یزید بن معاویه: تفاوت میان نسخه‌ها

 غصب [[خلافت]] در [[سقیفه بنی ‏ساعده]] دست بردار نبود، و در طول [[تاریخ]] با قيافه‏ هاى ظاهر فريب و شكننده ‏اى آمد، كه كمر اجتماع در مقابل آن خم شد. تا آنجا كه شهادت صاحب غدير با شمشيرى كه آب طلايى از اسم [[اسلام]] بر آن داده بودند و زهرى از ناب سقيفه بر تيغ آن كشيده بودند، آغاز راهى براى ذبح غدير به دست سقيفه به نظر مى ‏آمد.

[[معاویة بن ابی سفیان|معاویه]]، اين باقيمانده سقيفه در طول بيست سال مذبح بزرگى براى غدير آماده كرد و هزاران نفر از غديريان را در آن سر بريد، و خونشان را با لشكر سقيفه سركشيد تا براى [[کربلا]] قوى‏ تر شوند و شدند.

با مرگ معاويه و روى كار آمدن يزيد، اين مذبح بزرگ آماده سر بريدن غدير بود، و اين سان شد كه غدير را به مسلخ كربلا كشاندند و مى ‏رفت تا خواب‏ هاى رؤساى سقيفه تعبير شود. [[امام صادق ‏علیه السلام]] ارتباط مذبح كربلا به بازوى سياه سقيفه را چنين بيان مى‏ فرمايد:

«اِذا كُتِبَ الْكِتابُ قُتِلَ الْحُسَيْنُ ‏عليه السلام» : «آنگاه كه [[صحیفه ملعونه اول|صحیفه ملعونه]] امضا شد [[امام حسین‏ علیه السلام]] به شهادت رسيد» !<ref>بحار الانوار: ج ۲۸ ص ۱۲۳.</ref>

اين بار غدير با همه وجود و به همراه تنى چند از فداكارترين نيروهايش به ميدان سقيفه آمد. اكنون غدير «حسين‏ عليه السلام» بود كه همراه گروهى آماده شهادت و قطعه قطعه شدن و فدا شدن و اسير شدن و اشک ريختن براى غديرِ سر بريده، و معرفى غدير به بى خبران شام به مصاف سقيفه رفت.