آیه ۱۱ فتح و غدیر: تفاوت میان نسخه‌ها

| عرض =  

| تصویر = آیه ۱۱ سوره فتح.png

| اندازه تصویر =  

| توضیح_تصویر =  

| عنوان = آیه ۱۱ فتح و غدیر

| سوره = فتح

| آیه = ۱۱

| جزء = ۲۶

| شأن نزول =  

| مکان نزول = مدینه

| موضوع = توصیف رفتار منافقان در غدیر

| صوت = صوت ۱۱ سوره فتح.mp3

| ترجمه صوتی = ترجمه ۱۱ فتح.mp3

=== عادى نشان‌دادن نفاق ===

===== تبریک‌گفتن پس از بيعت =====

[[عمر بن خطاب]] كه هم در نگارش [[صحیفه ملعونه اول|صحيفه]] رئيس سایرین بود<ref>برای اطلاع بیشتر نگاه کنید: غدير در قرآن، ج۱، ص۱۲۹؛ غدير در قرآن، ج۲، ص۱۲۳.</ref> و هم در نقشه قتل پيامبر صلى الله عليه و آله در كوه هَرْشى شخصاً شركت داشت<ref>برای اطلاع بیشتر نگاه کنید: غدير در قرآن، ج۲، ص۴۰۷.</ref> و هم عملاً پس از پيامبر صلى الله عليه و آله نشان داد كه بنيانگذار [[سقیفه|سقيفه]] بر ضد خلافت على ‏عليه السلام بوده است، در غدير از اولين كسانى بود كه براى [[بیعت|بيعت]] پيش‌قدم شد.<ref>عوالم العلوم: ج ۳/۱۵ ص ۱۹۵.</ref> عمر پس از بيعت هم تنها كسى بود كه گفت: {{متن عربی|بَخٍ بَخٍ لَكَ يَابْنَ ابى ‏طالِبٍ! هَنيئاً لَكَ! اصْبَحْتَ مَوْلاىَ وَ مَوْلى كُلِّ مُؤْمِنٍ وَ مُؤْمِنَةٍ|ترجمه=خوشا به حالت‏ اى پسر ابى‏‌طالب! گوارايت باد! صاحب اختيار هر مرد و زن مؤمنى شده‌‏اى}}.<ref>بحار‌الانوار، ج۳۸، ص۳۴۴؛ عوالم العلوم، ج۲/۱۵، ص۴۲؛ عوالم العلوم، ج۲/۱۵، ص۱۰۳؛ عوالم العلوم، ج۲/۱۵، ص۱۵۴؛ عوالم العلوم، ج۲/۱۵، ص۲۰۳.</ref>

===== مسخره‌کردن هفت‌نفری در برابر منبر =====

هفت نفر از [[منافقین|منافقان]] در برابر منبر قبل از اعلان ولايت نشسته بودند. يكى از آنان گفت: چشمانش را نمى‏‌بينيد كه گويا چشم ديوانه‌‏اى است. اكنون به‌پا مى‌‏خيزد و مى‏‌گويد: خدايم چنين گفته است! [[جبرئیل|جبرئيل]] اين سخن را به پيامبر صلى الله عليه و آله خبر داد. حضرت آنان را پس از منبر فرا خواند و در اين باره مؤاخذه فرمود. آنان انكار كردند و قسم ياد كردند كه چنين سخنى نگفته‌‏اند.<ref>عوالم العلوم، ج۲/۱۵، ص۱۳۵؛ بحارالانوار، ج۳۷، ص۱۱۹.</ref>  

پس از منبر غدير، عده‌اى از [[منافقین|منافقان]] در خيمه‏‌اى جمع شدند و مى‏‌گفتند: به خدا قسم ياران كسرى و قيصر در لباس‏‌هاى خز و رنگارنگ و حرير و بافته زندگى مى‏‌كنند، ولى ما همراه پيامبر در دو چيز خشن به سر مى‌بريم: هم غذاى خشن مى‏‌خوريم و هم لباس خشن مى‌‏پوشيم. بعد از اين همه، اكنون كه مرگش نزديک شده مى‌‏خواهد جانشينى بعد از خود را به على بسپارد. به خدا قسم خواهد دانست [كه چه مى‏‌كنيم]»! [[مقداد بن عمرو کندی|مقداد]] اين سخنان را به حضرت گزارش داد. حضرت اعلان اجتماع عمومى به مردم داد و آنان را فرا خواند و در اين باره توبيخ فرمود. در پاسخ گفتند: پدر و مادرمان فدايت يا رسول ‏اللَّه؛ قسم به آنكه تو را به حق مبعوث نمود و به نبوت كرامتت داد، آنچه به تو خبر رسيده ما نگفته‌‏ايم. قسم به آنكه تو را بر همه بشر برگزيده، ما نگفته‏‌ايم.<ref>عوالم العلوم، ج۲/۱۵، ص۱۳۹-۱۴۰؛ بحارالانوار، ج۳۷، ص۱۵۴.</ref>

به‌محض آنكه پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: {{متن عربی|مَنْ كُنْتُ مَوْلاهُ فَعَلِىٌّ مَوْلاهُ|ترجمه=هر که من مولای اویم، پس علی مولای اوست}}، [[ابوبکر بن ابی قحافه|ابوبكر]] و عمر در گوش يكديگر نجوا كردند: به خدا قسم، هرگز درباره آنچه او گفت تسليمش نخواهيم شد! اين خبر به پيامبر صلى الله عليه و آله داده شد و حضرت پس از منبر آنان را فرا خواند و مؤاخذه فرمود. آنان انكار كردند و به خدا قسم ياد كردند كه چيزى نگفته‏‌اند.<ref>عوالم العلوم، ج۲/۱۵، ص۱۴۰، ح۲۰۶؛ بحارالانوار، ج۳۷، ص۱۵۴.</ref>

===== تملق پس از خطابه و بيعت =====

پس از [[سخنرانی|منبر]] و [[بیعت]] غدير، عده‌اى از گردنکشان و سردمداران [[منافقین|منافقان]] در بين خود توطئه كرده گفتند: اگر براى محمد حادثه‏‌اى رخ دهد، امر خلافت را از على دور مى‌كنيم و نمى‌گذاريم بدان دست يابد! پيرو اين سخن نزد پيامبر صلى الله عليه و آله آمدند و گفتند: تو بهترين خلق نزد خدا و خود و ما را براى خلافت به‌پا داشتى. به‌وسيله او مقابله با ظلم ظالمان و تعدى‌كنندگان در سياست ما را كفايت نمودى! در اين حال خداوند دورويى آنان را و اينكه قصد قتل پيامبر صلى الله عليه و آله را دارند و بعد از او در صدد گردنکشی هستند به آن حضرت خبر داد. پيامبر صلى الله عليه و آله آنان را فرا خواند و در اين باره سرزنش نمود. آنان در انكار كلام حضرت قسم‏‌هاى شديد ياد كردند. 

[[ابوبکر بن ابی قحافه|ابوبکر]] گفت: يا رسول‏ اللَّه، به‌خدا قسم، درباره چيزى به اندازه اين بيعت [[اهمیت]] قائل نشده‌‏ام. اميدوارم به‌خاطر آن مرا در قصرهاى بهشت جاى دهد و مرا در آنجا از بهترين واردشوندگان و ساكنان قرار دهد! عمر گفت: پدر و مادرم به قربانت يا رسول‏ اللَّه، من به ورود به بهشت و نجات از آتش جز با اين بيعت مطمئن نشدم. به خدا قسم، اگر از زمين تا عرش پر از مرواريد تازه و جواهر گران قيمت به من دهند كه بر خلاف اين بيعت عمل كنم يا آن را بشكنم -بعد از چنين پيمانى كه بستم- هرگز به چنين كارى خشنود نخواهم بود! 

[[عثمان بن عفّان|عثمان]] گفت: به خدا قسم يا رسول‏ اللَّه، به‌قدرى از اين بيعت خوشحال شدم و اينكه در رضوانِ خداوند شاد بوده به آرزوها خواهم رسيد، كه يقين پيدا كردم اگر گناه همه اهل زمين بر گردن من بود، با اين بيعت از من پاک شد. آنگاه بر گفته‏‌هاى خود بار ديگر قسم ياد كرد و كسى را كه خلاف آن را به پيامبر صلى الله عليه و آله گزارش كرده لعنت نمود و بعد از او بقيه سردمداران و گردنکشان [[منافقین]] نيز نظير همين سخنان را گفتند.<ref>عوالم العلوم، ج۲/۱۵، ص۱۵۵.</ref>

پس از مراسم غدير، چند نفر از قريش جمع شده بودند و از آنچه واقع شد تأسف مى‌خوردند. در اين هنگام سوسمارى از كنار آنان عبور كرد. يكى از آنان گفت: اى كاش محمد به‌جاى على اين سوسمار را امير ما قرار مى‏‌داد. [[ابوذر غفاری|ابوذر]] اين گفته آنان را به پيامبر صلى الله عليه و آله گزارش داد. حضرت سراغ آنان فرستاد و احضارشان نمود و گفته‌شان را برايشان تكرار نمود. آنان انكار كردند و در اين باره قسم ياد نمودند. پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: بدانيد كه [[جبرئیل|جبرئيل]] بر من نازل شده و خبر آورده كه روز قيامت قومى را می‌آورند كه امامشان سوسمار است! مواظب باشيد كه شما نباشيد.<ref>عوالم العلوم، ج۲/۱۵، ص۱۶۳؛ بحارالانوار، ج۳۷، ص۱۶۳.</ref>

===== قسم دروغين در كنار توطئه =====

آن شب كه توطئه قتل پيامبر صلى الله عليه و آله بر فراز كوه هَرشى اجرا شد و خداوند رسولش را حفظ نمود، صبح‌هنگام كه قافله پياده شدند حضرت فرمود: چه شده است عده‌‏اى را كه در [[کعبه|كعبه]] هم‌قسم شده‌اند كه اگر خدا محمد را از دنيا ببرد يا كشته شود، امر [[جانشین|خلافت]] را به اهل‏‌بيتش باز نگردانند. همان عده فوراً نزد پيامبر صلى الله عليه و آله آمدند و قسم ياد كردند كه دراين باره هيچ سخنى نگفته‌اند و چنين قصدى نداشته‌اند و درباره آن حضرت هيچ اقدامى نكرده‌اند.<ref>عوالم العلوم، ج۲/۱۵، ص۱۶۶؛ بحارالانوار، ج۳۷، ص۱۱۳.</ref>

[[رده:آیات مربوط به مناسبت‌های خاص در غدیر]]