۴٬۰۶۴
ویرایش
←پانویس
(←پانویس) |
(←پانویس) |
||
| خط ۴۶: | خط ۴۶: | ||
سپس ملک‌الموت به او می‌گوید: نگاه کن، اگر بر ولایت و دوستی خود بر برادر محمّد صلی الله علیه و آله باقی می‌ماندی، در روز فیصله قضاوت خداوند، سرانجامت در آن باغ‌هایی بود که مقدار آسایش و خوشی و شادی موجود در آن را تنها خداوند می‌داند، امّا تو پیمانت را شکستی و مخالفت ورزیدی. | سپس ملک‌الموت به او می‌گوید: نگاه کن، اگر بر ولایت و دوستی خود بر برادر محمّد صلی الله علیه و آله باقی می‌ماندی، در روز فیصله قضاوت خداوند، سرانجامت در آن باغ‌هایی بود که مقدار آسایش و خوشی و شادی موجود در آن را تنها خداوند می‌داند، امّا تو پیمانت را شکستی و مخالفت ورزیدی. | ||
بنابراین، آن آتش با انواع مختلف عذاب و نگهبانان دوزخی که پتک در دست دارند و افعی‌های دهان باز و عقرب‌هایی که دم هایشان را بر افراشته‌اند و درندگانی که پنجه هایشان را آماده کرده‌اند، و دیگر عذاب‌های آن، مخصوص توست که به‌سوی آن می‌روی. سپس آن شخص می گوید: {{متن قرآن|یا لَیْتَنِی اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبِیلًا}} : | بنابراین، آن آتش با انواع مختلف عذاب و نگهبانان دوزخی که پتک در دست دارند و افعی‌های دهان باز و عقرب‌هایی که دم هایشان را بر افراشته‌اند و درندگانی که پنجه هایشان را آماده کرده‌اند، و دیگر عذاب‌های آن، مخصوص توست که به‌سوی آن می‌روی. سپس آن شخص می گوید: {{متن قرآن|یا لَیْتَنِی اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبِیلًا}}: «ای کاش همراه این پیامبر راهی به سوی حق بر می‌گرفتم»؛ دستوراتش را می‌پذیرفتم و اوامرش را درباره‌ی ولایت علیّ‌بن‌ابی‌طالب اجرا می‌کردم.<ref>تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱، ص۴۰۴؛ بحارالأنوار، ج۲۴، ص۱۸؛ تأویل الآیات الظاهرهًْ، ص۳۷۰.</ref> | ||
حمادبن‌حریز از امام صادق علیه السلام روایت کرده که ایشان در مورد آیه: {{متن قرآن|یَا لَیْتَنِی اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبِیلاً}} فرمود: «منظور از این آیه، امام علیّ‌بن‌ابی‌طالب علیه السلام است».<ref>تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۰، ص۴۰۲؛ بحارالأنوار، ج۲۴، ص۱۷؛ تأویل الآیات الظاهرهًْ، ص۳۶۹.</ref> | حمادبن‌حریز از امام صادق علیه السلام روایت کرده که ایشان در مورد آیه: {{متن قرآن|یَا لَیْتَنِی اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبِیلاً}} فرمود: «منظور از این آیه، امام علیّ‌بن‌ابی‌طالب علیه السلام است».<ref>تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۰، ص۴۰۲؛ بحارالأنوار، ج۲۴، ص۱۷؛ تأویل الآیات الظاهرهًْ، ص۳۶۹.</ref> | ||