعمالشان به دست راستشان داده مى‏ شود و حساب آنان آسان بوده مسرور نزد دوستانشان مى‏ روند.

گروه دوم در مقابل آنانند و كسانى هستند كه نامه اعمالشان از پشت سر به آنان داده مى‏ شود و صداى واى و ويل بلند مى‏ كنند و شعله‏ هاى آتش را بر بدن خود احساس مى‏ نمايند.

'''۴. تحليل اعتقادى'''

دريافتى كه از تركيب آيه با كلام پيامبر صلى الله عليه و آله تداعى مى‏ شود تطبيق دشمنان امامان ‏عليهم السلام با كسانى است كه نامه اعمال از پشت سر به آنان داده مى‏ شود. در روزى كه به دور از هياهوهاى دنيا با سرد شدن قدرت‏ ها نوبت آن است كه حضرت حىّ قيوم حكم نهايى آحاد بشر را به آنان ابلاغ فرمايد، اين نامه‏ هاى اعمال است كه پرده از حقيقت‏ ها بر مى‏ دارد. در آن لحظات كه همه در انتظارى بهت‏ آور به سر مى‏ برند، همه دست راست خود را مى‏نگرند كه شايد پرونده خود را از آن سو دريافت كنند.

در آن هنگامه وقتى نامه اعمال دشمنان حضرت امیر‏ عليه السلام را از پشت سر به دست آنان مى‏ دهند گويى سرب داغ بر فرق آنان ريخته مى‏ شود و فرياد «واى بر من، ويلى ويلى» آنان بلند مى‏ شود و مأموران عذاب الهى آنان را روانه جهنم مى ‏كنند؛ تا مگر داغى كه بر دل حضرت امیر ‏عليه السلام و يارانش در دنيا گذاشتند با قرار گرفتن در ميان شعله‏ هاى آتش بر قلبشان رسوخ كند و جگرشان را داغ زند.

== پانویس ==
[[رده:دشمنان غدیر]]