تحلیل خطبه غدیر به شیوه تحلیل خطابه ادبی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[خطابه]] از دیرباز از مهم ترین وسایل ارتباط میان افراد جامعه بوده تا آنجا که یکی از فنون گفتاری به شمار آمده که می کوشد در مخاطبان اثر گذارد، آنها را [نسبت به موضوع مورد نظر] قانع سازد و به فهم آنچه مقصود خطیب است، تحریک نماید. بنابراین، نقش زیبایی های ادبی در موفقیت [[خطیب]] و ایجاد تاثیر شگرف در شنوندگان و متقاعد نمودن ایشان، غیر قابل انکار است. در [[خطبه غدیر]] که به واسطه فصیح ترین سخنگو به زبان عربی (پیامبر اکرم- صلی الله علیه و آله و سلم-) ایراد شده و آخرین خطابه و بلندترین (طولانی ترین) خطابه آن حضرت هم هست، زیبایی ها و ویژگی های ادبی خاصی انتظار می رود؛ و چون این [[خطبه]] علی رغم داشتن شایستگی های قابل توجه ، که آن را در زمرۀ نثر فنی والای ادبی جای می دهد، در ادبیات عربی، گمنام مانده و مورد بررسی شایسته قرار نگرفته، این مقاله در پی آنست که پس از معرفی مختصر [[خطبه]]، آن را با استفاده از روش تحلیل گفتمان ادبی، تحلیل کند؛ دستاورد این پژوهش آنست که [[پیامبر]] اسلام(صلی الله علیه و آله و سلم) جهت رسیدن به هدف مورد نظر که همان جذب مخاطب؛ تاثیر گذاری در او و متقاعد نمودن وی درباره موضوع [[خطابه]] است، ابزار مختلفی بکار می برند؛ بنابراین به الفاظ، آوا، سبک و محتوا اهتمام می ورزند؛ همین امر باعث شده [[خطبه غدیر]] با تمام شایستگی های ادبی موجود در آن و ویژگی های زیبای هنری (فنی) در بلندترین جایگاه نثر فنی جای گیرد.