نمایش مبدأ برای احتجاج امیر المؤمنین علیه السلام با غدیر


از نمونه‏ هاى بارز [[اتمام حجت]] و استدلال و يادآورى‏ هاى غدير، مواردى است كه توسط خود خداوند و معصومين‏ عليهم السلام و اصحابشان صورت گرفته است.<ref>اسرار غدير: ص ۱۰۵، ۲۶۲ - ۲۷۲. اولين ميراث مكتوب درباره غدير: ص ۳۳. چهارده قرن با غدير: ص ۲۷، ۳۹ - ۶۱. غدير از زبان مولى: ص ۲۵ - ۲۷، ۳۰. ژرفاى غدير: ص ۱۹۴ - ۱۹۸.</ref>

تمام راويانى كه در طول هزار و چهارصد سال [[حدیث غدیر]] را روایت كرده ‏اند نيز به گونه‏ اى جهاد خود را در مقابله با اهل [[سقیفه]] به نمايش گذاشته‏ اند.

پس از انتشار خبر غدير و سخنان پيامبر صلى الله عليه و آله در شهرها، متأسفانه منع از نقل [[احاديث مرتبط با غدير|حدیث]] در حكومت سقيفه باعث شد مردم غدير را به فراموشى بسپارند و اهمیت آن را ناديده بگيرند.

ولى در همين جوّ خفقان، شخص [[امیرالمؤمنین علی علیه السلام|امیرالمؤمنین]] و [[حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها|فاطمه زهرا علیهما السلام]] كه ركن غدير بودند، و نيز [[ائمه علیهم السلام محور خطبه غدیر|ائمه‏ علیهم السلام]] يكى پس از ديگرى تأكيد خاصى بر حفظ اين حدیث داشتند و بارها در مقابل دوست و دشمن بدان احتجاج و استدلال كردند.<ref>عوالم العلوم: ج ۳/۱۵ ص ۴۷۲ - ۴۷۶.</ref> حتى در آن شرايط خفقان، امام باقر علیه السلام متن كامل خطبه غدیر را براى اصحابشان بيان فرموده ‏اند.

از سوى ديگر، سزاوارترين كسى كه احتجاج با غدير حق او بوده صاحب آن اميرالمؤمنين‏ عليه السلام است، و مناسب‏ ترين اوقات براى اتمام حجت با غدير روزهاى آغازين غصب [[جانشین|خلافت]] و دوران حيات آن حضرت است.

به همين جهت از همان روزهاى اول شهادت [[حضرت محمّد صلی الله علیه و آله|پیامبر صلی الله علیه و آله]] غدير به صورت [[تبلیغ غدیر با آیات غدیر|تبلیغ]]، [[احتجاج]]، مناشده و مناظره با حضور شخص اميرالمؤمنين‏ عليه السلام مطرح شد.

روز هفتم غصب خلافت حضرت به [[مسجد]] آمدند و در برابر غاصبين با حضور مردم غدير را مطرح فرمودند. هنگام طلب بیعت از آن حضرت و آنگاه كه درِ خانه ‏اش را آتش زدند و حضرت را به اجبار براى بيعت بردند و در زير شمشيرها از او [[بیعت]] خواستند باز هم با غدير استدلال بر حق خويش فرمود.

آن حضرت در زمان [[ابوبکر بن ابی قحافه|ابوبکر]] و [[عمر بن خطاب|عمر]] چندين مورد با حضور مردم و به طور خصوصى، مسئله غدير را مطرح كردند. در شورايى كه پس از قتل عمر براى تعيين خليفه تشكيل شد و هنگام بيعت مردم با [[عثمان بن عفّان|عثمان]] و در زمان عثمان نيز بارها غدير را مطرح فرمودند.

با آغاز خلافت ظاهرى اميرالمؤمنين‏ عليه السلام، آن حضرت در ميدان [[جمل|جنگ جمل]] با غدير احتجاج كردند. جنگ صفین بحبوحه كارآيى غدير بود كه در نامه ‏هاى حضرت به [[معاویة بن ابی سفیان|معاویه]]، و در خود ميدان جنگ بارها مطرح شد.

در دوران پنج ساله حكومت ظاهرى حضرت، مجلس بزرگى در ميدان اصلى [[کوفه]] تشكيل شد و حقيقت بزرگ غدير براى  عموم مردم تبيين شد. در زمان حضرت غدير رسماً عيد گرفته شد و سخنرانى مفصلى درباره عظمت اين روز از سوى حضرت ايراد شد.

اميرالمؤمنين ‏عليه السلام در روزهاى آخر عمر، نوشته ‏اى آماده كردند كه هر جمعه بر مردم خوانده شود و در آن با غدير استدلال كردند، و بالأخره اميرالمؤمنين‏ عليه السلام به عنوان بالاترين فضيلت خود غدير را مطرح كردند.

در واقع نبأ عظيمِ خداوند حجت اعظم اوست كه دستور داد ولايتش در غدير [[مفسّرین|تفسیر]] شود. غدير، دليل ما در برابر سقيفه است چرا كه همه در بيعتِ غدير شنيدند و پذيرفتند كه اختيار او بر مؤمنين از خودشان بيشتر است.

اكنون كه پيمان او در غدير گرفته شده مردم بايد سراغ او بيايند نه اينكه على‏ عليه السلام سراغ مردم برود.

نمونه‏ هايى از موارد اتمام حجت اميرالمؤمنين‏ عليه السلام با غدير از اين قرار است: