خبیث: تفاوت میان نسخه‌ها

  بزرگ ‏ترين امتحان بشريت در [[غدير]] مطرح شد. امتحانى همه جانبه كه اتمام حجت آن به نحو اكمل انجام گرفت و براى هيچ كس به هيچ دليل و بهانه ‏اى راه گريز نماند. در اين امتحان عظيم، هم جهاتى كه مى ‏توانست سر منشأ آزمايش باشد متعدد بود، و هم عللى كه مى‏ توانست انگيزه شيطانى براى سقوط در امتحان باشد در جلوه ‏هاى مختلف به ميان آمد.

پيامبر صلى الله عليه و آله در [[خطبه غدير]]، اين شرايط امتحان را براى مردم تبيين فرمود تا با آمادگى كامل به استقبال آن بروند. اين آينده تلخِ امتحان را حضرتش در غدير به اشاره و صراحت پيش ‏بينى فرمود، و مراحل چنين امتحان بزرگى را با استشهاد به ۱۱ آيه تضمين شده در خطبه غدير بيان فرمود. از آيه ۱۷۹ سوره آل عمران است:

 

 

'''متن خطبه غدير'''

 

'''موقعيت تاريخى'''

 

پيامبر صلى الله عليه و آله در اواسط خطبه غدير كه از اصل اعلان [[ولايت]] فراغت يافت، به عنوان مقدمه ‏اى براى شناخت و معرفى دوستان و دشمنان اهل‏ بيت‏ عليهم السلام، مسئله امتحان الهى و هدف از آن را درباره غدير مطرح فرمود تا مردم خود را در معرض چنين امتحانى بدانند.

 

 

'''<br />تحليل اعتقادى'''

 

 

از عبارت «عَلى ما أَنْتُمْ عَلَيْهِ» استفاده مى‏ شود كه خدا مردم را به همين ظواهرى كه از خود بروز داده ‏اند رها نمى ‏كند و بايد باطن ‏ها و ضماير آشكار گردد؛ و اين از طرف خداوند قطعى است و گذشت درباره آن معنى ندارد. چه قبل از غدير و چه در برنامه غدير و چه بعد از آن بسيارى بودند كه با چرب زبانى حتى خود را از ديگران جلو مى ‏انداختند و اظهار سرور از اين مقام اهل‏ بيت ‏عليهم السلام مى ‏نمودند، ولى در روزهاى امتحان جلوه ديگر خود را خيلى زود نشان دادند.

آيا جاى تعجب نيست كه تاريخ نشان دهد اولين كسانى كه در غدير با [[اميرالمؤمنين (لقب)|اميرالمؤمنين]]‏ عليه السلام بيعت نمودند و خود را از ديگران جلو انداختند، همان‏ هايى بودند كه زودتر از همه آن بيعت را شكستند و پيش از همه پيمان خود را زير پا گذاشتند. آنان عبارت بودند از [[ابوبکر بن ابی قحافه|ابوبكر]]، [[عمر]]، [[عثمان]]، [[طلحه]] و [[زبير]]، كه بعد از پيامبر صلى الله عليه و آله يكى پس از ديگرى رو در روى اميرالمؤمنين ‏عليه السلام ايستادند.<ref>عوالم العلوم: ج ۳  / ۱۵ ص ۱۹۵.</ref>

جالب‏تر اينكه عمر بعد از بيعت اين كلمات را بر زبان آورد كه گويا از همه خوشحا‏تر است: «بَخٍ بَخٍ لَكَ يَابْنَ ابى‏طالِبٍ! هَنيئاً لَكَ! اصْبَحْتَ مَوْلاىَ وَ مَوْلى كُلِّ مُؤْمِنٍ وَ مُؤْمِنَةٍ» : «افتخار برايت باد، گوارايت باد، اى پسر ابیطالب! خوشا به حالت اى اباالحسن، اكنون مولاى من و مولاى هر مرد و زن مؤمنى شده ‏اى»!!<ref>عوالم العلوم: ج ۳  / ۱۵ ص ۶۵ .</ref>

در غدير صد و بيست هزار نفر با پيامبر صلى الله عليه وآله و اميرالمؤمنين ‏عليه السلام [[بیعت|بيعت]] كردند كه قبل از آن هم بارها به ولايت على ‏عليه السلام اقرار كرده بودند. اينان در غدير نزد پيام‏ آور ولايت با صداى بلند اقرار كردند كه ما با قلب و جان و زبان و دست با تو بيعت مى ‏كنيم، و قول دادند كه اين پيمان را نشكنند و تغييرى در آن ندهند و آن را به نسل‏ هاى آينده برسانند.

آيا اين هفت وعده‏اى كه مردم به پيامبر عزيز و دلسوز خود دادند نبايد در بوته آزمايش قرار گيرد؟

آيا نبايد معلوم می ‏شد اين قلب‏ ها با كينه‏ اى عميق فاطمه‏ عليها السلام را بين در و ديوار قرار خواهند داد؟

آيا نبايد همه بفهمند كه اين زبان‏ها براى غصب [[خلافت]] به خاتم نبوت دروغ مى‏ بندند و با ناسزا به على بن ابی‏طالب ‏عليه السلام جان تازه ‏اى مى‏ گيرند؟

آيا نبايد اهل عالم خبر شوند كه اين دستان بيعت كننده جلوه ياس عصمت را با سيلى خونرنگ مى ‏كنند، و همين دست‏ها طناب بر گردن صاحب غدير انداخته او را براى بيعت با ابوبكر مى ‏كشند؟

اى ربّ عدل حكيم، ميليون‏ها بار از تو سپاسگزاريم كه با امتحان‏هاى كمرشكن خود پس از پيامبر صلى الله عليه و آله، حقايق عظيمى را به ما نماياندى و اسرارى از تاريخ حيات آن حضرت و فرمايشات او را به ما فهماندى، و با اين آزمايش بزرگ ما را در برابر انحرافات و ضلالت ها چون فولاد آبديده نمودى؛ به گونه ‏اى كه هر توطئه و ضلالتى را شعبه ‏اى از [[سقيفه]] مى‏ دانيم، و ادامه دهندگانِ راهِ صحيفه را از همين رهگذر مى ‏شناسيم.

'''نكته دوم: معناى خبيث و طيب'''

 

جمله «حَتَّى يَمِيزَ الْخَبِيثَ مِنَ الطَّيِّبِ» كه مقصد نهايى معرفى شده به معناى ظهور عميق ‏ترين زواياى وجودى هر كس از نظر ايمان و كفر است و از جهاتى مرتبط با جهات روحانى و جسمانى انسان است.

درباره «[[خبيث]]» و «[[طيّب]]» اين نكته قابل توجه است كه اگر ما «طيّب» را به معناى خوبِ خالص بگيريم كه هيچ غل و غش و فساد و پستى در آن راه ندارد و خير محض از آن مى‏ جوشد، در اين صورت آنچه درجه‏ اى از خالص بودن كمتر باشد به همان درجه «خبيث» خواهد بود. در مقابل اگر ـ«خبيث» را بدِ خالص بدانيم كه تماماً غل و غش و فساد است و شر محض از آن مى ‏جوشد، در اين صورت آنچه از ناخالصى فاصله بگيرد به همان درجه «طيب» خواهد بود.

'''نكته سوم: منشأ طهارت و خباثت'''

از مجموعه بالا مى‏توان نتيجه گرفت كه «خبيث» و «طيب» مربوط به ذاتيات و اصالت ‏هاى فرد است كه از روز «أَ لَسْتُ بِرَبِّكُمْ» آغاز مى ‏شود، و به پاكى و ناپاكى نسل‏ هاى بعد مى‏ رسد و از آنجا به طهارت مولد منتهى مى‏ شود و انسانى با ذات طيب يا خبيث قدم در اين جهان مى ‏گذارد. امورى كه اين انسان در دوران عمر خود با آنها برخورد مى ‏كند و عكس العمل‏هايش در مقابل آنها از آن خميره نشأت مى ‏گيرد.

در اين عكس العمل‏هاى انسان مسايل بسيارى هست كه ارزش مهمى ندارد و خداوند هم اصرارى در بروز آنها ندارد، ولى امر ولايت همان است كه خداوند تا عمقِ درون هر كس را درباره آن ظاهر نكند او را رها نمى ‏كند و اين همان معنى است كه مى ‏فرمايد: «لَمْ يَكُنْ لِيَذَرَكُمْ عَلى ما أَنْتُمْ عَلَيْهِ ...» .

اميرالمؤمنين‏ عليه السلام اين آزمايش الهى را چنين ترسيم می فرمايد: انَّ امْرَنا اهْلَ ‏الْبَيْتِ صَعْبٌ مُسْتَصْعَبٌ لا يَعْرِفُهُ وَ لا يُقِرُّ بِهِ الاّ مَلَكٌ مُقَرَّبٌ اوْ نَبِىٌّ مُرْسَلٌ اوْ مُؤْمِنٌ نَجيبٌ امْتَحَنَ اللَّه قَلْبَهُ لِلايمانِ. يعنى: امر ولايت ما اهل‏ بيت سخت و پيچيده است كه آن را نمى ‏شناسد و بدان اقرار نمى‏ كند مگر ملائكه مقرب يا پيامبر مرسل يا مؤمن نجيبى كه خداوند قلب او را براى ايمان امتحان كرده باشد.<ref>بحار الانوار: ج ۲ ص ۱۹۶.</ref>

مى ‏بينيم عده‏اى حتى قادر به درک و معرفت مقام ولايت نيستند تا نوبت به اقرار آن برسد، چرا كه در مرحله اقرار صفى بزرگ از ملائكه و پيامبران و مؤمنين در انتظار اين امتحان بزرگ الهى ايستاده ‏اند. اينها همه حاكى از عمق اين آزمايش و پيچيده بودن آن است كه حضور در آن نياز به پشتوانه‏اى قوى دارد.

آنگاه اميرالمؤمنين‏ عليه السلام در فرازى ديگر از سخنان دُرَربارش نتيجه شيرين اين آزمايش الهى را چنين بيان مى ‏نمايد: ما مِنْ عَبْدٍ مِنْ عَبيدِ اللَّه مِمَّنِ امْتَحَنَ اللَّه قَلْبَهُ لِلايمانِ الاّ وَ يَجِدُ حُبَّنا اهْلَ‏الْبَيْتِ عَلى قَلْبِهِ فَهُوَ يُحِبُّنا، وَ ما مِنْ عَبْدٍ مِنْ عَبيدِ اللَّه مِمَّنْ سَخِطَ اللَّه عَلَيْهِ الاّ وَ يَجِدُ بُغْضَنا عَلى قَلْبِهِ فَهُوَ يُبْغِضُنا:

هيچ بنده‏اى از بندگان خدا نيست كه خداوند قلب او را از جهت ايمان امتحان كرده باشد مگر آنكه محبت ما اهل‏بيت را در قلب خويش مى‏يابد و در نتيجه ما را دوست دارد، و هيچ بنده‏اى از بندگان خدا نيست كه خدا بر او غضب كرده باشد و از او ناراضى باشد مگر آنكه بغض و عداوت ما را در قلب خويش مى‏يابد، و در نتيجه ما را دشمن مى‏ دارد.<ref>مناقب اميرالمؤمنين ‏عليه السلام (محمد بن سليمان كوفى) : ج ۲ ص ۱۰۶. الغارات: ج ۲ ص ۹۱۱.</ref>

'''بحث اول: ولايت در عالم ذرّ و روز الَسْت'''

به تصريح قرآن خداوند از همه بنى‏ آدم پيمان گرفته است، كه از آن روز ميثاق به «[[عالم ذرّ]]» و «[[روز الَسْت]]» تعبير مى‏ كنيم: «وَ إِذْ أَخَذَ رَبُّكَ مِنْ بَنِى آدَمَ مِنْ ظُهُورِهِمْ ذُرِّيَّتَهُمْ...» .<ref>اعراف /  ۱۷۲.</ref>نگاهى به جزئيات اين ميثاق پرده از اصالت ‏ها و ذاتيات خميره انسان‏ ها بر مى‏دارد كه طيب و خبيث نتيجه آن است.

از آنجا كه ولايت امامان‏ عليهم السلام به معناى صاحب اختيارى مطلق ايشان بر مردم است و اين ولايت همانند ولايت پيامبر صلى الله عليه و آله است و در غدير ولايت به همين مطابقت مطرح شده، در نهايت ولايت پيامبر و ائمه‏ عليهم السلام در سايه ولايت و صاحب اختيارى خداوند بر خلقش به يك معناى واحد باز مى ‏گردد كه اطاعت مطلق از امر و نهى اوست.

لذا سر باز زدن از دستور امامان معصوم‏ عليهم السلام فرقى با سرپيچى از اوامر پيامبر اكرم‏ صلى الله عليه و آله ندارد و اطاعت نكردن از مقام نبوت و امامت هيچ فرقى با سرپيچى از فرمان الهى ندارد.

بنابراين منكرين ولايت دوازده امام ‏عليهم السلام منكر ولايت پيامبر صلى الله عليه و آله و در مرتبه بالاتر منكر ولايت و صاحب اختيارى خداوند هستند. اين انكار در آغاز خلقت در سايه امتحانى بزرگ بروز كرده و امام صادق ‏عليه السلام در حديثى ماجراى آن را مفصلاً فرموده كه ملخص آن چنين است:

خداوند در آغاز خلقت (عالم ذر) مردم را امتحان نمود و [[اصحاب يمين و شِمال]] (راست و چپ) را معرفى كرد. آن امتحان بدين صورت بود كه آتش بزرگى شعله ‏ور ساخت و به اصحاب شِمال دستور داد وارد آن شوند و وعده داد كه آن را بر ايشان سرد و سلامت نمايد. آنان سر باز زدند و اظهار كردند كه ما از آتش فرار مى‏ كنيم و تو ما را به دخول آن امر مى كنى؟ اگر به اصحاب يمين هم چنين فرمانى دهى عمل نمى‏ كنند!!

آنگاه از همه پرسيد: «أَ لَسْتُ بِرَبِّكُمْ» ، آيا من پروردگار شما نيستم؟ اصحاب يمين با اختيار و ميل خويش گفتند: آرى، و اصحاب شِمال با كراهت گفتند: آرى، ولى خداوند پيمان همه را گرفت.<ref>بحار الانوار: ج ۵ ص ۲۴۵ و ج ۹۹ ص ۲۱۸.</ref>

در اين جلوه از عالم ذرّ مى‏بينيم همانان كه در حديث اول از اجابت فرمان پروردگار سر باز زدند، اينک كه همان گوينده «أَ لَسْتُ بِرَبِّكُمْ» از آنان سه اقرار مى‏ خواهد: توحيد و نبوت و امامت، در مورد سوم در مقابل او قد علم مى ‏كنند و پاسخ منفى مى دهند، و عجيب اينكه عده‏ شان هم بسيار بلكه اكثريت است!

همان گونه كه در اين جهان جلوه كرده و بلى گويان به على بن ابى ‏طالب‏ عليه السلام هميشه در اقليت بوده ‏اند، و منكرين خلافت بلا فصل او و يازده امام ‏عليهم السلام با نشان توحيد و نبوت از پذيرفتن مقام آنان سرباز زده ‏اند. آثار عالم ذرّ در دنيا ظهور مى ‏يابد و صاحب ولايت آن را تشخيص مى‏ دهد چنانكه ابليس روزى با اميرالمؤمنين ‏عليه السلام رو به رو شد و اين نكته را درباره روز ميثاق براى حضرت بازگو كرد و گفت:

آنگاه كه خداوند آدم را خلق كرد و نسل او را مانند ذراتى از صلبش بيرون آورد و از آنان پيمان گرفت: «أَ لَسْتُ بِرَبِّكُمْ» ؟ گفتند: آرى. خداوند آنان را بر خودشان شاهد گرفت و ميثاق محمد و تو را -  يا على -  گرفت و همه را به تو شناساند و روح همه را به تو معرفى كرد. لذا هيچ كس به تو اظهار نمى ‏كند كه دوستت دارد مگر آنكه تو او را مى ‏شناسى، و هيچ كس به تو اظهار نمى‏ كند كه تو را مبغوض مى ‏دارد مگر آنكه او را مى‏ شناسى.<ref>بحار الانوار: ج ۳۹ ص ۱۷۸ ح ۲۱.</ref>

امام صادق‏ عليه السلام مى ‏فرمايد: خداوند از شيعيان ما پيمان گرفت همان گونه كه از بنى آدم پيمان گرفت، آنجا كه مى ‏فرمايد: «وَ إِذْ أَخَذَ رَبُّكَ مِنْ بَنِى آدَمَ مِنْ ظُهُورِهِمْ ذُرِّيَّتَهُمْ وَ أَشْهَدَهُمْ عَلى أَنْفُسِهِمْ أَ لَسْتُ بِرَبِّكُمْ قالُوا بَلى» . پس هر كس به ميثاق خود وفا كند خداوند نيز با بهشت به او وفا مى ‏كند، و هر كس ما را مبغوض بدارد و حق ما را ادا نكند در آتش هميشگى و دائمى خواهد بود.<ref>بحار الانوار: ج ۲ ص ۱۹۰ ح ۲۴.</ref>

'''بحث دوم: ارتباط ولايت با طيب ولادت'''

از عوامل ريشه ‏اى در طيب بودن و خباثت، كيفيت انعقاد نطفه انسان است. ارتباط مستقيم اين مسئله با پذيرفتن ولايت اهل‏ بيت‏ عليهم السلام از مسلمات است و احاديث بسيارى درباره آن وارد شده و عملاً نيز به اثبات رسيده است. در احاديثى «طيب الولادة» آغاز نعمت‏ ها شمرده شده كه بايد به خاطر آن شكر خاصى از درگاه ايزدى نمود.

پيامبر صلى الله عليه و آله مى‏ فرمايد: مَنْ احَبَّنا اهْلَ ‏الْبَيْتِ فَلْيَحْمِدِ اللَّه عَلى اوَّلِ النِّعَمِ. قيلَ: وَ ما اوَّلُ النِّعَمِ؟ قالَ: طيبُ الْوِلادَةِ؛ لايُحِبُّنا الاّ مَنْ طابَتْ وِلادَتُهُ: هر كس ما اهل ‏بيت را دوست دارد خدا را بر اولينِ نعمت‏ ها سپاس گويد. پرسيدند: اولين نعمت ‏ها چيست؟ فرمود: پاكىِ ولادت. سپس فرمود: ما را دوست نمى‏ دارد مگر كسى كه ولادتش پاک باشد.<ref>بحار الانوار: ج ۲۷ ص ۱۴۵ ح ۳، ص ۱۵۰ ح ۱۸، ص ۱۵۲ ح ۲۳.</ref>

شكى نيست كه منظور از «طيب الولادة» و «پاكى ولادت» حلال زادگى است كه نقطه مقابل آن حرام زادگى و از زنا متولد شدن و يا در ايام حيض باردار شدن مادر است. چنانكه اميرالمؤمنين‏ عليه السلام مى ‏فرمايد: لا يُحِبُّنا وَلَدُ زِنا اوْ مَنْ حَمَلَتْ بِهِ امُّهُ فى حَيْضِها: دوست نمى ‏دارد ما را ولدالزنا يا كسى كه مادرش در ايام حيض به او حامله شده باشد.<ref>بحار الانوار: ج ۲۷ ص ۱۴۸ ح ۱۱.</ref>

اميرالمؤمنين ‏عليه السلام در ارتباط طهارت نسل با پذيرش ولايت نكته ظريفى فرموده است: اگر امور به دست مردم بود (و همين انتخاب ظاهرى بود) احدى را بر ما مقدم نمى‏ داشتند و نمى‏ پذيرفتند، ولى خداوند است كه هر كس را بخواهد به رحمت خويش اختصاص مى‏دهد.

سپس در بيان آن رحمت الهى فرمود: پس خدا را شكر كنيد بر آنچه شما را اختصاص داده از آغاز نعمت‏ ها. سپس فرمود: منظورم طيب الولادة و پاكى در تولد است

پيداست كه حلال زادگى به معناى ازدواج صحيح پدر و مادر و خيانت نكردن مادر به پدر است كه در تمام ملل جهان معتبر است و از نظر اسلام هم ازدواج هر قومى محترم است، چنانكه پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: انَّ لِكُلِّ قَوْمٍ نِكاحاً <ref>وسائل الشيعة: ج ۱۷ ص ۲۹۹.</ref>، يعنى: هر قومى نكاحى معتبر دارند، و امام صادق‏ عليه السلام فرمود: نِكاحُ اهْلِ الشِّرْكِ جائِزٌ، يعنى: ازدواج مشركين از نظر اسلام معتبر است.<ref>وسائل الشيعة: ج ۱۵ ص ۸۰ .</ref>

امام صادق ‏عليه السلام مى ‏فرمايد: مَنْ وَجَدَ بَرْدَ حُبِّنا عَلى قَلْبِهِ فَلْيُكْثِرِ الدُّعاءَ لامِّهِ فَانَّها لَمْ تَخُنْ اباهُ، يعنى: هر كس خُنكى و لذت محبت ما را بر قلب خويش احساس كرد براى مادرش بسيار دعا كند، چرا كه اين علامت آن است كه مادرش به پدرش خيانت نكرده است.<ref>بحار الانوار: ج ۲۷ ص ۱۴۶ ح ۶ .</ref>

آن قدر اين مسئله بنيادى است كه در حديث ديگر مى ‏فرمايد: انَّ افْضَلَ فَضائِلِ شيعَتِنا انَّ الْعَواهِرَ لَمْ يَلِدْنَهُمْ فى جاهِلِيَّةٍ وَ لا اسْلامٍ، يعنى: بالاترين فضيلت شيعيان ما اين است كه زناكاران آنان را به دنيا نياورده ‏اند، چه در جاهليت و چه در اسلام.<ref>بحار الانوار: ج ۲۷ ص ۱۴۹.</ref>

شايد منظور از [[جاهليت]] كه در برابر [[اسلام]] ذكر شده، فقط زمان جاهليت عصر بعثت نباشد، بلكه قبل از مسلمان شدن شخص يا والدينش در هر زمانى منظور باشد كه در آن دوران نيز از نسل پاک و پدر و مادرى با ازدواج صحيح در قوم و ملت و دين خود به دنيا آمده ‏اند.

بسيار شنيدنى است كه«طيبِ مولد» به دستور پيامبر صلى الله عليه و آله وارد متن جامعه شده و «محبت على ‏عليه السلام» ضابطه قطعى آن قرار گرفته، آنجا كه فرمود: امتحان كنيد فرزندان خود را با حبّ على بن ابی‏طالب. هر فرزندى كه محبت او را داشت بدانيد كه از حلال زادگى اوست، و هر فرزندى كه بغض او را داشت بدانيد كه از [[حرام زادگى]] ‏اش است»  <ref>بحار الانوار: ج ۲۷ ص ۱۵۶ ح ۳۰.</ref>

'''<br />بحث سوم: ارتباط ولايت با خبث ولادت'''

 

صريح ‏تر از اين فرمود: هر كس عترت مرا دوست نداشته باشد يكى از اين سه است: يا منافق است، يا [[زنازاده]] است، و يا كسى است كه مادرش در غير طهارت از حيض به او حامله شده است.<ref>بحار الانوار: ج ۲۷ ص ۱۴۷ ح ۸ .</ref>  

'''بحث چهارم: ارتباط ولايت با شرک شيطان'''

شركت [[شيطان]] در عمل انسان كه به شريک بودن او در آن عمل باز مى‏ گردد از عوامل قطعى در خباثت است و در پذيرش ولايت اهل ‏بيت ‏عليهم السلام اثر يقينى دارد.

خداوند در قرآن به صراحت مى ‏فرمايد: «وَ شارِكْهُمْ فِى الْأَمْوالِ وَ الْأَوْلادِ»<ref>بحار الانوار: ج ۲۷ ص ۱۴۵.</ref>، و بايد ديد آثار اين شرک شيطان در كجا ظاهر مى‏ شود.

براى حذر از شركت شيطان از لسان خود او شنيدن بياد ماندنى‏ تر است، چرا كه او خوب از كار خود و تأثير آن آگاه است و سماجتى عجيب بر آن دارد. روزى ابليس در برابر اميرالمؤمنين‏ عليه السلام ظاهر شد و گفت: من با دشمنان تو در اموال و اولاد شركت كرده ‏ام!<ref>بحار الانوار: ج ۲۷ ص ۲۵۱.</ref> و در مقابل گفت: به خدا قسم با احدى از محبينت در مادرشان شريک نشده ‏ام!<ref>بحار الانوار: ج ۱۸ ص ۸۸ .</ref>

و روزى ديگر به آن حضرت گفت: اى پسر ابیطالب، كسى نيست كه تو را مبغوض بدارد مگر اينكه با پدرش در رحم مادرش و در فرزند و مالش شريک بوده ‏ام.

امام باقر عليه السلام درباره زنا مى ‏فرمايد: وقتى مردى زنا می ‏كند شيطان هم شركت مى ‏كند و هر دو با هم عمل را انجام مى‏ دهند در حالى كه يك نطفه است و فرزند از آن به وجود مى ‏آيد و شركت شيطان مى ‏شود.<ref>وسائل الشيعة: ج ۲۰ ص ۳۱۲.</ref>

امام صادق ‏عليه السلام درباره موارد غير زنا نيز از حضور شيطان بر حذر مى ‏دارد و مى ‏فرمايد: هر گاه مردى به همسرش نزديک شود و براى عمل زناشويى كنار او قرار گيرد شيطان در آنجا حاضر مى‏ شود. اگر نام خدا را بر زبان آورد شيطان از او دور مى ‏شود، ولى اگر بدون ذكر نام خدا كار را انجام دهد شيطان شركت مى كند، و عمل زناشويى از هر دو با هم واقع مى‏شود در حالى كه نطفه يكى است.

ابوبكر و عمر حق ما را غصب كردند و با آن كنيزانى خريدند و زن‏ها را به ازدواج در آوردند. بدانيد كه ما شيعيانمان را از جهت حقوقمان حلال قرار داديم تا ولادتشان طيب باشد. يعنى اموال اهل‏ بيت‏ عليهم السلام كه غصب شده و قيمت كنيزان و مهريه زنان قرار داده شده اين ازدواج را مشوّه ساخته و ولادت آنان را از اين جهت هم ناپاک ساخته است.<ref>بحار الانوار: ج ۲۷ ص ۱۴۷ ح ۷.</ref>

'''بحث پنجم: آثار طهارت مولد در قيامت'''

منظور از طهارت مولد نتيجه نهايى آن در روز جزاست و اين طهارت با طهارت بهشت پيوند خورده و آن روز همه حلال زادگان علنى و شناخته مى‏شوند.

پيامبر صلى الله عليه و آله به اميرالمؤمنين‏ عليه السلام فرمود: روز قيامت مردم با نام مادرانشان خوانده مى ‏شوند مگر شيعيان تو كه با نام پدرانشان خوانده مى‏شوند، و اين به خاطر پاک بودن ولادتشان و حلال زاده بودنشان است.<ref>بحار الانوار: ج ۲۷ ص ۱۵۰ ح ۱۷، ص ۱۵۵ ح ۲۸.</ref>

يعنى نسب صحيح باعث مى‏ شود كه روز قيامت بگويند: «فلانى پسرِ فلان مَرد» ، ولى وقتى نسب صحيح نباشد و پدر معروف در دنيا پدرِ واقعىِ او نباشد -  يا از جهت باطل بودن ازدواج او يا زناكار بودن و فرزند ديگران را به شوهر ملحق نمودن -  در اين صورت پدرى ندارد تا او را با نام پدر بخوانند، و راهى نيست جز آنكه بگويند: «فلانى فرزندِ فلان زن» كه از او به دنيا آمده است.

 

در ورود به بهشت نتيجه قاطع به نمايش گذاشته مى ‏شود. امام صادق‏ عليه السلام مى‏ فرمايد: خداوند عز و جل بهشت را طاهر مطهر خلق نموده است. بنابراين جز كسى كه ولادتش طيّب و پاک باشد وارد بهشت نمى‏ شود.<ref>بحار الانوار: ج ۵ ص ۲۸۵ ح ۴، ص ۲۸۷ ح ۱۱.</ref>

جالب ‏تر اينكه اين افتخار را هنگام ورود به بهشت گوشزد بهشتيان مى كنند كه «سَلامٌ عَلَيْكُمْ طِبْتُمْ» يعنى ولادت شما طيب است و حلال زاده ‏ايد، چرا كه وارد بهشت نمى ‏شود مگر حلال زاده، «فَادْخُلُوها خالِدِينَ» .<ref>بحار الانوار: ج ۲۷ ص ۱۴۷ ح ۷.</ref>

'''بحث ششم: كثرت خبيث و قلت طيّب'''

آنچه در ابتداى نظر باعث وحشت مى ‏شود كثرت خبيثان در هر زمانى است كه مخالفان [[اهل بيت عليهم السلام|اهل‏ بيت‏]] عليهم السلام هستند در حالى كه خداوند صريحاً فرموده: «قُلْ لا يَسْتَوِى الْخَبِيثُ وَ الطَّيِّبُ وَ لَوْ أَعْجَبَكَ كَثْرَةُ الْخَبِيثِ»<ref>مائده /  ۱۰۰.</ref>، يعنى: «بگو خبيث و طيب مساوى نخواهد شد اگر چه كثرت خبيث تو را به تعجب وا دارد» !

با اين آيه قرآن كريم دل‏ها آرام مى‏گيرد، كه كثرت خبيث نه تعجب دارد و نه وحشت. و نيز اينكه آنچه نزد خداوند ارزش دارد همانا طيب است و بس، اگر چه طيب يک نفر باشد و آنكه نزد خدا ارزش ندارد همانا خبيث است اگر چه همه عالم باشند.

لذا خداوند مرحله نهايى خبيث از طيب را چنين بيان فرموده است: «لِيَمِيزَ اللَّه الْخَبِيثَ مِنَ الطَّيِّبِ وَ يَجْعَلَ الْخَبِيثَ بَعْضَهُ عَلى بَعْضٍ فَيَرْكُمَهُ جَمِيعاً فَيَجْعَلَهُ فِى‏جَهَنَّمَ أُولئِكَ هُمُ الْخاسِرُونَ»<ref>انفال /  ۳۷.</ref>، يعنى: «تا خداوند خبيث را از طيب جدا كند و خبيث ‏ها را كنار هم قرار دهد و همه را متراكم كند و سپس در جهنم قرار دهد كه اينان زيانكارانند» .