نمایش مبدأ برای خوله حنفیّه صلوات الله علیها

== اتمام حجت با غدير<ref>چهارده قرن با غدير: ص ۱۰۸. اسرار غدير: ص ۲۹۷.</ref>==
از نمونه‏ هاى بارز [[اتمام حجت]] و استدلال و يادآورى ‏هاى غدير، مواردى است كه توسط خود خداوند و [[معصومین ‏علیهم السلام]] و اصحابشان صورت گرفته است.

تمام راويانى كه در طول هزار و چهارصد سال [[حدیث غدیر]] را [[فرهنگ غدیر در تاریخ|روایت]] كرده ‏اند نيز به گونه ‏اى جهاد خود را در مقابله با اهل [[سقیفه]] به نمايش گذاشته ‏اند.

يكى از [[اصحاب ائمه علیهم السلام|اصحاب معصومین‏ علیهم السلام]] كه با غدير اتمام حجت نموده حضرت خوله حنفيه است:

در حكومت غاصبانه [[ابوبکر بن ابی قحافه|ابوبکر]] عده ‏اى از پذيرفتن خلافت او سر باز زدند و اعلام كردند كه فقط خليفه تعيين شده در غدير را قبول دارند.

از جمله اين افراد [[مالک بن نویره]] رئيس قبيله بنى ‏حنيفه بود كه به نمايندگان ابوبكر [[زکات]] پرداخت نكرد.

ابوبكر سرلشكر خود خالد بن وليد را به جنگ مالک فرستاد. خالد كه در خباثت و جنايت و بى‏ حيايى يد طولايى داشت با لشكر خود از مدينه خارج شد تا به منطقه مزبور رسيد.

مالک برخورد مسلحانه ابوبكر را كه ديد فهميد با تهمت ارتداد مى‏ خواهند با آنها بجنگند.

لذا در مقابل آنها اعلام كرد كه ما مسلمانيم و اذان گفتند و همه به نماز ايستادند؛ و بهانه خالد از اين جهت قطع شد، ولى دستور كار به او داده شده بود.

پس از نماز مغرب و عشا قرار شد شب را هر دو گروه به استراحت بپردازند تا فردا صبح در حل و فصل امور مذاكره كنند.

خالد با يک اقدام ناجوانمردانه به [[مالک بن نویره|مالک]] نيرنگ زد و در حالى كه آنها سلاح ‏ها را بر زمين گذارده بودند همه را اسير كردند و در يک فرمان اسيران را كشتند و [[خالد بن وليد مخزومى (ابوسليمان)|خالد]] همان شب با همسر مالک همبستر شد تا اسلام سقيفه‏ اى به همه معرفى شود.

به اين همه اكتفا نكردند و زنان و دختران مسلمان قبيله را به عنوان اسير به [[مدینه]] آوردند تا بين مسلمانان قسمت كنند! خوله دخترى از آنان بود كه او را به عنوان اسير وارد [[مسجد]] كردند.

او در ابتداى ورود به مسجد صدا زد:

اى مردم، محمد صلى الله عليه و آله چه شده است؟ گفتند: از دنيا رفت. پرسيد: آيا [[قبر آمنه بنت وهب در مسیر حجّة الوداع|قبر]] و زيارتگاهى دارد؟ گفتند: آرى اين تربت و قبر اوست.

از همانجا خطاب به پيامبر صلى الله عليه و آله صدا زد:

«السلام عليک يا رسول اللَّه. من شهادت مى‏ دهم كه صداى مرا مى‏ شنوى و قادر بر پاسخ من هستى. ما بعد از تو اسير شده ‏ايم در حالى كه به لا اله الا الله و محمد رسول الله شهادت مى ‏دهيم». سپس نشست.

در اينجا طلحه و زبير او را به عنوان [[کنیز]] براى خود درخواست كردند.

خوله گفت: اى اعرابى (كه از دين خدا خبر نداريد)، چگونه است كه زنان خود را در پس پرده ‏ها نگه داشته ‏ايد و زنان ديگران را هتک حرمت مى‏ كنيد؟!

سپس گفت: به خدا و پيامبر قسم، كسى مالک من نخواهد شد مگر آن كسى كه خبر دهد آنچه مادرم در زمان حامله بودنش به من در خواب ديده، و آنچه هنگام ولادتم به من گفته و علامتى كه بين من و اوست.

در اينجا اميرالمؤمنين‏ عليه السلام وارد مسجد شد و پرسيد:

اين چه سر و صدايى است كه در مسجد پيامبر صلى الله عليه و آله برپا شده؟ داستان خوله را گفتند.

حضرت فرمود: من اگر بگويم او از آن من خواهد بود؟ گفتند: آرى. حضرت از خوله هم در اين باره پرسيد.

خوله گفت: تو كيستى كه در بين اين مردم چنين ادعايى مى‏ كنى؟!! فرمود: من على بن ابى ‏طالبم.

خوله عرض كرد: شايد تو همان كسى هستى كه پيامبر صلى الله عليه و آله در غدير خم به عنوان عَلَم و راهنماى مردم برايمان منصوب كرد؟

حضرت فرمود: من همانم.

خوله عرض كرد: ما به خاطر تو غضب كرديم و به خاطر تو به ما حمله كردند و ما را غارت كردند و اسير گرفته آوردند؛ زيرا مردان ما گفتند: ما صدقات اموالمان و اطاعت خود را در اختيار كسى قرار نمى ‏دهيم مگر آن كه [[حضرت محمّد صلی الله علیه و آله|پیامبر صلی الله علیه و آله]] او را براى ما و شما نصب كرده است.<ref>اثبات الهداة: ج ۲ ص ۳۲ ح ۱۷۰. بحار الانوار: ج ۲۹ ص ۴۶۰.</ref>

== پانویس ==
<references />
[[رده:راویان حدیث غدیر]]