غدیر در عراق: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقاله درباره غدير<ref>غدير در احساس ملت‏ ها: ص ۵-۸.</ref> ==

== اگر در غدير بودم از خود سؤال مى ‏كردم!<ref>سيدمهدى‏ نورى.</ref> ==

چرا پيامبر صلى‏ الله‏ عليه ‏و‏آله پس از بازگشت از مراسم حج قبل از تقاطع جاده‏ ها دستور توقف به كاروانيان دادند؟ چرا قبل از آنكه قبايل مختلف هر يك به مناطق خود مراجعت كنند آنها را متوقف كردند تا پيامبر صلى ‏الله‏ عليه ‏و‏آله آن تدبير آسمانى و سرنوشت ساز را به آنها ابلاغ كند؟ چرا رسول اكرم صلى الله‏ عليه ‏و‏آله آن زمان را كه همراه با گرماى سوزان و طاقت ‏فرسا بود براى ابلاغ اين مهم در نظر گرفت؟اگر من در آن هنگام بودم حيرت در اين امر حكيمانه بر من غلبه مى ‏كرد كه خداوندبه پيامبرش دستور مى‏دهد كنفرانسى را در زير آسمان باز و گرماى وحشتناك بر پا كند! آنگاه او بر بالاى آن منبر استثنايى رود و اولين منشور امامت را بيان كند.اگر من در غدير بودم مردم را مى ‏ديدم در حالى كه با چشمان خيره و با حالتى تعجب‏ آميز به پيامبر صلى ‏الله ‏عليه‏ و‏آله نظر افكنده‏ اند، و از خود سؤال مى‏ كنند كه چرا حضرت در اين وضعيت نامناسب اقدام به چنين كارى مى‏كند؟ پس حتما به خاطر امرى بسيار مهم و معقول دست به اين كار زده، چرا كه مردم آن حضرت را در تمام كارهايش حكيم مى‏ دانستند.اگر من در آن محفل عظيم بودم چنين برداشت مى‏كردم كه اهميت اين حادثه وقداست آن اقتضا داشته كه در اذهان و قلبها اسباب جاودانگى و تأثير ايجاد شود، و ختم و امضاى آن با بيعت باشد، تا هم فكر و هم جسم مردم در اين برنامه عظيم مشاركت داشته باشد. اين گونه تأثير آن ابدى خواهد بود تا مادامى كه اين واقعه بى‏نظير باشد و نمونه‏اى از سوى خداوند براى آن نيايد.اگر من در آن هنگام بودم آن منظره هيجان‏انگيز مرا بيهوش و سرمست مى‏كرد، كه مى‏ ديدم حبيب خدا از آن منبر ساخته شده از جهاز شتران بالا مى‏رود، و على عليه‏السلام را در كنار خود قرار مى دهد و دست او را چنان بالا مى‏ برد كه سفيدى زير بغل هر دوبزرگوار نمايان مى ‏شود. اين همه برنامه غير عادى براى چيست؟ براى اعلام امامت و خلافت او، آن هم با چه سياق و مقدمه اى؟!! من اگر در آن مراسم مى ‏شنيدم: «الست اولى بالمؤمنين من انفسهم»؟ به فكر فرو مى رفتم از سؤالى كه پيامبر صلى‏ الله ‏عليه ‏و‏آله از مردم مى‏ پرسد درباره سلطه خود بر جان و مال آنان و اينكه هم اوست كه از جانب خدا مسلط بر شئون آنان و تدبير امورشان است و با اين همه از آنان اعتراف مى‏گيرد. سپس مردم را رها نمى‏سازد مگر با گرفتن جواب «بلى»،تا حكم الهى ماندگار و جاويدان «من كنت مولاه فهذا على مولاه» را صادر كند.شكى ندارم كه اگر من در آن هنگام بودم از عمق رابطه بين شخصيت پيامبر صلى‏ الله ‏عليه و‏آله وعلى عليهم‏االسلام و رابطه ولايت رسول خدا بر مردم و ولايت على عليه‏السلام بر آنها، دچار دهشت واضطراب مى‏ شدم؛ و اين نكته را درمى‏ يافتم كه رسول خدا صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏آله بر سرنوشت امتش بعداز خود نگران و مضطرب است، و نگرانى او هنگامى بيشتر مى‏شود كه مى‏ داند تمام وصايا و سفارشات او در مورد اهل بيتش و خصوصا على عليه ‏السلام بدون اخذ اعتراف از مردم باقى مانده است. حبيب خدا مى‏ خواهد تمام وصايا و سفارشات خود را در اين موقعيت ـ كه هيچ چيز جايگزين حالت و احساسات حاكم بر آن نمى ‏شد ـ براى مردم تكرار كند و جواب بلى و قبول را از آنان بگيرد.اگر من در آن هنگام بودم اين احساس سراسر وجود مرا به لرزه مى ‏انداخت كه پيامبر صلى الله‏ عليه ‏و‏آله با اين وصيت مهم و اعلان آن به اين شكل منحصر به فرد، نزديكى زمان عروجش به سوى حق تعالى را بيان مى ‏كند و اعلام مى‏ دارد كه از اين پس على عليه السلام مولى وجانشين او در امت است.اگر من در آن موقف با عظمت بودم در آن نداى با تأثير ـ كه هيچ مانندى براى آن نيست ـ غرق مى‏ شدم. پيامبر صلى ‏الله‏ عليه‏ و‏آله را مى‏ ديدم در حالى كه چشمان مباركش به سوى آسمان دوخته شده و خدايش را با تمام خشوع ندا مى‏دهد: «اللهم وال من والاه و عاد من عاداه و انصر من نصره و اخذل من خذله». در آنجا من يقين مى‏كردم كه ممكن نيست حق تعالى دعاى پيامبرش را در آن حالت و در آن فضاى بى‏ مثال رد كند، چرا كه خدايش به او امر كرده تا حكمتش را جارى كند: «يا ايها الرسول بلغ ما انزل اليك من ربك و ان لم‏تفعل فما بلغت رسالته ...».اگر من در آن هنگام بودم قبل از بيان حكم خدا به وسيله رسولش مى‏ يافتم كه اين امر هر چه باشد ما فوق همه تكاليف و مسئوليتها به استثناى نبوت است. يك انسان عاقل اين مطلب را چطور باور مى‏كند كه همه اين امور و مقدمات براى بيان امر ديگرى باشد، و اگر چنين نبود ديگر احتياجى به اين مجمع با عظمت و آن مناسبت عبادى عظيم نبود. اگر من در آن هنگام بودم و آن جمعيت با عظمت را مى‏ ديدم كه به اين حكم الهى و سرنوشت‏ ساز گوش فرا مى ‏دهند، و سپس براى تبريك و تهنيت به سوى آن امام منصوب از جانب خداوند مى روند، از به وجود آمدن بذرهاى حسد و نفرت و كينه و طمع در بعضى افراد تعجب نمى‏كردم، چرا كه قضيه امامت و آن جانشينى بى‏مانند تمام نقشه‏ ها و برنامه‏هاى قبلى آنان را بر باد مى‏داد. درست است كه پيامبر صلى‏ الله ‏عليه ‏و‏آله مسئله جانشينى على عليه ‏السلام را سابقا بارها مطرح كردند، اما اين بار اعلام جانشينى او به صورت يك اعلان عمومى و در جمع بسيار عظيمى صورت مى‏گرفت، و بعد از اعلام اين امر دستور بيعت با امام صادر مى‏شد، و اين ديگر براى آن افراد قابل تصور و تحمل نبود.اگر من در آن هنگام بودم درمى ‏يافتم كه چرا رهبر حقيقى كه جانشين پيامبر باشد بايد مخصوص و متعين از جانب خداوند باشد، زيرا وقتى به امت پيامبر صلى ‏الله‏ عليه ‏و‏آله مى ‏نگرم مى‏ بينم اين امت نوپا و ناهم گون كه متشكل از قبايل و آداب و رسوم مختلف است و تنها عامل اتحاد آن شخص رسول اكرم صلى ‏الله ‏عليه ‏و‏آله است، تا چه حد در معرض انحراف و پراكندگى است! از سوى ديگر وقتى على عليه‏السلام را مى‏ بينم كه امتداد دهنده طبيعى نبوت است،درمى ‏يابم اوست كه مى ‏تواند به بهترين نحو جاى خالى حبيب خد صلى‏ الله ‏عليه ‏و‏آله را پر نمايد و پيوند اين امت را محكمتر كند. همانطور كه بعدها ديديم تخلف از اين امر چه مصيبتهايى بر سر امت محمد صلى ‏الله‏ عليه ‏و‏آله آورد، كه آثار شومش تاكنون نيز بر جاى مانده است.اگر من در آن محفل با شكوه الهى بودم به تمام مسائل و معانى آن حادثه مى‏ نگريستم و مى‏ ديدم كه پيامبر صلى ‏الله‏ عليه ‏و‏آله امت را پس از آن سفر مشقت بار مرخص