نمایش مبدأ برای طلحة بن عبیدالله تمیمی

== اتمام حجت اميرالمؤمنين ‏عليه السلام بر طلحه<ref>اولين ميراث مكتوب درباره غدير: ص ۲۱،۲۰.  چهارده قرن با غدير: ص ۵۰ . اسرار غدير: ۲۶۳ - ۲۷۲. تبليغ غدير در سيره معصومين‏ عليهم السلام: ص ۱۹۵،۲۵.</ref> ==
اميرالمؤمنين ‏عليه السلام در دو مورد با غدير بر طلحه احتجاج فرمود:

=== ۱. در زمان عثمان ===
اميرالمؤمنين‏ عليه السلام در زمان [[عثمان بن عفّان|عثمان]] اتمام حجتى در مسجد داشتند و از جمله به غدير استناد فرمودند. در آنجا [[زید بن ارقم انصاری|زید بن ارقم]] و [[براء بن عازب انصاری|براء بن عازب]] و ابوذر و مقداد و عمار شهادت دادند كه سخن [[پیامبر صلی الله علیه و آله]] را در مورد ولايت و [[امامت]] به ياد دارند.

طلحة بن عبيداللَّه -  كه زيرک قريش خوانده مى‏ شد -  گفت: چه كنيم با ادعاى [[ابوبکر بن ابی قحافه|ابوبکر]] و [[عمر بن خطّاب|عمر]] و اصحابش كه او را تصديق كردند و شهادت بر گفتار او دادند در آن روزى 

كه تو را به اجبار مى‏ آوردند و در گردنت طنابى بود! به تو گفتند: «بيعت كن»، و تو در مقابل آنان با فضايل و سوابق خود استدلال كردى، و همه تو را تصديق كردند. ولى 

بعد از آن ابوبكر ادعا كرد از پيامبر صلى الله عليه و آله شنيده است كه گفته: «خداوند نخواسته است [[نبوّت]] و [[خلافت]] براى ما اهل‏ بيت جمع شود». عمر و [[ابوعبیده جرّاح]] و [[سالم مولی ابی حذیفه|سالم]] و [[معاذ بن جبل]] هم او را تصديق كردند؟!

سپس طلحه رو به حضرت كرد و گفت: همه آنچه گفتى و ادعا كردى حق است، و آنچه از سابقه و فضيلت كه با آنها استدلال كردى ما هم اقرار مى ‏كنيم و قبول داريم ولى درباره خلافت، اين پنج نفر به آنچه شنيدى شهادت دادند!

حضرت فرمود: اى طلحه، دليل بر بطلان آنچه بدان شهادت دادند، سخن پيامبر صلى الله عليه و آله است كه در روز غدير خم فرمود: «هر كس من نسبت به او از خودش صاحب اختيارترم على هم نسبت به او از خودش صاحب اختيارتر است». من چگونه مى ‏توانم بر آنان صاحب اختيارتر از خودشان باشم در حالى كه آنان اميران و حاكمان بر من باشند؟!

=== ۲. در جنگ جمل ===
در ميدان [[جمل|جنگ جمل]] كه طلحه و [[زبیر بن عوام قرشی|زبیر]] همسران خود را در خانه گذاشته و همسر پيامبر صلى الله عليه و آله را در ميان ۱۲۰۰۰۰ نامحرم وسط نيزه ‏ها و شمشيرهاى ميدان جنگ آورده بودند، موقعيت حساسى براى معرفى صاحب ولايت با حجت غدير بود.

هنگامى كه لشكر از دو سو صف آرايى كرده بودند و هنوز جنگ آغاز نشده بود، اميرالمؤمنين‏ عليه السلام قاصدى را سراغ طلحه فرستاد كه ملاقاتى داشته باشند. حضرت شرايط را حساس‏تر كرد و طلحه را به وسط ميدان جنگ فراخواند و او را پيش چشم همه محاكمه كرد. طلحه آمد و در مقابل حضرت قرار گرفت.

اميرالمؤمنين‏ عليه السلام فرمود: تو را به خدا قسم مى ‏دهم، آيا از پيامبر صلى الله عليه و آله شنيدى كه مى ‏فرمود: »«من كُنتُ مَولاهُ فَعَلِىٌّ مَولاهُ، اللّهُمَّ والِ مَن والاهُ وَ عادِ مَن عاداهُ»؟ طلحه گفت: آرى. حضرت فرمود: پس چرا به جنگ من آمده‏ اى؟!! گفت: در خاطرم نبود!!! سپس طلحه به لشكر خود بازگشت؛ و در جنگ كشته شد.<ref>الغدير: ج ۱ ص ۱۸۶.</ref>

بدين صورت در جنگ جمل در وسط ميدان جنگ -  به طور خصوصى -  با يادآورى غدير دفاع بزرگى از حرمت صاحب آن به انجام رسيد و [[اهمیت]] [[تبلیغ|تبلیغ غدیر]] را در برابر دشمنان تا دندان مسلح به ما نشان داد.

== بيعت طلحه در غدير<ref>واقعه قرآنى غدير: ص ۱۲۱،۱۲۰.</ref> ==
پس اتمام [[خطبه غدیر]] و دستور پيامبر صلى الله عليه و آله براى [[بیعت]] همگانى با اميرالمؤمنين‏ عليه السلام، و بعد از بيعت [[مقداد بن عمرو کندی|مقداد]] و [[سلمان فارسی|سلمان]] و [[ابوذر]] و [[حذیفة بن یمان یمانی|حذیفه]] و ابن مسعود و عمار و [[بریدة بن خصیب اسلمی|بریده اسلمی]]، از اولين افرادى كه بايد براى بيعت حضور مى ‏يافتند ابوبکر و عمر و عثمان و طلحه و زبير و معاويه و [[مغیرة بن شعبه|مغیره]] و [[ابوموسی اشعری]] بودند كه پيامبر صلى الله عليه و آله تأكيد خاصى بر بيعت آنان داشت.


براى توضيح بيشتر مراجعه شود به عنوان: [[منافقین]] /  بيعت منافقين با اميرالمؤمنين‏ عليه السلام در غدير.

== روايت حديث غدير<ref>چكيده عبقات الانوار (حديث غدير): ص ۱۵۰.</ref> ==
يكى از [[صحابه]] كه [[حدیث غدیر]] را نقل كرده طلحة بن عبيداللَّه تميمى (م ۳۶ ق) است. مسعودى در «مروج الذهب» و [[حاکم نیشابوری|حاکم]] «[[المستدرک علی الصحیحین (کتاب)|المستدرک]]» و خوارزمى در «المناقب» و حافظ هيثمى در «مجمع الزوائد» و [[جلال الدین سیوطی|سیوطی]] در «جمع الجوامع» و [[ابن حجر عسقلانی|ابن ‏حجر]] در «تهذيب التهذيب» و حافظ نسائى و متقى هندى در «کنز العمّال» و ابن ‏عساكر، همگى [[روایت]] كرده‏ اند كه طلحه بن عبيداللَّه در روز [[جمل]] براى اميرالمؤمنين‏ عليه السلام به حديث غدير شهادت داده است.

همچنين در مدارک زير حديث غدير را از طلحة بن عبيداللَّه نقل كرده ‏اند: حافظ عاصمى در «زين الفتى فى شرح سورة هل‏ اتى»، [[ابن ‏کثیر]] در «البداية و النهاية»، ابن ‏مغازلى در «المناقب»، جزرى شافعى در «اسنى المطالب».<ref>مروج الذهب: ج ۲ ص ۱۱. و المستدرک (حاكم): ج ۳ ص ۱۷۱. المناقب (خوارزمى): ص ۱۱۲. مجمع الزوائد (هيثمى): ج ۹ ص ۱۰۷. تهذيب التهذيب (ابن ‏حجر): ج ۱ ص ۳۹۱. كنز العمال: ج ۶ ص ۱۵۴،۸۳. البداية و النهاية: ج ۷ ص ۳۴۹. اسنى المطالب: ص ۳.</ref>

== طلحه در ترور پيامبر صلى الله عليه و آله<ref>ژرفاى غدير: ص ۱۵۵.</ref> ==
يكى از چهارده نفرى كه در ترور نافرجام پيامبرصلى الله عليه وآله توسط منافقين در عقبه هرشى و پس از غدير شركت داشت طلحه بود.<ref>بحار الانوار: ج ۲۸ ص ۱۰۰ و ج ۳۷ ص ۱۳۵،۱۱۵.</ref>

براى توضيح بيشتر مراجعه شود به عنوان: [[ترور پیامبر صلی الله علیه و آله]].

== نفاق طلحه در مورد غدير<ref>تبليغ غدير در سيره معصومين‏ عليهم السلام: ص ۵۴،۵۳ .</ref> ==
روزى كه حق غدير در [[سقیفه]] پايمال شد حديثى را جعل كردند و از قول پيامبر صلى الله عليه و آله گفتند: خداوند براى اهل بيت [[نبوّت]] و [[خلافت]] را جمع نمى‏ كند؟

اگر چه آن روز اميرالمؤمنين‏ عليه السلام آن [[حدیث]] را [[تکذیب]] كرد و كذب و افتراى آنان را به ساحت مقدس رسول ‏اللَّه ‏صلى الله عليه و آله اثبات فرمود، اما بعد از بيست و پنج سال گويا هنوز دروغشان را در برابر صاحب مظلوم غدير عَلَم كرده بودند. قوى ‏ترين استدلالى كه مى ‏توانست نشانِ جعلى بودن اين حديث باشد واقعه غدير بود كه بر لسان مبارک مولا على ‏عليه السلام جارى شد.

اين اتفاق در زمان [[عثمان بن عفّان|عثمان]] در [[مسجد]] پيامبر صلى الله عليه و آله افتاد، در مجلسى كه با حضور دويست تن از سرشناسان مهاجر و انصار تشكيل شده بود و اميرالمؤمنين‏ عليه السلام نيز حضور داشت. در آنجا نماينده سقيفه يعنى طلحه از حضرت پرسيد: با ادعاى [[ابوبکر بن ابی قحافه|ابوبکر]] و اصحابش كه او را تصديق كردند چه كنيم كه از قول پيامبر صلى الله عليه و آله گفتند: خداوند براى اهل ‏بيت [[نبوّت]] و [[خلافت]] را جمع نمى ‏كند؟ اميرالمؤمنين ‏عليه السلام از سخن طلحه غضب كرد و بپاخاسته فرمود:

... دليل بر بطلان آنچه بدان شهادت دادند سخن پيامبر صلى الله عليه و آله است كه در غدير خم فرمود: هر كس كه من نسبت به او صاحب اختيارم على نسبت به او صاحب اختيار است. من چگونه نسبت به آنان صاحب اختيارتر از خودشان هستم در حالى كه آنان امير و حاكم بر من باشند؟!<ref>بحار الانوار: ج ۳۱ ص ۴۱۷،۴۱۶.</ref>

== منبع ==
دانشنامه غدیر،جلد ۱۴،صفحه ۴۰۰.

== پانویس ==
[[رده:حدیث غدیر]]