بررسی تطبیقی واقعه غدیر در مدایح علوی شاعران فارسی و عربی قرن یازدهم

چکیده مقاله:

مدایح علوی به عنوان شاخهای از ادبیات متعهد اسلامی، یکی از مضامین مهم ادبیات شیعی به شمار می آید که در میان شاعران فارسی و عربی از جایگاه والایی برخوردار است که به مدح و بیان فضیلت های حضرت علی علیه السلام می پردازد.

یکی از جریانهای مهم در ادبیات شیعی مساله ی غدیرخم است که شاعران مختلف از دو قوم فارس و عرب برای اثبات حقانیت حضرت علی (علیه السلام) و دفاع از حق ایشان، چکامه های زیادی در این خصوص سروده اند.

قرن یازدهم هجری یکی از قرونی است که مدایح علوی در این قرن از گسترش چشمگیری در بین شاعران عرب و فارس برخوردار است. پژوهش حاضر براساس تجربه ی ادبیات تطبیقی اسلامی و با روش توصیفی- تحلیلی، به بررسی تطبیقی جریان غدیر در ادبیات فارسی و عربی قرن یازدهم می پردازد.

یافته های پژوهش حاکی از آن است که در بین شاعران فارسی، نظیری نیشابوری، فیاض لاهیجی ، لامع و نجیب کاشانی و در بین شاعران عرب ابن ابی شافین البحرانی، سید علیخان المشعشعی، قاضی جمال الدین المکی و مولی مسیحا الفسوی از جمله شاعرانی هستند که در اشعار خود به این موضوع پرداخته اند و غدیریه های این شاعران از ویژگی هایی مانند سادگی در کلام ، دقت در جزئیات حوادث و همچنین کاربرد فراوان از آیات قرآن و احادیث شریف و اشاره به حوادث وکاربرد برخی از تصاویر تشبیهی و استعاری و برخی از آرایه های بدیعی دیده می شود.

منبع

ششمین همایش ملی پژوهش های نوین در حوزه زبان و ادبیات ایران.