بهشت: تفاوت میان نسخه‌ها

در [[خطبه غدیر]] آياتى از قرآن به صورت اقتباس و تضمين، در شأن پذيرندگان ولايت [[امیرالمؤمنین (لقب)|امیرالمؤمنین ‏علیه السلام]] ديده مى ‏شود.

{{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ يَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ بِالْغَيْبِ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَ أَجْرٌ كَبِيرٌ}}:

=== '''متن خطبه غدير''' ===

{{متن عربی|ألا انَّ اوْلِيائَهُمُ الَّذِينَ يَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ بِالْغَيْبِ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَ أَجْرٌ كَبِيرٌ. مَعاشِرَ النّاسِ، شَتّانَ ما بَيْنَ السَّعيرِ وَ الاجْرِ الْكَبيرِ}}:

=== '''موقعيت تاريخى''' ===

اين مسئله را با تضمين آيه سوره ملک در كلام خود، به صورت كامل و فقط با برداشتن {{متن عربی|انَّ}} از اول آن مطرح نموده است.

=== '''موقعيت قرآنى''' ===

آنچه در اينجا قابل ذكر است اشاره به اجر كبير در آيه است. شكى نيست كه به جاى «اجر بزرگ» ممكن بود نام «بهشت» به صراحت برده شود ولى گويا ثمره ايمان به غيب منحصر به بهشت نيست، و خداوند به كسانى كه چنين ايمانى و يقينى را در روز قيامت به ارمغان بياورند پاداشى ذخيره نموده كه خود از آن به عنوان «كبير» ياد كرده و فقط در آن روز عظمت اين لطف الهى معلوم خواهد شد.

{{متن عربی|شَتّانَ ما بَيْنَ السَّعيرِ وَ الاجْرِ الْكَبيرِ}}: چقدر فاصله است بين سعير و اجر كبير!! كه همان فاصله كفر و ايمان است.

در [[خطبه غدیر|خطابه غدیر]] آياتى از قرآن به صورت اقتباس و تضمين، در شأن پذيرندگان ولایت امیرالمؤمنین علیه السلام ديده مى‏ شود.

{{متن قرآن|إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِى جَنَّاتٍ وَ عُيُونٍ، ادْخُلُوها بِسَلامٍ آمِنِينَ}}:

{{متن قرآن|وَ سِيقَ الَّذِينَ اتَّقَوْا رَبَّهُمْ إِلَى الْجَنَّةِ زُمَراً حَتَّى إِذا جاؤُها وَ فُتِحَتْ أَبْوابُها قالَ لَهُمْ خَزَنَتُها سَلامٌ عَلَيْكُمْ طِبْتُمْ فَادْخُلُوها خالِدِينَ}}<ref>زمر /  ۷۳. </ref>:

«كسانى كه تقوا پيشه كردند گروه گروه به سوى بهشت برده مى‏ شوند تا هنگامى كه به آن مى‏ رسند و درهاى آن باز مى‏ شود، خزانه دارانش به آنها مى‏ گويند: سلام بر شما، پاكيزه شديد، پس براى هميشه داخل آن شويد».

{{متن عربی|الا انَّ اوْلِيائَهُمُ الَّذينَ يَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ بِسَلامٍ آمِنِينَ تَتَلَقَّاهُمُ الْمَلائِكَةُ بِالتَّسْليمِ، يَقُولُونَ}}:{{متن قرآن|سَلامٌ عَلَيْكُمْ طِبْتُمْ فَادْخُلُوها خالِدِينَ}}

در اين فراز از اواسط خطبه مسئله ورودِ با جلالت آنان به بهشت را با اقتباس از دو آيه [[قرآن]] در كلام خود بيان فرمود.

در اين تركيبِ كلام آيه سوره حجر از صورت امر و ضمير «ها» در كلمه {{متن عربی|ادخلوها}} به صورت غايب و ذكر كلمه «جنت» آمده و {{متن عربی|يَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ}} شده است.

قسمت آخر آيه سوره زمر نيز با تصرفى در كلمات، به جاى {{متن قرآن|قالَ لَهُمْ خَزَنَتُها}} جمله {{متن عربی|تَتَلَقَّاهُمُ الْمَلائِكَةُ بالتسليم}}آمده و سپس بقيه آيه عيناً ذكر شده است.

آيات سوره حجر ضمن اتمام حجت‏ هاى خدا بر ابلیس است كه وقتى بر آدم علیه السلام سجده نكرد مورد مؤاخذه قرار گرفت تا آنجا كه خدا به او فرمود: