آيه ۴۷ نساء و غدیر: تفاوت میان نسخه‌ها

== «يا أَيُّهَا الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتابَ . آمِنُوا بِما نَزَّلْنا مُصَدِّقاً لِما مَعَكُمْ...»<ref>نساء /  ۴۷. غدير در قرآن: ج ۲ ص ۶۹ - ۷۲.</ref> ==

در غدير ۱۸ آيه قرآن به صراحت [[تفسیر آیات در خطابه غدیر|تفسیر]] شده است؛ به اين معنى كه پيامبر صلى الله عليه و آله متن آيه را جداگانه در خطبه بيان فرموده و قبل يا بعد از آن به تفسيرش پرداخته است.

اين موارد در مقابل آياتى است كه به صورت تضمين در كلام و [[اقتباس]] در خطابه حضرت آمده است.

يكى از اين آيات، آيه ۴۷ سوره نساء است:

«يا أَيُّهَا الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتابَ، آمِنُوا بِما نَزَّلْنا مُصَدِّقاً لِما مَعَكُمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ نَطْمِسَ وُجُوهاً فَنَرُدَّها عَلى أَدْبارِها أَوْ نَلْعَنَهُمْ كَما لَعَنَّا أَصْحابَ السَّبْتِ» :

«اى كسانى كه كتاب به آنان داده شده، ايمان آوريد به آنچه نازل كرديم كه تأييد مى ‏كند آنچه همراه شماست، قبل از آنكه هلاک نماييم صورت‏ هايى را و آنها را به پشت برگردانيم يا آنان را مانند اصحاب سبت لعنت كنيم» .

اين آيه از چهار بُعد قابل بررسى است:

=== متن خطبه غدير ===

مَعاشِرَ النّاسِ، «آمِنُوا بِاللَّه وَ رَسُولِهِ و النور الذى انزل معه مِنْ قَبْلِ أَنْ نَطْمِسَ وُجُوهاً فَنَرُدَّها عَلى أَدْبارِها أَوْ نَلْعَنَهُمْ كَما لَعَنَّا أَصْحابَ السَّبْتِ» . بِاللَّه ما عَنى بِهذِهِ الْآيَةِ الاّ قَوْماً مِنْ اصْحابى اعْرِفُهُمْ بِاسْمائِهِمْ وَ انْسابِهِمْ، وَ قَدْ امِرْتُ بِالصَّفْحِ عَنْهُمْ:

اى مردم، ايمان آوريد به خدا و رسولش و نورى كه همراه او نازل شده است قبل از آنكه هلاک نماييم صورت‏ هايى را و آنها را به پشت برگردانيم يا آنان را مانند اصحاب سبت لعنت كنيم.

به خدا قسم از اين آيه قصد نشده مگر قومى از اصحابم كه آنان را به اسم و نسبشان مى‏ شناسم، ولى مأمورم از آنان پرده پوشى كنم.<ref>اسرار غدير: ص ۱۴۸ بخش ۶ .</ref>

خطبه غدير مرحله اصلى را در معرفى على‏ عليه السلام و دوستان و دشمنانش پشت سر گذاشته و مى‏ خواهد زنگ خطر را درباره حضور جدى [[منافقین]] در جامعه مسلمين به صدا در آورد.

آغاز سخن در اين مرحله با ذكر آيه مزبور است كه خداوند گروهى را به حيله ‏گران اصحاب سَبت تشبيه كرده كه با نيرنگ و استناد به دين فرامين الهى را زير پا گذاشتند.

اصحاب سبت قومى بودند كه شغلشان ماهی گيرى بود و در كنار دريا سكونت داشتند. خداوند به آنان دستور داد روزهاى شنبه كار خود را تعطيل كنند و ماهى نگيرند و در اين باره «أَخَذْنا مِنْهُمْ مِيثاقاً غَلِيظاً» يعنى «پيمان محكمى از آنان گرفتيم».<ref>نساء / ۱۵۴.</ref>

روزهاى شنبه كه تعطيل كرده بودند ماهيان روى آب ظاهر مى‏ شدند و طمع ماهی گيران را بر مى ‏انگيختند، ولى در غير روز شنبه ماهى ‏ها نمى ‏آمدند و اين امتحان الهى بود.

آن مردم براى آنكه ماهيان را در روز شنبه از دست ندهند و در عين حال -  به خيال خود -  با فرمان الهى مخالفت نكرده باشند، در كنار دريا حوضچه ‏هايى تعبيه كردند كه امواج آب ماهى ‏ها را بى‏ اختيار به آن حوضچه ‏ها مى ‏ريخت و راه بازگشت نداشتند.

اين كار بدون حضور ماهی گيران در روز شنبه به وقوع مى‏ پيوست و ماهيان در آن گودال‏ ها مى‏ ماندند تا روز يكشنبه كه مردم مى‏ آمدند و آنها را مى ‏گرفتند، و ادعا مى‏ كردند ما مخالف حكم خدا كارى نكرده ‏ايم و روز شنبه ماهى نگرفته ‏ايم!<ref>بحار الانوار: ج ۱۴ ص ۵۶ ح ۱۳.</ref>

 

 

 

 

 

 

==== الف) عذاب غاصبين خلافت در برزخ ====

 

فرمود: اين اولى است كه بر پرتگاهى از آتش قرار دارد و التماس مى‏ كند كه اى اباالحسن مرا ببخش، ولى خدا او را نبخشايد.

 

بار دوم اميرالمؤمنين‏ عليه السلام فرمود: اين ديگرى دومى است كه بر شكافى از آتش قرار دارد و مى‏ گويد: اى ابا الحسن مرا ببخش، ولى خدا او را نبخشايد.<ref>بحار الانوار: ج ۳۰ ص ۱۹۵.</ref>

 

===='''ب)''' عذاب غاصبين خلافت در قيامت ====

نمونه‏ اى از عذاب آخرت غاصبين، حديث پيامبر صلى الله عليه و آله است كه فرمود: در جهنم تابوتى از آتش است كه در آن دوازده نفرند: شش نفر از اولين و شش نفر از آخرين.

 

اين تابوت در چاهى در قعر جهنم است و بر در آن تابوت قفلى است و بر در آن چاه صخره ‏اى است. هر گاه خداوند بخواهد جهنم را شعله‏ ور كند آن صخره را از در آن چاه برمى ‏دارد، و جهنم از شعله‏ ها و حرارت آن چاه شعله ‏ور مى ‏شود.

 

 

و اما شش نفر از آخرين يكى دجال است و بقيه پنج نفر اصحاب صحيفه ‏اند كه در [[حجةالوداع]] و مقارن غدير پيمان نامه ‏اى بر ضد پيامبر و اميرالمؤمنين‏ عليه السلام امضا كردند و سر از [[سقیفه]] در آوردند كه عبارتند از: «[[ابوبکر بن ابی قحافه|ابابکر]] و [[عمر بن خطاب|عمر]] و [[ابوعبیده جرّاح|ابوعبیده جراح]] و [[معاذ بن جبل]] و [[سالم مولی ابی‏ حذیفه]]».<ref>كتاب سليم: ص ۳۴۹،۱۶۲.</ref>