اوصاف دوستان اهل بیت علیهم السلام در قرآن
الا انَّ اوْلِیاءَهُمُ الْمُؤْمِنُونَ الَّذینَ وَصَفَهُمُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فَقالَ
الَّذِینَ آمَنُوا وَ لَمْ یَلْبِسُوا إِیمانَهُمْ بِظُلْمٍ أُولئِکَ لَهُمُ الْأَمْنُ وَ هُمْ مُهْتَدُونَ
بدانید که دوستان اهل بیت کسانیاند که خداوند عزو جل آنان را توصیف کرده و فرموده است: «کسانی که ایمان آوردهاند و ایمانشان را با ظلم نپوشاندهاند، آناناند که برایشان امان است و آنان هدایت یافتگاناند».
در خطبهٔ پیامبر صلی الله علیه وآله توصیفِ پذیرندگان ولایت علی علیه السلام ادامه دارد. آیهای[۱] که در این فراز مطرح شده قطعه زیبایی از مظاهر ایمان حضرت ابراهیم علیه السلام در برابر مشرکان است که دقیقاً قابل انطباق بر دوستان علی علیه السلام در برابر دشمنان آن حضرت است. خلیل پروردگار با قوم خود به احتجاج برمیخیزد و اعلام میکند من خدای یکتا را پذیرفتهام و درباره او هیچگونه شرکی را نمیپذیرم. سپس به آنان میفرماید: «چگونه است که من به نظر شما باید از خدایان ساختگی شما که شریک خدای یکتا قرار دادهاید بترسم، ولی شما از این واهمهای ندارید که بدون دلیل به خدای یکتا شریک قائل شدهاید؟! آیا کدامیک از ما به آرامش فکر و امن نزدیکتریم؟
طبق تفسیر پیامبر صلی الله علیه وآله در خطبهٔ غدیر میگوییم: «ایدار و دسته سقیفه، ما خدای یکتا و فرامین او درباره امامت و خلافت را پذیرفتهایم که علی علیه السلام را تعیین فرموده است. چگونه است که ما باید از مخالفت سقیفه ساختگی شما بترسیم، ولی شما از این که فرمان صریح الهی درباره ولایت را کنار زدید و در برابر فرمان خدا سقیفه را بدعت گذاردید، نمیترسید؟ خود قضاوت کنید که کدامیک از ما دو گروه در برابر قضاوت الهی آرامش خواهیم داشت.
نتیجهگیری از این فرهنگ ابراهیمی در آیهای است که پیامبر صلی الله علیه وآله در توصیف شیعیان علی علیه السلام فرموده و آن ایمان خالص و بدون شک و شبهه و بدون ظلم و با حفظ فکری عادلانه و قضاوتی صحیح در عمق درون است که هم امنیت فکری آن و هم هدایتش ضمانت شده است.[۲]