حقّ: تفاوت میان نسخه‌ها

از ضوابط قابل توجه در تحليل گفتمان، پيوستگى و ريشه‏ مندى آن با حقيقت محض است. دعوت به انديشه حق، راه حق، حيات حق‏ جويانه، كرامت و عزت و شرافت اخلاقى مبتنى بر حق، رفتار و گفتار حق‏ مدارانه و... ، از وجوه برجسته گفتمان است، كه او را زيبا و مطلوب حق‏ جويان ساخته است. از اين رو هر انديشه و كلامى كه مبتنى بر حق و دعوت به حق باشد، نتيجه عقلى آن پايدارى و ماندگارى است.

اشارت پيامبر صلى الله عليه و آله در فرازهاى مختلف خطبه غدير، چه درباره خويش و چه درباره حضرت امیر ‏عليه السلام دلالت بر اين حقيقت است. آنجا كه مى‏ فرمايد: ايها الناس، اجيبوا داعى اللَّه؛ انا رسول ‏اللَّه <ref><big>نهج البلاغه (دشتى): خطبه اول.</big></ref>: اى مردم، دعوت كننده خدا را اجابت كنيد؛ كه من پيام آور خدا هستم. و در حق حضرت امیر‏ عليه السلام مى‏ فرمايد: ... او است كه بر حق هدايت نموده و به آن عمل مى‏ كند، و باطن را ابطال و از آن نهى مى ‏نمايد... .<ref>اسرار غدير (انصارى) : ص ۳۵.</ref>

جلوه كامل اين نماد حق آنگاه خواهد بود، كه اميرالمؤمنين ‏عليه السلام مى‏ فرمايد: اذا نادى مناد من السماء: ان الحق فى آل محمد عليهم السلام. فعند ذلك يظهر المهدى‏ عليه السلام على افواه الناس و يشربون ذكره فلا يكون لهم ذكر غيره <ref>الملاحم و الفتن: ص ۵۹ . منتخب الاثر: ج ۲۱۵ ح ۶۶ .</ref>: آنگاه كه منادى آسمانى بانگ برآورد: به راستى حق با آل محمد عليهم السلام است. نام مقدس مهدى‏ عليه السلام بر سر زبان‏ها مى‏ افتد و مهر و محبت او در دل‏ ها جاى مى‏ گيرد و كارى جز ياد او نخواهند داشت.