دلالت حدیث وصایت بر امامت و ولایت: تفاوت میان نسخه‌ها

« مَنْ أَحَبَّهُ فَقَدْ أَحَبَّنِي وَ مَنْ أَحَبَّنِي فَقَدْ أَحَبَّ اللَّهَ وَ مَنْ أَبْغَضَهُ فَقَدْ أَبْغَضَنِي وَ مَنْ أَبْغَضَنِي فَقَدْ أَبْغَضَ اللَّهَ عَزَّ وَ جَل» پس برای صیانت کلام از تکرار باید مراد حضرت از ولایت در « بوَلَايَةِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ مَنْ تَوَلَّاهُ فَقَدْ تَوَلَّانِي وَ مَنْ تَوَلَّانِي فَقَدْ تَوَلَّى اللَّهَ» معنایی غیر از دوستی باشد چرا که تکرار خلاف اصل در ظهور کلام است و احتیاج به دلیل دارد. ومعلوم است که آن معنا چیزی نخواهد بود جز سرپرستی.