ضرورت: تفاوت میان نسخه‌ها

طبيعى است بخشى از ضرورت غدير به طبع ضرورت شناخت امام و امامت خواهد بود، و در ضرورت امام و امامت دلائل و شواهد بسيار است. از جمله اين شواهد است:

رسول‏ خدا صلى الله عليه وآله فرموده است: من مات و لم يعرف امام زمانه مات ميتة جاهلية: هر كس بميرد در حالى كه امام زمان خودش را نشناخته باشد، مرگ او مرگ دوران جاهليت است.

اين فرمايش حضرت يعنى مانند مردمان دوران جاهليت از دنيا رفته و از اسلام بهره‏ اى نبرده است. پس آن دينى كه توحيد و نبوت و معاد هم در آن باشد اما ولايت در آن نباشد دين نيست، بلكه گمراهى و ضلالت است.

شناخت امام به اندازه ‏اى مهم و داراى اهميت است كه مى ‏توان گفت: بدون معرفت امام شناخت كامل خداوند ممكن نيست.<ref>امام صادق‏ عليه السلام فرموده ‏اند: ... بنا عُبد اللَّه و لولانا ما عُرف اللَّه ... . بحار الانوار: ج ۲۶ ص ۲۴۶ ح ۱۴.</ref> در حقيقت امام ‏شناسى پايه و اساس خداشناسى است.

امام حسين‏ عليه السلام سرور خداشناسان عالم نيز به اين مطلب تصريح فرموده ‏اند؛ هنگامى كه از آن حضرت پرسيدند: يابن رسول ‏اللَّه، ما معرفة اللَّه؟ قال: معرفة اهل كل زمان امام هم الذى يجب عليهم طاعته: اى فرزند رسول‏ خدا، معرفت و شناخت خدا چيست و چگونه است؟ فرمود: (معرفت خدا) اين است كه مردم هر عصر و زمانى امام و پيشواى خود را بشناسند. آن امامى كه خداوند اطاعت او را بر همگان واجب فرموده است<ref>رسول‏ خدا صلى الله عليه وآله در ضمن حديثى فرموده ‏اند: من عرفنا فقد عرف اللَّه: هر كس ما را شناخت خدا شناخته است. بحار الانوار: ج ۲۶ ص ۳۴۲ ح ۱۳۲.</ref> .<ref>بحار الانوار: ج ۹۳ ص ۲۳.</ref>

همچنين درباره ضرورت شناخت امام و لزوم وجود امام در جامعه، اميرالمؤمنين‏ عليه السلام به كميل بن زياد نخعى فرمود: اللهم بلى، لا تخلوا الارض من قائم اللَّه بحجة؛ اما ظاهراً مشهوراً و اما خائفاً مغموراً، لئلاً تبطل حجج اللَّه و بيناته<ref>نهج البلاغه (فيض) : حكمت ۱۳۹. </ref>: زمين هيچ گاه از كسى كه با حجت و دليل دين خدا را بپا دارد خالى نمى‏ ماند؛ آن كس يا آشكار و مشهود و يا پوشيده و پنهان است، تا حجت‏ ها و دليل‏ هاى روشن خدا از ميان نرود.

در حديث ديگر فرموده است: ان آخر من يموت الامام، لئلا يحتجّ احدهم على اللَّه عزوجل تركه بغير حجة<ref>بحار الانوار: ج ۲۳ ص ۲۱ ح ۲۱.</ref>: آخرين كسى كه مى‏ ميرد و از دنيا مى‏ رود امام است، تا براى كسى عذرى باقى نماند و نگويد كه خداوند مرا بدون حجت و راهنما رها كرده است.

در حديث ديگر آمده است: ان اللَّه عزوجل لم يدع الارض الا و فيها عالم يعلم الزيادة و النقصان فى الارض. و اذا زاد المؤمنون شيئاً ردّهم، و اذا نقصوا اكمله لهم<ref>بحار الانوار: ج ۲۳ ص ۲۴ ح ۳۱.</ref>: خداوند تبارک و تعالى زمين را رها نكرده مگر اينكه در آن عالمى قرار داده كه زيادى و نقصان را مى‏ داند. هر گاه مؤمنان چيزى در دين بيفزايند آن را ردّ مى ‏كند، و هر گاه چيزى از آن بكاهند آن را براى ايشان كامل گرداند. اگر اين چنين نبود امور بر مسلمانان مشتبه مى‏ شد، و ميان حق و باطل نمى ‏توانستند فرق بگذارند.

اين از نظر تشريعى. و اما از نظر تكوينى:

سليم بن قيس مى ‏گويد: از اميرالمؤمنين‏ عليه السلام شنيدم كه فرمود: انما الطاعة للَّه عزوجل و لرسوله‏ صلى الله عليه وآله و لؤلاة الامر. و انما امر بطاعة اولى الامر لانهم معصومون مطهرون، لا يأمرون بمعصيته<ref>بحار الانوار: ج ۲۵ ص ۲۰۰.</ref>: اطاعت مختص خداوند تبارک و تعالى و رسول او صلى الله عليه وآله و سرپرستان امور (ائمه طاهرين ‏عليهم السلام) است. و همانا خدا به اطاعت از اولوالامر فرمان داده است، زيرا آنان معصوم هستند (و گرد گناهى نمى‏ گردند) و پاک هستند و ساحت مقدس ايشان از هر نوع آلودگى مبرّاست، و هرگز مردم را به معصيت دستور نمى‏ دهند.

البته پرواضح است كه چون عصمت چيزى نيست كه از ظاهر خلقت آنان فهميده شود و مانند سياهى و سفيدى نيست كه ظاهر باشد و هر كس بتواند تشخيص دهد، لازمه ‏اش اين است كه امام از طرف خدا منصوص باشد، و رسول‏ صلى الله عليه وآله معرفى شود.

اين همان كارى است كه پيامبر صلى الله عليه وآله در صحراى غدير خم انجام داد؛ كه در حضور هزاران نفر حضرت على ‏عليه السلام را به امر و فرمان پروردگار به عنوان خليفه و جانشين خود معرفى فرمود. و لذا غدير بزرگ‏ترين سند حقانيت شيعه است. غدير كه هيچ گونه شک و ترديدى در آن نيست و همچون آفتاب بر تارک تاريخ مى‏ درخشد، روشن ‏ترين دليل بر امامت و خلافت بلافصل اميرالمؤمنين‏ عليه السلام است. و نيز بزرگ‏ترين گواه بر مظلوميت اميرالمؤمنين ‏عليه السلام و مظلوميت شيعه در طول قرون و اعصار است.