ارتباط ولایت با تقوی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی غدیر
(صفحه‌ای تازه حاوی «ارتباط ولايت با تقوى××× 2 غدير در قرآن: ج 1 ص 339. سخنرانى استثنائى غدير: ص 186  - 179...» ایجاد کرد)
(بدون تفاوت)

نسخهٔ ‏۳۰ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۳۷

ارتباط ولايت با تقوى××× 2 غدير در قرآن: ج 1 ص 339. سخنرانى استثنائى غدير: ص 186  - 179. ×××

  از جمله آياتى كه در غدير و در مورد منافقين و به خصوص ابوبكر و عمر بر پيامبرصلى الله عليه وآله نازل شد آيات 52  - 43 سوره حاقّه است.


آنچه در اينجا قابل ذكر است اينكه در آيه 48 »ولايت« را -  و طبق روايتى شخص على‏عليه السلام را -  تذكر و يادآورى براى متقين مى‏داند و مى‏فرمايد: »وَ إِنَّهُ لَتَذْكِرَةٌ لِلْمُتَّقِينَ« . ارتباط ولايت با تقوى تحت عنوان تذكر جالب توجه است، و يادآور روايات بسيارى است كه ائمه‏عليهم السلام شيعيان را سفارش به تقوى و پرهيزكارى فرموده‏اند. گويا مراعات نكردن تقوى زنگارى از گناه بر صفحه بلورين دل مى‏كشد كه ديگر انعكاس هيچ نورى در آن ممكن نيست.

همان گونه كه اگر تقواى الهى و ورع مراعات شود و صيقل صفحه دل مطلوب باشد انعكاس قوى‏ترين نور كه ولايت است آثار و نتايج بسيارى به همراه خواهد داشت.××× 1 درباره ارتباط ولايت و تقوى مراجعه شود به كتاب: غدير در قرآن: ج 1 ص 55 . ×××


  پيامبرصلى الله عليه وآله در فرازى از بخش چهارم خطبه غدير، تقوى و ايمان و اخلاص را مظهر ولاى على‏عليه السلام و شقاوت را از آنِ مبغضين على‏عليه السلام دانست. در فراز بعد با قرائت سوره عصر قسم ياد كرد كه مصداق »وَ تَواصَوْا بِالْحَقِّ وَ تَواصَوْا بِالصَّبْرِ« در آخر اين سوره على بن ابى‏طالب‏عليه السلام است:


اَلا وَ اِنَّهُ لا يُبْغِضُ عَلِيّاًعليه السلام اِلاّ شَقِىٌّ، وَ لا يُوالى عَلِيّاًعليه السلام اِلاّ تَقِىٌّ، وَ لا يُؤمِنُ بِهِ اِلاّ مُؤمِنٌ مُخْلِصٌ. وَ فى عَلِىّ‏عليه السلام وَ اللَّهِ نَزَلَتْ سُورَةُ الْعَصْرِ: »بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ، وَ الْعَصْرِ، اِنَّ الاِنْسانَ لَفى خُسْرٍ« اِلاّ عَلِىّ‏عليه السلام الَّذى آمَنَ وَ رَضِىَ بِالْحَقِّ وَ الصَّبْرِ:


بدانيد كه با على‏عليه السلام دشمنى نمى‏كند مگر شقى و با على‏عليه السلام دوستى نمى‏كند مگر با تقوى، و به او ايمان نمى‏آورد مگر مؤمن مخلص. به خدا قسم درباره على‏عليه السلام نازل شده است سوره »و العصر« : »بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمانِ الرَّحيمِ، وَ الْعَصْرِ، اِنَّ الْإِنْسانَ لَفى خُسْرٍ« ، »قسم به عصر، انسان در زيان است« مگر على‏عليه السلام كه ايمان آورد و به حق و صبر راضى شد.