آيه ۱۳۷ اعراف و غدیر: تفاوت میان نسخه‌ها

آیه ۱۳۷ سوره اعراف آیه است که به‌نقل منابع در خطابه امام علی علیه السلام در غدیر آمده است. بستر استفاده از این آیه در خطبه امام چنین ترسیم شده است: در خطابه امیرالمؤمنین در غدير آياتى از قرآن به‌صورت [[اقتباس]] و تضمين، در شأن پذيرندگان ولايت اميرالمؤمنين‏ عليه السلام آمده است. جایگاهی كه درباره دوستان اميرالمؤمنين‏ عليه السلام در اين قسمت مطرح شده، از پايه‌‏هاى اعتقادى آن يعنى داشتن قلبى مطمئن آغاز شده و به توصيف ايمان حقيقى (ايمان به غيب) رسيده است. آنگاه رستگارى آنان مورد تأیید خدا و رسول قرار گرفته و مغفرت و اجر بزرگ برايشان ضمانت شده است. آن پاداش بزرگ نجات از آتش، بهشت و استقبال از دوستداران على‏ عليه السلام با سلام بهشتى است.

اين آيات تضمين شده در كلام پيامبر صلى الله عليه و آله ۶ آيه است، كه از جمله اين آيات آيه ۱۳۷ سوره اعراف است:

 

{{قرآن|وَ أَوْرَثْنَا الْقَوْمَ الَّذِينَ كانُوا يُسْتَضْعَفُونَ مَشارِقَ الْأَرْضِ وَ مَغارِبَهَا الَّتِى بارَكْنا فِيها وَ تَمَّتْ كَلِمَتُ رَبِّكَ الْحُسْنى عَلى بَنِى ‏إِسْرائِيلَ بِما صَبَرُوا وَ دَمَّرْنا ما كانَ يَصْنَعُ فِرْعَوْنُ وَ قَوْمُهُ وَ ما كانُوا يَعْرِشُونَ}}:

 

«قومى را كه ضعيف شمرده مى‏ شدند وارث مشرق و مغرب زمين نموديم كه آن را مبارک گردانيديم؛ و وعده نيک خدا براى بنى ‏اسرائيل به انجام رسيد به خاطر صبرى كه كردند و آنچه فرعون و قومش ساخته بودند و بناهايى را كه بالا برده بودند در هم كوبيديم».