عیسی علیه السلام: تفاوت میان نسخه‌ها

مطرح كردن «تُراب اقدام» بالاترين گونه احترام عرفى است كه وقتى مردم به قداست كسى معتقد شوند حاضرند پست‏ ترين چيز منسوب به او را به عنوان با ارزش‏ترين چيز بردارند و حفظ كنند و بدان تبرک جويند. لذا خاک پاى او كه در واقع زير پاى او قرار گرفته مورد احترام قرار مى‏ گيرد. در اين حديث هم مى‏ بينيم پيامبر صلى الله عليه وآله با تأكيد بر جمله «زير پاى تو» بر اين عظمت تأكيد مى‏ فرمايد.  

مطرح شدن «بركت» بدان معناست كه مردم با شنيدن آن فضيلت، خاک پاى على ‏عليه السلام را به عنوان تبرک بر مى‏ داشتند و آن را مايه بركت زندگى خويش مى ‏دانستند. در بعضى احاديث حتى كلمه {{متن عربی|يُقَبِّلُونَهُ}} آمده است<ref>كتاب سليم: ص ۹۱۰ ح ۶۲ .</ref>، يعنى «خاک پاى تو را مى ‏بوسيدند».در احاديث ديگرى {{متن عربی|يَسْتَشْفُونَ بِهِ}} ذكر شده<ref>بحار الانوار: ج ۳۱ ص ۴۳۸.</ref> كه به معناى «شفا گرفتن از خاک پاى على ‏عليه السلام» است. حتى در بعضى احاديث با آب مخلوط كردن خاک پاىعلى‏ عليه السلام براى خوردن آن مطرح شده كه مى ‏فرمايد:{{متن عربی|لَوْ حَدَّثْتُ بِما انْزِلَ فى عَلِىٍّ ما وَطَئَ عَلى مَوْضِعٍ فِى الارْضِ الاّ اخِذَ تُرابُهُ الَى الْماءِ}}:اگر نقل كنم آنچه درباره على نازل شده، قدم بر جايى از زمين نمى‏ گذارد مگر آنكه خاكش را به سوى آب مى‏ برند<ref>بحار الانوار: ج ۴۰ ص ۴۸ ح ۸۵ .</ref>!! (كنايه از اينكه با آب مخلوط مى ‏كنند و مى ‏خورند).جالب ‏تر از همه احاديثى است كه برداشتن خاک پاى على ‏عليه السلام را به عنوان تبرکِ نسل‏ هاى بعدى مطرح كرده است. در حديثى پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود:  

اگر نبود كه مى ‏ترسيدم احدى باقى نماند مگر آنكه از خاک پاى تو مُشتى بردارد تا براى نسل بعد از خود بركت قرار دهد، درباره تو سخنى مى‏ گفتم كه هيچ كس نماند مگر آنكه از جاى پاى تو مشتى از خاک بردارد.<ref>بحار الانوار: ج ۳۱ ص ۳۱۹.</ref>  

جا دارد اشاره كنيم كه مردم آن زمان -  با آن همه فضايل كه درباره على‏ عليه السلام شنيده بودند -  ولى گويا هنوز معرفتى به مقام آن حضرت نداشتند؛ و گذشته از كينه توزان، بسيارى از دوستان هم آن گونه كه بايد به عظمت علوى نمى ‏نگريستند.خدا را شكر كه ما در عصرى زندگى مى‏ كنيم كه در سايه احاديث ائمه ‏عليهم السلام و رشدى كه فكرها و قلب‏ ها به بركت آن ها پيدا كرده ‏اند، شيعيان چنان عظمتى به مقام عصمت كبرى قائل اند كه اگر امروز على بن ابى ‏طالب‏ عليه السلام يا يكى از ائمه تا امام زمان‏ عليهم السلام در ميان مردم حضور مى‏ يافت همه خاک پايش را براى تبرک بر مى‏ داشتند، بدون آنكه آن مطلبى را كه پيامبر صلى الله عليه وآله فرمود شنيده باشند. بلكه اگر امروز قنبر يا فضه زنده مى ‏شدند مردم خاک پاى آنان را به عنوان غلام و كنيز اميرالمؤمنين ‏عليه السلام سرمه چشمان خود مى‏ نمودند.نمونه بارز آن تبرک به غبار حرم‏ هاى شريفه است، بلكه در زيارات به صراحت مى ‏گوييم: {{متن عربی|وَ اجْعَلْ ارْواحَنا تَحِنُّ الى مَوْطِئِ اقْدامِهِمْ}}: «خدايا ارواح ما را چنان قرار ده كه متمايل به جاى پاى آنان باشد». از همه بالاتر تربت حسينى است كه در طول قرن‏ها خاكى را كه نه جاى پاى حسين‏ عليه السلام است بلكه همين كه در جوار حرم اوست و عطر عاشورايى دارد شيعيان آن را تا اقصى نقاط جهان براى تبرک مى ‏برند.  

در همين ماجرا وقتى عده ‏اى از منافقين گفتند: «درباره على زياده‏ روى كرد»، خداوند مستقيماً پاسخ آنان را داد كه در ذكر اصل ماجرا گذشت. خلاصه آن پاسخ اين است كه فرمود:كجاى اين فضايل جاى انكار دارد؟ اينان بندگان امتحان شده ‏اى هستند كه لياقت خود را در مقام انقياد نشان داده‏اند و خدا هم آنان را به كراماتى اختصاص داده و امور بندگانش را به آنان سپرده است؛ مانند همه پادشاهان دنيا كه وقتى خدمتگزارىِ يكى از كارگزاران خود را بپسندند و اطاعت او را در حد كمال ببينند، امور مهم لشكر و كشور خود را به او مى‏ سپارند چرا كه به آنها اعتماد مى‏ كنند. براى توضيح بيشتر مراجعه شود به عنوان: [[حارث بن نعمان فهری]].

از جمله گفتگوهاى شياطين با بزرگ خود ابليس اين است كه شياطين گفتند: اى آقاى ما، تو همان كسى هستى كه آدم را گمراه كردى! ولى گويا از اين پس اين امت يک امت رحمت شده محفوظ از گناه خواهند بود و ديگر تو و ما را بر اينان راهى نيست، چرا كه امام و پناه خود بعد از پيامبرشان به آنان شناسانده شد. ابليس گفت: واى بر شما، امروزِ شما مثل روز عيسى است! به خدا قسم مردم را درباره على گمراه خواهم كرد!

'''۱.در روز سقيفه''' -  كه شيطان به عنوان [[بیعت]] با ابوبكر دست داد -  نيز گفت:{{متن عربی| يَوْمٌ كَيَوْمِ آدَمَ}}: روزى است مانند روز آدم! همان روز شياطين به او گفتند: {{متن عربی|انْتَ الَّذى اخْرَجْتَ آدَمَ مِنَ الْجَنَّةِ}}: تو بودى كه آدم را از بهشت بيرون آوردى! آن روز كه توانست حضرت آدم‏ عليه السلام را از [[بهشت]] بيرون كند، در واقع نسل بشريت را از بهشت اخراج كرد، و آنان را اسير حيله‏ هاى خود در دنيا نمود.

'''۲.روزى كه ولادت حضرت عيسى ‏عليه السلام''' بدون همسرى براى مريم اتفاق افتاد، اين معجزه الهى را بهانه غلو قرار داد و آن حضرت را به عنوان الوهيت مطرح كرد و نسل‏هايى از بشر را با همين باور غلط مبتلا به شرک نمود و راهى جهنم كرد.

'''۳.در روز غدير''' هم قسم ياد كرد كه در اين باره مردم را گمراه خواهم كرد، و سقيفه تحقق اين قسم ابليس بود كه تا آخر روزگار اكثريتى از انسان‏ ها را با انكار ولايت على‏ عليه السلام راهى جهنم كرد.