۸۴۹
ویرایش
شبهه اعراض صحابه از غدیر: تفاوت میان نسخه‌ها
←۸.سوگند و شهادت دروغ:
| خط ۳۰۱: | خط ۳۰۱: | ||
==== شبهه در فهم کلمه «مولی» ==== | ==== شبهه در فهم کلمه «مولی» ==== | ||
اهل سنت براى تشكيک | اهل سنت براى تشكيک درحديث غدير سعى كرده اند در معناى«مولى»تشكيک كنند، و شبهاتى مطرح كرده اند: | ||
===== یکی: عمل وفهم صحابه ===== | |||
آخرين دست آويز مخالفان ولايت علوى اين شبهه بى اساس است كه اگر پيامبر اسلام صلى الله عليه وآله در حضور ياران و اصحابش براى خود جانشين و خليفه برگزيده بود، همگى از آن با خبر مى شدند و آن شخص را مى شناختند، و پس از رحلتش او را به مسند خلافت می نشاندند، ولى چنين حادثه اى رخ نداد و مسلمانان ابوبكر را خليفه خواندند! | آخرين دست آويز مخالفان ولايت علوى اين شبهه بى اساس است كه اگر پيامبر اسلام صلى الله عليه وآله در حضور ياران و اصحابش براى خود جانشين و خليفه برگزيده بود، همگى از آن با خبر مى شدند و آن شخص را مى شناختند، و پس از رحلتش او را به مسند خلافت می نشاندند، ولى چنين حادثه اى رخ نداد و مسلمانان ابوبكر را خليفه خواندند! | ||
| خط ۳۰۹: | خط ۳۱۰: | ||
براى آگاهى اين سطحى نگران، آياتى از قرآن حكيم و رويدادهاى مسلَّم تاريخى را بر مى شماريم كه سرپيچى ياران از فرمان هاى پيامبرصلى الله عليه وآله و طغيانگرى آنان و نيز وجود منافقان و دو چهرگان و بيماردلان را ثابت مى كند: | براى آگاهى اين سطحى نگران، آياتى از قرآن حكيم و رويدادهاى مسلَّم تاريخى را بر مى شماريم كه سرپيچى ياران از فرمان هاى پيامبرصلى الله عليه وآله و طغيانگرى آنان و نيز وجود منافقان و دو چهرگان و بيماردلان را ثابت مى كند: | ||
'''۱.''' '''خوددارى از حضور در جبهه جنگ با كافران به سبب دلدادگى دنيا كه هر دو از گناهان بزرگ است:''' | |||
{{قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا مَا لَكُمْ إِذَا قِيلَ لَكُمُ انْفِرُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ اثَّاقَلْتُمْ إِلَى الْأَرْضِ أَرَضِيتُمْ بِالْحَيَاةِ الدُّنْيَا مِنَ الْآخِرَةِ فَمَا مَتَاعُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا فِي الْآخِرَةِ إِلَّا قَلِيلٌ}} .<ref>توبه/۳۸.</ref> | {{قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا مَا لَكُمْ إِذَا قِيلَ لَكُمُ انْفِرُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ اثَّاقَلْتُمْ إِلَى الْأَرْضِ أَرَضِيتُمْ بِالْحَيَاةِ الدُّنْيَا مِنَ الْآخِرَةِ فَمَا مَتَاعُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا فِي الْآخِرَةِ إِلَّا قَلِيلٌ}} .<ref>توبه/۳۸.</ref> | ||
| خط ۳۳۲: | خط ۳۳۴: | ||
اگر آنان به بهانه نگرانى از حال پيامبرصلى الله عليه وآله و شدت دلسوزى به او به جبهه نرفتند، پس چرا وقت جان دادن و پر كشيدن روح آن حضرت به ملكوت اعلا خانه او را رها كردند و به سقيفه بنى ساعده رفتند تا در گردهمايى انصار با موضوع:«چاره انديشى براى رهبر پس از پيامبرصلى الله عليه وآله»شركت كنند؟! | اگر آنان به بهانه نگرانى از حال پيامبرصلى الله عليه وآله و شدت دلسوزى به او به جبهه نرفتند، پس چرا وقت جان دادن و پر كشيدن روح آن حضرت به ملكوت اعلا خانه او را رها كردند و به سقيفه بنى ساعده رفتند تا در گردهمايى انصار با موضوع:«چاره انديشى براى رهبر پس از پيامبرصلى الله عليه وآله»شركت كنند؟! | ||
'''۲.فتنه افكنى و تبليغات منفى عليه پيامبرصلى الله عليه وآله و ياران راستين او:''' | |||
{{قرآن|لَقَدِ ابْتَغَوُا الْفِتْنَةَ مِنْ قَبْلُ وَقَلَّبُوا لَكَ الْأُمُورَ حَتَّى جَاءَ الْحَقُّ وَظَهَرَ أَمْرُ اللَّهِ وَهُمْ كَارِهُونَ}}.<ref>توبه/۴۸.</ref> | {{قرآن|لَقَدِ ابْتَغَوُا الْفِتْنَةَ مِنْ قَبْلُ وَقَلَّبُوا لَكَ الْأُمُورَ حَتَّى جَاءَ الْحَقُّ وَظَهَرَ أَمْرُ اللَّهِ وَهُمْ كَارِهُونَ}}.<ref>توبه/۴۸.</ref> | ||
| خط ۳۴۳: | خط ۳۴۶: | ||
در آشنايى با اين رفتارهاى نابخردانه برخى به ظاهر مسلمان كه خود را در ميان اصحاب جا زده بودند، افزون بر منابع تفسيرى، مى توانيد از اين آثار تاريخى نيز مدد بگيريد<ref>تاريخ طبرى:ج ۲ ،ص ۶۰ . الكامل فى التاريخ: ج ۱ ،ص ۵۴۹ . البداية و النهاية: ج ۴ ،ص ۱۵. المغازى: ج ۱ ،ص ۲۱۹. السيرة النبوية ابن هشام: ج ۳ ،ص ۶۸ .</ref> | در آشنايى با اين رفتارهاى نابخردانه برخى به ظاهر مسلمان كه خود را در ميان اصحاب جا زده بودند، افزون بر منابع تفسيرى، مى توانيد از اين آثار تاريخى نيز مدد بگيريد<ref>تاريخ طبرى:ج ۲ ،ص ۶۰ . الكامل فى التاريخ: ج ۱ ،ص ۵۴۹ . البداية و النهاية: ج ۴ ،ص ۱۵. المغازى: ج ۱ ،ص ۲۱۹. السيرة النبوية ابن هشام: ج ۳ ،ص ۶۸ .</ref> | ||
'''۳. بى شک فرار از ميدان نبرد از گناهان بزرگ است و پرونده شمار فراوانى از اصحاب در جنگ احد و خيبر و حنين، بسيار سياه است كه برخى در جنگ احد سه روز از مدينه دور شدند:''' | |||
{{قرآن|وَلَقَدْ صَدَقَكُمُ اللَّهُ وَعْدَهُ إِذْ تَحُسُّونَهُمْ بِإِذْنِهِ حَتَّى إِذَا فَشِلْتُمْ وَتَنَازَعْتُمْ فِي الْأَمْرِ وَعَصَيْتُمْ مِنْ بَعْدِ مَا أَرَاكُمْ مَا تُحِبُّونَ مِنْكُمْ مَنْ يُرِيدُ الدُّنْيَا وَمِنْكُمْ مَنْ يُرِيدُ الْآخِرَةَ ثُمَّ صَرَفَكُمْ عَنْهُمْ لِيَبْتَلِيَكُمْ وَلَقَدْ عَفَا عَنْكُمْ وَاللَّهُ ذُو فَضْلٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ}}.<ref>آل عمران/۱۵۲.</ref> | {{قرآن|وَلَقَدْ صَدَقَكُمُ اللَّهُ وَعْدَهُ إِذْ تَحُسُّونَهُمْ بِإِذْنِهِ حَتَّى إِذَا فَشِلْتُمْ وَتَنَازَعْتُمْ فِي الْأَمْرِ وَعَصَيْتُمْ مِنْ بَعْدِ مَا أَرَاكُمْ مَا تُحِبُّونَ مِنْكُمْ مَنْ يُرِيدُ الدُّنْيَا وَمِنْكُمْ مَنْ يُرِيدُ الْآخِرَةَ ثُمَّ صَرَفَكُمْ عَنْهُمْ لِيَبْتَلِيَكُمْ وَلَقَدْ عَفَا عَنْكُمْ وَاللَّهُ ذُو فَضْلٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ}}.<ref>آل عمران/۱۵۲.</ref> | ||
| خط ۳۷۴: | خط ۳۷۸: | ||
بخارى و مسلم نيز به گريختن وى در نبرد حنين اعتراف كرده اند.<ref>صحيح بخارى: ج ۳ ،ص ۱۵۶ ،ح ۴۳۲۲. كتاب المغازى. صحيح مسلم: ج ۱۲ ،ص ۳۰۳-۳۰۱ ،ح ۱۷۵۱، كتاب الجهاد.</ref> | بخارى و مسلم نيز به گريختن وى در نبرد حنين اعتراف كرده اند.<ref>صحيح بخارى: ج ۳ ،ص ۱۵۶ ،ح ۴۳۲۲. كتاب المغازى. صحيح مسلم: ج ۱۲ ،ص ۳۰۳-۳۰۱ ،ح ۱۷۵۱، كتاب الجهاد.</ref> | ||
'''۴.اعتراض به تقسيم غنايم در غزوه طائف و سرزنش پيامبرصلى الله عليه وآله''' | |||
{{قرآن|وَمِنْهُمْ مَنْ يَلْمِزُكَ فِي الصَّدَقَاتِ فَإِنْ أُعْطُوا مِنْهَا رَضُوا وَإِنْ لَمْ يُعْطَوْا مِنْهَا إِذَا هُمْ يَسْخَطُونَ}}.<ref>توبه/۵۸.</ref> | {{قرآن|وَمِنْهُمْ مَنْ يَلْمِزُكَ فِي الصَّدَقَاتِ فَإِنْ أُعْطُوا مِنْهَا رَضُوا وَإِنْ لَمْ يُعْطَوْا مِنْهَا إِذَا هُمْ يَسْخَطُونَ}}.<ref>توبه/۵۸.</ref> | ||
'''۵. نافرمانى و آزار پيامبرصلى الله عليه وآله در حالى كه به شدت از آن دو نهى شده، و نيز نافرمانان و آزار دهندگان، گمراه و گرفتار عذاب دردناک و ملعون خدا و رسول و فرشتگان شمرده شده اند:''' | |||
{{قرآن|وَمَنْ يَعْصِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَيَتَعَدَّ حُدُودَهُ يُدْخِلْهُ نَارًا خَالِدًا فِيهَا وَلَهُ عَذَابٌ مُهِينٌ}} .<ref>نساء/۱۴.</ref> | {{قرآن|وَمَنْ يَعْصِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَيَتَعَدَّ حُدُودَهُ يُدْخِلْهُ نَارًا خَالِدًا فِيهَا وَلَهُ عَذَابٌ مُهِينٌ}} .<ref>نساء/۱۴.</ref> | ||
| خط ۴۲۴: | خط ۴۳۰: | ||
بر اين اساس، آيا او مى تواند مصداق اين آيه باشد:{{قرآن|إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِينَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ ثُمَّ لَمْ يَرْتَابُوا وَجَاهَدُوا بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ أُولَئِكَ هُمُ الصَّادِقُونَ؟!!!}}<ref>حجرات/۱۵.</ref> | بر اين اساس، آيا او مى تواند مصداق اين آيه باشد:{{قرآن|إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِينَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ ثُمَّ لَمْ يَرْتَابُوا وَجَاهَدُوا بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ أُولَئِكَ هُمُ الصَّادِقُونَ؟!!!}}<ref>حجرات/۱۵.</ref> | ||
'''۶.اتهام آلودگى به همسر پيامبرصلى الله عليه وآله، ماريه قبطيه امّ ابراهيم، كه خداى سبحان به شدت از او دفاع كرد و پاكى او را براى همگان و به ويژه توطئه گران حسود روشن ساخت:''' | |||
{{قرآن|إِنَّ الَّذِينَ جَاءُوا بِالْإِفْكِ عُصْبَةٌ مِنْكُمْ لَا تَحْسَبُوهُ شَرًّا لَكُمْ بَلْ هُوَ خَيْرٌ لَكُمْ لِكُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ مَا اكْتَسَبَ مِنَ الْإِثْمِ وَالَّذِي تَوَلَّى كِبْرَهُ مِنْهُمْ لَهُ عَذَابٌ عَظِيمٌ}} .<ref>نور/۱۱.</ref> | {{قرآن|إِنَّ الَّذِينَ جَاءُوا بِالْإِفْكِ عُصْبَةٌ مِنْكُمْ لَا تَحْسَبُوهُ شَرًّا لَكُمْ بَلْ هُوَ خَيْرٌ لَكُمْ لِكُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ مَا اكْتَسَبَ مِنَ الْإِثْمِ وَالَّذِي تَوَلَّى كِبْرَهُ مِنْهُمْ لَهُ عَذَابٌ عَظِيمٌ}} .<ref>نور/۱۱.</ref> | ||
بازرگانان حديث، توطئه{{متن عربی|اِفك}}-به معناى: وارونه، دروغ و تهمت-را درباره عايشه، و آيات آغازين سوره مباركه نور را نشان فضيلت او پنداشته اند!!<ref>اسد الغابه: ج ۵ ،ص ۵۰۴ . </ref> ولى در حقيقت ماجرا چيز ديگرى بود كه پيامبرصلى الله عليه وآله از راه وحى بدان آگاه شد، و طراح توطئه و تهمت زن به ماريه ،ديگر همسر حسود حضرت كه نازا و عقيم بود و همدستانش رسوا گشتند، و پاكى دامن امّ ابراهيم نيز ثابت شد.<ref>شرح نهج البلاغه: ج ۱۴ ،ص ۲۳. سيرة المصطفى صلى الله عليه وآله: ص ۴۸۱ - ۴۷۲. اعلام النساء: ج ۲ ،ص ۸۵۲ .</ref> | بازرگانان حديث، توطئه{{متن عربی|اِفك}}-به معناى: وارونه، دروغ و تهمت-را درباره عايشه، و آيات آغازين سوره مباركه نور را نشان فضيلت او پنداشته اند!!<ref>اسد الغابه: ج ۵ ،ص ۵۰۴ . </ref> ولى در حقيقت ماجرا چيز ديگرى بود كه پيامبرصلى الله عليه وآله از راه وحى بدان آگاه شد، و طراح توطئه و تهمت زن به ماريه ،ديگر همسر حسود حضرت كه نازا و عقيم بود و همدستانش رسوا گشتند، و پاكى دامن امّ ابراهيم نيز ثابت شد.<ref>شرح نهج البلاغه: ج ۱۴ ،ص ۲۳. سيرة المصطفى صلى الله عليه وآله: ص ۴۸۱ - ۴۷۲. اعلام النساء: ج ۲ ،ص ۸۵۲ .</ref> | ||
'''۷.افشاى اسرار خانوادگى پيامبرصلى الله عليه وآله و همدستى و همداستانى عليه او:''' | |||
اين رفتار نابخردانه آن دو، تهديد تند خداوند را در پى داشت:{{قرآن|عَسَى رَبُّهُ إِنْ طَلَّقَكُنَّ أَنْ يُبْدِلَهُ أَزْوَاجًا خَيْرًا مِنْكُنَّ مُسْلِمَاتٍ مُؤْمِنَاتٍ قَانِتَاتٍ تَائِبَاتٍ عَابِدَاتٍ سَائِحَاتٍ ثَيِّبَاتٍ | {{قرآن|وَإِذْ أَسَرَّ النَّبِيُّ إِلَىٰ بَعْضِ أَزْوَاجِهِ حَدِيثًا فَلَمَّا نَبَّأَتْ بِهِ وَأَظْهَرَهُ اللَّهُ عَلَيْهِ عَرَّفَ بَعْضَهُ وَأَعْرَضَ عَنْ بَعْضٍ ۖ فَلَمَّا نَبَّأَهَا بِهِ قَالَتْ مَنْ أَنْبَأَكَ هَٰذَا ۖ قَالَ نَبَّأَنِيَ الْعَلِيمُ الْخَبِيرُ ﴿٣﴾إِنْ تَتُوبَا إِلَى اللَّهِ فَقَدْ صَغَتْ قُلُوبُكُمَا ۖ وَإِنْ تَظَاهَرَا عَلَيْهِ فَإِنَّ اللَّهَ هُوَ مَوْلَاهُ وَجِبْرِيلُ وَصَالِـحُ الْمُؤْمِنِينَ ۖ وَالْمَلَائِكَةُ بَعْدَ ذَٰلِكَ ظَهِيرٌ ﴿٤﴾}}<ref>تحریم/۳و۴.</ref> | ||
اين رفتار نابخردانه آن دو، تهديد تند خداوند را در پى داشت:{{قرآن|عَسَى رَبُّهُ إِنْ طَلَّقَكُنَّ أَنْ يُبْدِلَهُ أَزْوَاجًا خَيْرًا مِنْكُنَّ مُسْلِمَاتٍ مُؤْمِنَاتٍ قَانِتَاتٍ تَائِبَاتٍ عَابِدَاتٍ سَائِحَاتٍ ثَيِّبَاتٍ وَأَبْكَارًا.}}<ref>تحریم/۵.</ref> | |||
'''۸.سوگند و شهادت دروغ:''' | |||
{{قرآن|...وَسَيَحْلِفُونَ بِاللَّهِ لَوِ اسْتَطَعْنَا لَخَرَجْنَا مَعَكُمْ يُهْلِكُونَ أَنْفُسَهُمْ وَاللَّهُ يَعْلَمُ إِنَّهُمْ لَكَاذِبُونَ}}.<ref>توبه/۴۲.</ref> | {{قرآن|...وَسَيَحْلِفُونَ بِاللَّهِ لَوِ اسْتَطَعْنَا لَخَرَجْنَا مَعَكُمْ يُهْلِكُونَ أَنْفُسَهُمْ وَاللَّهُ يَعْلَمُ إِنَّهُمْ لَكَاذِبُونَ}}.<ref>توبه/۴۲.</ref> | ||
'''۹. مخالفت با فرمان آوردن كتاب و قلم براى نوشتن وصيتنامه رسمى، و نسبت آشفته گويى و هذيان به پيامبرصلى الله عليه وآله، و بر پا كردن آشوب و فتنه در خانه حضرت!''' | |||
آيا اين جملات از چه كسى يا كسانى است: {{متن عربی|انَّ الرَّجُلَ لَيَهجُرُ؛ قَد غُلِبَ عَلَيهِ الوَجَعُ؛ هَجَرَ رَسُولُ اللَّه ؛ مَا لَهُ أَهجَر؟!}} | |||
گويا اين گوينده يا گويندگان در آن زمان، حضرت را به رسالت الهى قبول نداشتند! شايد آيات آغازين سوره مباركه نجم را از ياد برده بودند كه او هيچ سخنى بر زبان نمى آورد، مگر آن كه وحيانى است:{{قرآن|وَمَا يَنْطِقُ عَنِ الْهَوَىٰ ﴿٣﴾إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْيٌ يُوحَىٰ ﴿٤﴾}}<ref>نجم/۳و۴.</ref> | |||
آيا آنكه شعار حَسبُنَا كِتَابَ اللَّه سر داد، آيات پيش گفته را نخوانده بود، يا به قرآن ديگرى معتقد بود كه اجتهاد در برابر نصّ نبى را روا مى شمرد؟ | آيا براى رسيدن به هوسهاى خويش آيات بيانگر وجوب اطاعت از رسول صلى الله عليه وآله را زير پا نهادند، يا از اساس آنها را باور نداشتند:{{قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَلَا تُبْطِلُوا أَعْمَالَكُمْ؟}}<ref>محمدصلى الله عليه وآله /۳۳. </ref> در اين زمينه هفده آيه در قرآن حكيم با فرمان أَطِيعُوا<ref>سوره های:آل عمران/۳۲و۱۳۲.نساء/۵۹.مائده/۹۲.انفال/۱و۲۰و۴۶.طه/۹۰.نور/۵۴و۵۶.محمدصلی الله علیه وآله/۳۳.مجادله/۱۳.تغابن/۱۲و۱۶.(در بعضی آیات دو مرتبه این لفظ تکرار شده است.)</ref> و دو مورد با دستور: اسْتَجِيبُوا <ref>سورهای: انفال/۲۴ و شورى/۴۷.</ref>،» و يک مورد در سوره حشر با فَخُذُوهُ<ref>حشر/۷.</ref> آمده است! | ||
آيا آنكه شعار {{متن عربی|حَسبُنَا كِتَابَ اللَّه}} سر داد، آيات پيش گفته را نخوانده بود، يا به قرآن ديگرى معتقد بود كه اجتهاد در برابر نصّ نبى را روا مى شمرد؟ | |||
آرى، اگر آن اجتهاد يا درستتر بگويم آن خودرأيى گستاخانه نبود، ابن تيميه و ابن حجر به خود اجازه نمى دادند كه در تطهير باغيان و ياغيان بر رسول صلى الله عليه وآله و خليفه بر حق او كاغذ سياه كنند، و شورشيان بر خليفه زمينى و آسمانى و قاتلان صحابى راستين و فرزند دو شهيد راه اسلام جناب عمار را مجتهدانى خطا رفته بخوانند! كه بر اين فتنه گرى و جنايت و خونريزى هيچ مؤاخذهاى نمى شوند، بلكه يک پاداش نيز دريافت مى كنند!!!<ref>منهاج السنه: ج ۳ ،ص ۱۳۶-۱۳۴. تطهير الجنان: ص ۳۲. الصواعق المحرقه: ص ۱۶۱- ۱۵۴. وى در توجيه روايت نبوى در بزرگداشت شيعيان على بن ابى طالب عليه السلام كه در تفسير آيه هفتم سوره بينه فرمود، اهل سنت را شيعيان و خوارج را دشمنان او مى خواند!</ref> | آرى، اگر آن اجتهاد يا درستتر بگويم آن خودرأيى گستاخانه نبود، ابن تيميه و ابن حجر به خود اجازه نمى دادند كه در تطهير باغيان و ياغيان بر رسول صلى الله عليه وآله و خليفه بر حق او كاغذ سياه كنند، و شورشيان بر خليفه زمينى و آسمانى و قاتلان صحابى راستين و فرزند دو شهيد راه اسلام جناب عمار را مجتهدانى خطا رفته بخوانند! كه بر اين فتنه گرى و جنايت و خونريزى هيچ مؤاخذهاى نمى شوند، بلكه يک پاداش نيز دريافت مى كنند!!!<ref>منهاج السنه: ج ۳ ،ص ۱۳۶-۱۳۴. تطهير الجنان: ص ۳۲. الصواعق المحرقه: ص ۱۶۱- ۱۵۴. وى در توجيه روايت نبوى در بزرگداشت شيعيان على بن ابى طالب عليه السلام كه در تفسير آيه هفتم سوره بينه فرمود، اهل سنت را شيعيان و خوارج را دشمنان او مى خواند!</ref> | ||
كوس رسوايى نسبت دهندگان هذيان به ساحت قدس نبوى به گوش نووى و ابن حجر عسقلانى و ابن اثير و ابن ابى الحديد نيز رسيد و آنان در صدد آبرودارى بر آمدند. به توجيه نامه نووى دقت كنيد: وَ اَمَا كَلَام عُمَر؛ فَقَد اتَّفَق العُلَمَاء المُتكَلِّمُونَ فِى شَرحِ الحَدِيثِ عَلَى اَنَّه مِن دَلَائِلِ فِقهِ عُمَر وَ فَضَائِلِه وَ دَقيقِ نَظَره، لِأَنَّه خَشِىَ اَن يَكتُبَ صَلَّى اللهُ عَليهِ وَآلِه اُمُوراً رُبَّمَا عَجَزُوا عَنهَا وَ استَحَقُّوا العُقُوبَة عَليهَا، لِأنَّها مَنصُوصَة لَا مَجَالَ لِلاجتِهَاد فِيهَا، فَقَالَ عُمَرُ: حَسبُنَا كِتَابَ اللَّهِ.<ref>فتح البارى فى شرح صحيح البخارى: ج ۱ ،ص ۲۷۸. عسقلانى نيز مشابه اين را در شرح صحيح مسلم آورده است: ج ۱۱،ص ۹۹،ح ۱۱۴. </ref> | كوس رسوايى نسبت دهندگان هذيان به ساحت قدس نبوى به گوش نووى و ابن حجر عسقلانى و ابن اثير و ابن ابى الحديد نيز رسيد و آنان در صدد آبرودارى بر آمدند. به توجيه نامه نووى دقت كنيد: {{متن عربی|وَ اَمَا كَلَام عُمَر؛ فَقَد اتَّفَق العُلَمَاء المُتكَلِّمُونَ فِى شَرحِ الحَدِيثِ عَلَى اَنَّه مِن دَلَائِلِ فِقهِ عُمَر وَ فَضَائِلِه وَ دَقيقِ نَظَره، لِأَنَّه خَشِىَ اَن يَكتُبَ صَلَّى اللهُ عَليهِ وَآلِه اُمُوراً رُبَّمَا عَجَزُوا عَنهَا وَ استَحَقُّوا العُقُوبَة عَليهَا، لِأنَّها مَنصُوصَة لَا مَجَالَ لِلاجتِهَاد فِيهَا، فَقَالَ عُمَرُ: حَسبُنَا كِتَابَ اللَّهِ.}}<ref>فتح البارى فى شرح صحيح البخارى: ج ۱ ،ص ۲۷۸. عسقلانى نيز مشابه اين را در شرح صحيح مسلم آورده است: ج ۱۱،ص ۹۹،ح ۱۱۴. </ref> | ||
بسيار شگفت انگيز و دردآور است كه پيامبر اعظم صلى الله عليه وآله براى پيشگيرى از فتنه و گمگشته گى امت و يارانش مى خواهد سندى مكتوب به يادگار بگذارد، و با آنكه به استناد وحى سخن مى گويد، گويا فقاهتش به آن اندازه نيست كه بفهمد شايد اين نص نبوى مايه اختلاف و دردسر گردد، ولى دقت نظر و فقاهت عمر از آن حضرت بيشتر است! | بسيار شگفت انگيز و دردآور است كه پيامبر اعظم صلى الله عليه وآله براى پيشگيرى از فتنه و گمگشته گى امت و يارانش مى خواهد سندى مكتوب به يادگار بگذارد، و با آنكه به استناد وحى سخن مى گويد، گويا فقاهتش به آن اندازه نيست كه بفهمد شايد اين نص نبوى مايه اختلاف و دردسر گردد، ولى دقت نظر و فقاهت عمر از آن حضرت بيشتر است! | ||
| خط ۴۵۴: | خط ۴۶۴: | ||
آفرين بر نووى و بر اين خداشناسى و پيامبرشناسى اش! آيا مردم دينشان را از اين ايادى شيطان بايد ياد بگيرند؟! آيا ايستادگى در برابر فرمان پيام آور الهى فضيلت است؟! | آفرين بر نووى و بر اين خداشناسى و پيامبرشناسى اش! آيا مردم دينشان را از اين ايادى شيطان بايد ياد بگيرند؟! آيا ايستادگى در برابر فرمان پيام آور الهى فضيلت است؟! | ||
اين سخن نووى بر آمده از توجيه ابن اثير و قارى است. على بن سلطان محمد قارى نخست اين سخن ابن اثير را مى آورد كه همزه در أَهَجَرَ براى استفهام است نه بيانگر باب افعال! و اگر اخبارى باشد، فحش و هذيان است و به عمر چنين گمانى نمى رود! | اين سخن نووى بر آمده از توجيه ابن اثير و قارى است. على بن سلطان محمد قارى نخست اين سخن ابن اثير را مى آورد كه همزه در {{متن عربی|أَهَجَرَ}} براى استفهام است نه بيانگر باب افعال! و اگر اخبارى باشد، فحش و هذيان است و به عمر چنين گمانى نمى رود! | ||
سپس از قول خطابى اين گونه نقل مى كند: نمى شود سخن عمر را چنين معنى كنيم كه او خيال نسبت غلط گويى يا گمان آن را به پيامبرصلى الله عليه وآله داشت، ولى چون حال ناخوشايند حضرت را در آستانه رحلتش تماشا كرد، از آن ترسيد كه مانند بيمارانى كه درد و رنج بر ايشان چيره شده، سخنانى ناخواسته بر زبان بياورد و سوژه اى براى منافقان قرار گيرد! پيش از اين هم گاه چنين بود كه ياران رسول خداصلى الله عليه وآله را از نظرش بر مى گرداندند، قبل از آنكه تصميم جدّى بگيرد، مانند داستان قرار داد حديبيه ....<ref>مرقاة المفاتيح فى شرح مشكاة المصابيح: ج ۵ ،ص ۴۹۹-۴۹۸.</ref> | سپس از قول خطابى اين گونه نقل مى كند: نمى شود سخن عمر را چنين معنى كنيم كه او خيال نسبت غلط گويى يا گمان آن را به پيامبرصلى الله عليه وآله داشت، ولى چون حال ناخوشايند حضرت را در آستانه رحلتش تماشا كرد، از آن ترسيد كه مانند بيمارانى كه درد و رنج بر ايشان چيره شده، سخنانى ناخواسته بر زبان بياورد و سوژه اى براى منافقان قرار گيرد! پيش از اين هم گاه چنين بود كه ياران رسول خداصلى الله عليه وآله را از نظرش بر مى گرداندند، قبل از آنكه تصميم جدّى بگيرد، مانند داستان قرار داد حديبيه ....<ref>مرقاة المفاتيح فى شرح مشكاة المصابيح: ج ۵ ،ص ۴۹۹-۴۹۸.</ref> | ||
آرى، حديث سازان براى آبرودارى خليفه شان به اين توجيهات بى اساس دست زدند و آبروى خود و خليفه را به حراج گذاشتند، و براى درست نمايى توجيه خود جمله: اِستَفهَمُوه: از او بپرسيد، را به سخن نبوى افزودند! و مرد آسمانى را كه نه تنها چشم منافق بين، بلكه گوش منافق شناس نيز دارد وَلَوْ نَشَاءُ لَأَرَيْنَاكَهُمْ فَلَعَرَفْتَهُمْ بِسِيمَاهُمْ وَلَتَعْرِفَنَّهُمْ فِي لَحْنِ الْقَوْلِ وَاللَّهُ يَعْلَمُ أَعْمَالَكُمْ | آرى، حديث سازان براى آبرودارى خليفه شان به اين توجيهات بى اساس دست زدند و آبروى خود و خليفه را به حراج گذاشتند، و براى درست نمايى توجيه خود جمله: اِستَفهَمُوه: از او بپرسيد، را به سخن نبوى افزودند! و مرد آسمانى را كه نه تنها چشم منافق بين، بلكه گوش منافق شناس نيز دارد {{قرآن|وَلَوْ نَشَاءُ لَأَرَيْنَاكَهُمْ فَلَعَرَفْتَهُمْ بِسِيمَاهُمْ وَلَتَعْرِفَنَّهُمْ فِي لَحْنِ الْقَوْلِ وَاللَّهُ يَعْلَمُ أَعْمَالَكُمْ.}}<ref>محمد صلی الله علیه وآله/۳۰.</ref> به گفتن سخنانى متهم كردند كه مبادا سوژه منافقان عليه مسلمانان راستين باشد! | ||
به گزارش خطيب بغدادى و ابن ابى الحديد معتزلى، خود عمر بن خطاب نيز در پاسخ ابن عباس از داستان پنجشنبه سياه چنين گفت: و لقد اراد ان يصرّح باسمه، فمنعت عليه قريش ابداً! و لو وليها لانقضت عليه العرب من اقطارها! فعلم رسول اللَّه صلى الله عليه وآله انى علمت ما فى نفسه فامسك و ابى اللَّه الا امضاء ما حتم!<ref>شرح نهج البلاغه: ج ۱۲ ،ص ۲۱-۲۰.</ref> | به گزارش خطيب بغدادى و ابن ابى الحديد معتزلى، خود عمر بن خطاب نيز در پاسخ ابن عباس از داستان پنجشنبه سياه چنين گفت: {{متن عربی|و لقد اراد ان يصرّح باسمه، فمنعت عليه قريش ابداً! و لو وليها لانقضت عليه العرب من اقطارها! فعلم رسول اللَّه صلى الله عليه وآله انى علمت ما فى نفسه فامسك و ابى اللَّه الا امضاء ما حتم!}}<ref>شرح نهج البلاغه: ج ۱۲ ،ص ۲۱-۲۰.</ref> | ||
در جاى ديگرى ابن ابى الحديد در دفاع از خليفه مجتهد خود! اعتراف او را چنين مى نويسد: ان رسول اللَّه اراد ان يذكره للامر فى مرضه. فصددته عنه خوفاً من الفتنة و انتشار امر الاسلام.<ref>شرح نهج البلاغه: ج ۱۲ ،ص ۷۹-۷۸. </ref> | در جاى ديگرى ابن ابى الحديد در دفاع از خليفه مجتهد خود! اعتراف او را چنين مى نويسد: {{متن عربی|ان رسول اللَّه اراد ان يذكره للامر فى مرضه. فصددته عنه خوفاً من الفتنة و انتشار امر الاسلام.}}<ref>شرح نهج البلاغه: ج ۱۲ ،ص ۷۹-۷۸. </ref> | ||
رسول خداصلى الله عليه وآله براى آينده امت اسلام نگران بود و با تدبيرى خاص مى خواست در لحظه هاى پايانى عمرش نام جانشين خودش را در سندى مكتوب به يادگار بگذارد، تا لَا تَضِلُّوا بَعدِی اَبَداً و لَا يَختَلِفُ بَعدِى اثنَانِ پيش نيايد. ولى اهل سنت مى گويند: عمر از آن حضرت به امتش دلسوزتر، و از پيدايش فتنه در صورت امارت على بن ابى طالب عليه السلام نگران بود! | رسول خداصلى الله عليه وآله براى آينده امت اسلام نگران بود و با تدبيرى خاص مى خواست در لحظه هاى پايانى عمرش نام جانشين خودش را در سندى مكتوب به يادگار بگذارد، تا {{متن عربی|لَا تَضِلُّوا بَعدِی اَبَداً}} و{{متن عربی|لَا يَختَلِفُ بَعدِى اثنَانِ}}پيش نيايد. ولى اهل سنت مى گويند: عمر از آن حضرت به امتش دلسوزتر، و از پيدايش فتنه در صورت امارت على بن ابى طالب عليه السلام نگران بود! | ||
آرى او در دل كينه علوى و غدير داشت و امامت او را بر نمى تابيد و پديدارى آشوب را بهانه اى براى هوس مدارى و خودكامگى اش قرار داد!...إِنِ الْحُكْمُ إِلَّا لِلَّهِ يَقُصُّ الْحَقَّ وَهُوَ خَيْرُ الْفَاصِلِينَ.<ref>انعام/۵۷.</ref> | آرى او در دل كينه علوى و غدير داشت و امامت او را بر نمى تابيد و پديدارى آشوب را بهانه اى براى هوس مدارى و خودكامگى اش قرار داد!{{قرآن|...إِنِ الْحُكْمُ إِلَّا لِلَّهِ يَقُصُّ الْحَقَّ وَهُوَ خَيْرُ الْفَاصِلِينَ.}}<ref>انعام/۵۷.</ref> | ||
براى آشنايى با منابع عامه درباره رويداد پنجشنبه سياه چند مورد را يادآور مى شويم: | براى آشنايى با منابع عامه درباره رويداد پنجشنبه سياه چند مورد را يادآور مى شويم: | ||
| خط ۴۷۴: | خط ۴۸۴: | ||
'''آثار تاريخى''' <ref>تاريخ طبرى: ج ۲ ،۲۲۸. الكامل فى التاريخ: ج ۲ ،ص ۷. الطبقات: ج ۱ ،ص ۵۱۷ . السيرة الحلبية: ج ۳ ،ص ۳۴۴. سير اعلام النبلاء: ج ۲ ،ص ۴۵۸. سبل الهدى و الرشاد: ج ۱۲ ،ص ۲۴۷. انساب الاشراف: ج ۲ ،ص ۲۳۶. تذكرة الخواص: ص ۶۲ . حلية الاولياء: ج ۵ ،ص ۲۵. البداية و النهاية: ج ۵ ،ص ۲۴۷. جوامع السيرة النبوية ابن حزم: ص ۲۰۹. الوفاء باحوال المصطفى صلى الله عليه وآله ابن جوزى:ص ۷۹۴. المراجعات: ش ۸۶ . مرآة الاسلام طه حسين: ص ۱۲۴.</ref> | '''آثار تاريخى''' <ref>تاريخ طبرى: ج ۲ ،۲۲۸. الكامل فى التاريخ: ج ۲ ،ص ۷. الطبقات: ج ۱ ،ص ۵۱۷ . السيرة الحلبية: ج ۳ ،ص ۳۴۴. سير اعلام النبلاء: ج ۲ ،ص ۴۵۸. سبل الهدى و الرشاد: ج ۱۲ ،ص ۲۴۷. انساب الاشراف: ج ۲ ،ص ۲۳۶. تذكرة الخواص: ص ۶۲ . حلية الاولياء: ج ۵ ،ص ۲۵. البداية و النهاية: ج ۵ ،ص ۲۴۷. جوامع السيرة النبوية ابن حزم: ص ۲۰۹. الوفاء باحوال المصطفى صلى الله عليه وآله ابن جوزى:ص ۷۹۴. المراجعات: ش ۸۶ . مرآة الاسلام طه حسين: ص ۱۲۴.</ref> | ||
'''۱۰. آيا حديث حوض را عموم محدثان عامه در بابى ويژه به اين نام نياورده اند:''' | |||
يَرِدُ عَلَيَّ يَوْمَ القِيَامَةِ رَهْطٌ مِنْ أَصْحَابِي، فَيُحَلَّئُونَ عَنِ الحَوْضِ، فَأَقُولُ: يَا رَبِّ أَصْحَابِي، فَيَقُولُ: إِنَّكَ لاَ عِلْمَ لَكَ بِمَا أَحْدَثُوا بَعْدَكَ، إِنَّهُمُ ارْتَدُّوا عَلَى أَدْبَارِهِمْ القَهْقَرَى !<ref>صحيح بخارى: ج ۴ ،ص ۲۰۵ ،ح ۶۵۹۳ - ۶۵۶۷ ، كتاب الرقاق، باب الحوض. صحيح مسلم: ج ۱۵ ،ص ۶۹ - ۵۹ ،ح ۳۸ - ۲۶. سنن ابن ماجه: ج ۲ ،ص ۱۴۳۹، كتاب الزهد، باب ذكر الحوض. مسند احمد: ج ۲ ،ص ۳۰۰-۲۹۸. الدرّ المنثور: ج ۳ ،ص ۲۳۹.</ref> | |||
{{متن عربی|يَرِدُ عَلَيَّ يَوْمَ القِيَامَةِ رَهْطٌ مِنْ أَصْحَابِي، فَيُحَلَّئُونَ عَنِ الحَوْضِ، فَأَقُولُ: يَا رَبِّ أَصْحَابِي، فَيَقُولُ: إِنَّكَ لاَ عِلْمَ لَكَ بِمَا أَحْدَثُوا بَعْدَكَ، إِنَّهُمُ ارْتَدُّوا عَلَى أَدْبَارِهِمْ القَهْقَرَى!}}<ref>صحيح بخارى: ج ۴ ،ص ۲۰۵ ،ح ۶۵۹۳ - ۶۵۶۷ ، كتاب الرقاق، باب الحوض. صحيح مسلم: ج ۱۵ ،ص ۶۹ - ۵۹ ،ح ۳۸ - ۲۶. سنن ابن ماجه: ج ۲ ،ص ۱۴۳۹، كتاب الزهد، باب ذكر الحوض. مسند احمد: ج ۲ ،ص ۳۰۰-۲۹۸. الدرّ المنثور: ج ۳ ،ص ۲۳۹.</ref> | |||
{{متن عربی|إِنِّي فَرَطٌ لَكُمْ، وَأَنَا شَهِيدٌ عَلَيْكُمْ، وَإِنِّي وَاللَّهِ لَأَنْظُرُ إِلَى حَوْضِي الآنَ، وَإِنِّي أُعْطِيتُ مَفَاتِيحَ خَزَائِنِ الأَرْضِ، أَوْ مَفَاتِيحَ الأَرْضِ، وَإِنِّي وَاللَّهِ مَا أَخَافُ عَلَيْكُمْ أَنْ تُشْرِكُوا بَعْدِي، وَلَكِنْ أَخَافُ عَلَيْكُمْ أَنْ تَنَافَسُوا فِيهَا!}}<ref>صحيح بخارى: ج ۴ ،ص ۱۷۶.</ref> | |||
{{متن عربی|وَإِنَّ أُنَاسًا مِنْ أَصْحَابِي يُؤْخَذُ بِهِمْ ذَاتَ الشِّمَالِ، فَأَقُولُ أَصْحَابِي أَصْحَابِي، فَيَقُولُ: إِنَّهُمْ لَمْ يَزَالُوا مُرْتَدِّينَ عَلَى أَعْقَابِهِمْ مُنْذُ فَارَقْتَهُمْ!}}<ref>صحيح بخارى: ج 4 ،ص 110.</ref>گفتنى است كه داستان حوض و آينده اختلاف آميز اصحاب در روايات گوناگونى با اندک اختلافى در منابع پيش گفته آمده، كه همگى مؤيد آگاهى پيامبرصلى الله عليه وآله از رويداد زشت و خطرناک ارتداد گروهى از ياران خويش و اختلاف آنان در خلافت آن حضرت بود! | |||
'''۱۱. همچنين حديث ۷۳ فرقه كه راويان آن را نقل كرده اند:''' | |||
{{متن عربی|سَتَفتَرِقُ أُمَّتِي عَلَى ثَلَاثٍ وَسَبعِينَ فِرْقَهً؛ اَلنَّاجِيَةُ مِنهُم وَاحِدَةٌ، وَ البَاقُونَ هَلَكَى؛ كُلُّهَا فِي النَّار إِلَّا وَاحِدَة؛ وَاحِدَةٌ فِى الجَنَّة وَ ثِنتَانِ وَ سَبعُونَ فِى النَّار.}}<ref>سنن ابن ماجه: ج ۲ ،ص ۱۳۲۱ ،ح ۳۹۹۱ به بعد، باب افتراق الامم. سنن ابى داود: ج ۴ ،ص ۱۹۷ ،ح ۴۵۶۶ به بعد(باب شرح السنة).سنن ترمذى: ج ۴ ،ص ۲۹۱ ،ح ۲۶۵۰ -۲۶۴۹. كنز العمال: ج ۱ ،ص ۳۸۱ -۳۷۶ -۲۱۱ -۲۰۹ ،ح ۱۶۵۹ -۱۶۳۷ -۱۰۶۱ -۱۰۵۲ و ج ۱۱ ،ص ۳۰۴ -۱۱۵ -۱۱۴ ،ح ۳۱۵۸۳ -۳۰۸۳۸ -۳۰۸۳۴. الملل و النحل: ج ۱ ،ص ۲۱. تاريخ بغداد: ج ۱۳ ،ص ۳۶ -۳۲. الجامع لاحكام القرآن: ج ۴ ،ص ۱۵۹. مشكاة المصابيح خطيب تبريزى: ج ۱ ،ص ۹۶ ،ح ۱۷۲ -۱۷۱. البحر الزخّار: ج ۴ ،ص ۳۷ ،۱۱۹۹. مسند ابويعلى: ج ۷ ،ص ۳۶ ،ح ۳۹۴۲. بحار الانوار: ج ۲۸ ،ص ۶ - ۳ ،ح ۸ - ۱.</ref>شمارى از اصحاب اين روايات را گزارش داده اند، مانند امام اميرالمؤمنين على بن ابى طالب عليه السلام و انس بن مالک و عبداللَّه بن عباس و عبداللَّه بن عمر و سعد بن ابى وقاص و عمرو بن عوف مزنى و عوف بن مالک اشجعى و عويمر بن مالک و معاوية بن ابى سفيان! | |||
از سوى ديگر صحت اسناد و وثاقت روايتگران آنها نيز به امضاى بزرگان عامه رسيده است. براى نمونه در حاشیه به چند مورد اشاره می کنیم. <ref>فيض القدير مناوى: ج ۲ ،ص ۲۱. المستدرک حاكم: ج ۴ ،ص ۴۳۰، كتاب الفتن و الملاحم. الاعتصام شاطبى: ج ۲ ،ص ۱۸۹. سلسلة الاحاديث الصحيحة البانى: ج ۱،ص ۳۵۹.</ref> | از سوى ديگر صحت اسناد و وثاقت روايتگران آنها نيز به امضاى بزرگان عامه رسيده است. براى نمونه در حاشیه به چند مورد اشاره می کنیم. <ref>فيض القدير مناوى: ج ۲ ،ص ۲۱. المستدرک حاكم: ج ۴ ،ص ۴۳۰، كتاب الفتن و الملاحم. الاعتصام شاطبى: ج ۲ ،ص ۱۸۹. سلسلة الاحاديث الصحيحة البانى: ج ۱،ص ۳۵۹.</ref> | ||
| خط ۵۰۴: | خط ۵۱۶: | ||
آرى، آنان كه امامت دوازده جانشين منصوص نبوى را بپذيرند، در صورت به جا آوردن وظايف بندگى مى توانند برابر بيرونى آن گروه راه يافته و نجات يافته باشند! | آرى، آنان كه امامت دوازده جانشين منصوص نبوى را بپذيرند، در صورت به جا آوردن وظايف بندگى مى توانند برابر بيرونى آن گروه راه يافته و نجات يافته باشند! | ||
'''۱۲.آيا بخارى و مسلم و احمد بن حنبل و ابن اثير، سرپيچى اصحاب از دستور بيرون آمدن از احرام را در داستان مصالحه حديبيّه از امّ المومنين جناب ام سلمه نقل نكرده اند؟''' | |||
كه به پيشنهاد وى حضرت شخصاً به قربانى كردن شتر و تراشيدن سرش پرداخت:{{متن عربی|فلمّا رأوا ذلك قاموا فنحروا و جعل بعضهم يحلق بعضاً. حتى كاد بعضهم يقتل بعضاً غمّاً!}}<ref>صحيح بخارى: ج ۱ ،ص ۲۸۳ -۲۸۲ ،ح ۲۷۳۲ -۲۷۳۱. صحيح مسلم: ج ۱۲ ،ص ۳۸۲. المسند: ج ۴ ،ص ۳۳۰. البداية و النهاية: ج ۴ ،ص ۲۰۰. الكامل فى التاريخ: ج ۱ ،ص ۵۸۶.</ref> | |||
'''۱۳. آيا جريان روز جمعه و دنيازدگى اصحاب و نكوهش آنان در قرآن نيامده است:''' | |||
{{قرآن|وَإِذَا رَأَوْا تِجَارَةً أَوْ لَهْوًا انْفَضُّوا إِلَيْهَا وَتَرَكُوكَ قَائِمًا ۚ قُلْ مَا عِنْدَ اللَّهِ خَيْرٌ مِنَ اللَّهْوِ وَمِنَ التِّجَارَةِ ۚ وَاللَّهُ خَيْرُ الرَّازِقِينَ.}}<ref>جمعه/۱۱.</ref> | |||
افزون بر ديگر محدثان و مفسران، بيهقى مى نويسد: اين رويداد زشت سه بار رخ داد، زيرا در برخى روايات شمار ياران راستين حضرت كه در مسجد ماندند و به تماشاى جمعه بازار نرفتند هفت يا هشت يا دوازده آمده است.<ref>السنن الكبرى: ج ۳ ،ص ۱۹۷ (باب الخطبة القائمة) . الجامع لاحكام القرآن: ج ۱۸ ،ص ۱۱۱ - ۱۰۹.</ref> | |||
'''۱۴.آيا توده محدثان و مورخان، نافرمانى اصحاب از فرمان رسول خداصلى الله عليه وآله را در حجة البلاغ و الوداع از جابر بن عبداللَّه و عايشه گزارش نداده اند؟''' | |||
كه وى به پيامبرصلى الله عليه وآله گفت: {{متن عربی|مَن اَغضَبَكَ اَغضَبَهُ اللَّه!}} سپس حضرت در پاسخ عايشه فرمود: مَا لِى لَا اَغضِبِ، وَ اَنَا آمِرٌ فَلَا اَتَّبِعُ: چرا خشمگين نشوم كه به سخنم گوش نمی دهند.مسند احمد: <ref>ج ۴ ،ص ۲۸۶. مسند ابويعلى: ج ۳ ،ص ۲۳۳. مجمع الزوائد: ج ۳ ،ص ۲۳۳، هيثمى در پايان مى گويد: رجاله رجال صحيح.</ref> | |||
گفتنى است كه ابن قيّم و ابن حزم چهارده نفر از اصحاب را نام برده اند كه خبر فرمان عمره تمتع را از رسول خداصلى الله عليه وآله نقل كرده اند: عايشه و حفصه و على بن ابى طالب عليه السلام و فاطمه زهراعليها السلام و اسماء دختر ابوبكر و جابر بن عبداللَّه و براء بن عازب و ابوسعيد خدرى و عبداللَّه بن عمر و انس بن مالک و ابوموسى اشعرى و عبداللَّه بن عباس و سبرة بن معبد جهنى و سراقة بن مالک مدلجى.<ref>زاد المعاد: ج ۲ ،ص ۱۶۵ - ۱۵۶. حجةالوداع: ص ۳۴۴.</ref> | |||
با اين همه، زمام دار دوم مسلمانان از انجام دادن حج تمتع پيشگيرى و مخالفانش را به شكنجه تهديد كرد! چون او -به گفته قرطبى-هنگام صدور دستور نبوى نيز آن را بر نتافت و سخن زشتى بر زبان راند!<ref>الجامع لاحكام القرآن: ج ۲ ،ص ۳۹۵-۳۹۳. </ref> | |||
اين بود گزارشى كوتاه از عملكرد اصحاب پيامبرصلى الله عليه وآله، كه در حقيقت از دشمنان آن حضرت بودند. راستى اگر در ميان مسلمانان و ياران پيامبرصلى الله عليه وآله خيانت پيشگانى نبودند، آيا نهى از خيانتگرى به خدا و رسول او لغو و | ====== نتيجه اينكه: ====== | ||
اين بود گزارشى كوتاه از عملكرد اصحاب پيامبرصلى الله عليه وآله، كه در حقيقت از دشمنان آن حضرت بودند. راستى اگر در ميان مسلمانان و ياران پيامبرصلى الله عليه وآله خيانت پيشگانى نبودند، آيا نهى از خيانتگرى به خدا و رسول او لغو و بى اثر و پوچ و بيهوده نمى نمود؟ | |||
{{قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَخُونُوا اللَّهَ وَالرَّسُولَ وَتَخُونُوا أَمَانَاتِكُمْ وَأَنْتُمْ تَعْلَمُونَ}}<ref>انفال/۲۷.</ref> | |||
آرى، در خانه اگر كس است، | آرى، در خانه اگر كس است، يک حرف بس است! ابن ابى الحديد در گزارش گفتگوى مشروح عبداللَّه بن عباس با عمر بن خطاب و پرسش وى از عمر درباره وصيت نانوشته پيامبرصلى الله عليه وآله چنين آورده است:{{متن عربی|ولقد اراد ان يصرّح باسمه فمنعت من ذلك}}: رسول خداصلى الله عليه وآله خواست تا نام جانشين خودش را در سندى مكتوب آشكار و جاويدان سازد، كه من نگذاشتم!<ref>شرح نهج البلاغه: ج ۱۲ ،ص ۷۸- ۲۱.</ref> | ||
====== دو راه گريز ديگر! ====== | |||
'''الف.''' آلوسى بغدادى وقتى از همه جا درمانده شد و توانايى انكار دلالت روايت متواتر غدير بر امامت و خلافت امام على عليه السلام را از دست داد و ناگزير آن را پذيرفت، به اين دستآويز سست شيطان پناهنده شد كه ما سنت گرايان امامت او را مى پذيريم اما در نوبت چهارم و حديث غدير نيز بيانگر همين مطلب است و علت تصريح به نام او، آگاهى پيامبرصلى الله عليه وآله از شورش ها و جنگهاى سه گانه در دوران خلافت او بود:{{متن عربی|لأن اهل السنة قائلون بذلك حين امامته}}.<ref>روح المعانى: ج ۳ ،ص ۱۸۶. </ref> | |||
در پاسخ اين مفسر متعصب، چند نكته تأمل برانگيز را پيش مى نهيم: | |||
'''اول:''' اصولاً بر رهبرى فرزانه و امامى حكيم چون پيامبر اعظم صلى الله عليه وآله برازنده است كه براى پس از رحلت خويش جانشينى برنگزيند و امت پرمشكل را به حال خود رها سازد؟! با آنكه از آينده مسلمانان به خوبى آگاه است. | |||
'''دوم:''' آيا رسول خداصلى الله عليه وآله از كشته شدن عمر و شورش مردم مدينه و كشتن عثمان با خبر نبود كه از آن دو نيز نام ببرد؟! | |||
'''سوم:''' آيا اسم آوردن از خليفه چهارم بدون نام بردن از سه جانشين پيشين كارى خردمندانه و عاقلانه است؟! | |||
آرى، فقط بايد گفت: {{متن عربی|الغريق يتشبّث بكل حشيش}}! | |||
'''چهارم:''' در سخنان ابن ابى الحديد آمده است كه خواست خدا نبود كه على بن ابى طالب عليه السلام نخستين خليفه پيامبرصلى الله عليه وآله باشد، هر چند رسول خداصلى الله عليه وآله بر آن پاى فشرد! و هنگام تعارض ميان مراد خدا و رسول حق تقدم با خداى والا است!<ref>شرح نهج البلاغه: ج ۶ ،ص ۴۵.</ref> | |||
'''ب-'''سوگمندانه بايد بگوييم كه ستمگران يغماپيشه براى توجيه جنايات و غارتگرى هاى خودشان موضوع جبر تاريخ را پيش كشيدند، و متأسفانه برخى دانشمندان دينى هم آگاهانه و خواسته يا ناآگاهانه و ناخواسته در اين دام افتادند! | |||
استدلال ياد شده شايسته مسلمانى متعارف نيست! تا چه رسد به اديبى چون ابن ابى الحديد! | |||
به راستى اگر امامت و خلافت على بن ابى طالب عليه السلام خواست خداوند نبود، فرستادن آيه ولايت و اهداى انگشتر و نيز آيه ابلاغ رسالت و اكمال دين و اتمام نعمت در سوره مباركه مائده در روزهاى پايانى عمر شریف پيامبرصلى الله عليه وآله لغو و بيهوده نمى نمود؟!!! | |||
آيا رسول خداصلى الله عليه وآله كه همه افعال و اقوال او برخواسته از وحى آسمانى است، اراده اى جز اراده خداى سبحان داشت؟!! | |||
آيا ابن ابى الحديد اين آيه را نخوانده بود؟! | |||
{{قرآن|مَنْ يُطِعِ الرَّسُولَ فَقَدْ أَطَاعَ اللَّهَ ۖ وَمَنْ تَوَلَّىٰ فَمَا أَرْسَلْنَاكَ عَلَيْهِمْ حَفِيظًا}}<ref>نساء/۸۰.</ref> | |||
آيا خداى بزرگ مدعيان محبت خود را به پيروى از رسولش فرانخوانده بود؟ | |||
{{قرآن|قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ وَيَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ ۗ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ}}<ref>آل عمران/۳۱.</ref> | |||
با اين همه، آيا ابن ابى الحديد چنين مى پندارد كه ميان اراده خدا و رسولش تعارض افتاد، و خدا پيروز شد و پيامبرصلى الله عليه وآله شكست خورد؟! | |||
===== دوم:فراموشی واعراض صحابه ===== | |||
رويكردى ديگر در شبهه اعراض صحابه از حديث غدير: | |||
يكى از شبهاتى كه به خيال اهل سنت از مهمترين شبهات در حديث غدير و معنى و مفهوم كلمه مولى است اين است كه: چگونه ممكن است صد هزار نفر از مسلمانان كه در ميان آنها بسيارى از نخبگان اصحاب وجود داشتند واقعه غدير خم را فراموش كنند و از امام على عليه السلام اعراض كنند؟! | |||
يكى از شبهاتى كه به خيال | |||
و اما پاسخ اين شبهه: | و اما پاسخ اين شبهه: | ||
1- بسيارى از آنان كه در غدير حضور داشتند اهل مدينه نبودند، بلكه حداكثر سه الى چهار هزار نفر آنان در مدينه سكونت داشتند. در اين ميان بسيارى از آنان نيز بردگان و يا مستضعفينى بودند كه از مناطق مختلف بر پيامبرصلى الله عليه وآله وارد شده بودند و در مدينه قبيله و خويشاوندانى نداشتند، مانند اهل صفّه. | |||