ابان بن تغلب: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
حضرت فرمودند: اى ابوسعيد، چنين مطلبى هم جاى سؤال دارد!؟ | حضرت فرمودند: اى ابوسعيد، چنين مطلبى هم جاى سؤال دارد!؟ | ||
پيامبر صلى الله عليه و آله به مردم فهمانيدند كه امیرالمؤمنین عليه السلام به جاى آن حضرت خواهند بود.<ref>عوالم | پيامبر صلى الله عليه و آله به مردم فهمانيدند كه امیرالمؤمنین عليه السلام به جاى آن حضرت خواهند بود.<ref>عوالم العلوم،ج۳/۱۵ ص۱۲۸. معانی الاخبار: ص۶۳.</ref> | ||
== پانویس == | == پانویس == | ||
| خط ۱۶: | خط ۱۶: | ||
== منبع == | == منبع == | ||
(۱) انصاری، محمدباقر، اسرار غدیر،انتشارات تک،تهران،سال 1394ش | |||
(۲) البحرانی الاصفهانی،عبدالله،عوالم العلوم،بکوشش سیدمحمدباقرموحدابطحی قم،موسسه الامام المهدی،حبل المتين، 1436ق | |||
(۳)ابن بابويه(صدوق)، محمد بن علی، معانی الاخبار،مترجم عبدالعلی محمدی شاهرودی.تهران، دارالكتب الاسلاميه،۱۳۷۷ش | |||
[[رده:حدیث غدیر]] | [[رده:حدیث غدیر]] | ||
نسخهٔ ۱۳ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۲۸
اَبانِ بن تَغْلِب، ابوسعید بن رُباح بَکری جُرَیری کِنْدی رَبَعی کوفی (د ۱۴۱ق/۷۵۸م)، ادیب، قاری، فقیه، مفسّر و از محدثان بنام امامیه است. [۱]
او محضر امام علی بن حسین (علیه‌السلام)، امام محمد باقر (علیه‌السلام) و امام جعفر صادق (علیه‌السلام) را درک کرد و نزد آنان دانش‌های متداول روزگار چون حدیث را آموخت و در حوزۀ درس و مکتب امام صادق (علیه‌السلام) به مقامی والا دست یافت.[۲]
شیخ طوسی به نقل از محمد بن موسی بن ابی مریم صاحب اللّؤلؤ گفته است که وی در این فن برجسته‌ترین فرد روزگار خویش بوده است. ابان علاوه بر قرآن و حدیث در هریک از علوم فقه، ادب، لغت و نحو صاحب نظر شمرده می‌شد.[۳][۴]
سؤال از معنای مولی[۵]
ابان بن تغلب از امام باقر علیه السلام درباره «مَنْ كُنْتُ مَوْلاهُ...» سؤال كرد.
حضرت فرمودند: اى ابوسعيد، چنين مطلبى هم جاى سؤال دارد!؟
پيامبر صلى الله عليه و آله به مردم فهمانيدند كه امیرالمؤمنین عليه السلام به جاى آن حضرت خواهند بود.[۶]
پانویس
منبع
(۱) انصاری، محمدباقر، اسرار غدیر،انتشارات تک،تهران،سال 1394ش
(۲) البحرانی الاصفهانی،عبدالله،عوالم العلوم،بکوشش سیدمحمدباقرموحدابطحی قم،موسسه الامام المهدی،حبل المتين، 1436ق
(۳)ابن بابويه(صدوق)، محمد بن علی، معانی الاخبار،مترجم عبدالعلی محمدی شاهرودی.تهران، دارالكتب الاسلاميه،۱۳۷۷ش