قیس بن سعد بن عباده انصاری: تفاوت میان نسخه‌ها

از نمونه ‏هاى بارز [[اتمام حجت]] و استدلال و يادآورى‏ هاى غدير، مواردى است كه توسط خود خداوند و معصومين‏ عليهم السلام و اصحابشان صورت گرفته است. تمام راويانى كه در طول هزار و چهارصد سال [[حدیث غدیر]] را [[روایت]] كرده ‏اند نيز به گونه ‏اى جهاد خود را در مقابله با اهل سقيفه به نمايش گذاشته ‏اند.

۱. قيس و پدرش سعد -  كه رئيس انصار بود -  با ابوبكر مخالف بودند. در زمان [[ابوبکر بن ابی قحافه|ابوبکر]]، [[خالد بن ولید]] با لشكرى به بهانه جنگ با مرتدين و براى محكم كردن پايه ‏هاى [[سقیفه]] عازم طائف شد و از آنجا به سوى جده آمد. در كنار چشمه ‏اى به نام «رويه» اميرالمؤمنين‏ عليه السلام همراه مقداد و عمار و ابوذر و زبير و دو جوان ديگر با لشكر خالد مصادف شدند.

خالد با چنين وضعى نزد ابوبكر بازگشت و چاره‏ جويى بسيارى كردند ولى نتوانستند حلقه آهنين را از گردن او باز كنند. اين بود كه متوسل به بازوان قوى قيس شدند كه قوى‏ترين مرد مدينه بود. قيس قسم ياد كرد كه قادر بر باز كردن آن نيست.

در اينجا ابوبكر به قيس گفت: تو نمى‏ خواهى كارى انجام دهى كه امامت و حبيبت ابوالحسن از تو عيب بگيرد! قيس در پاسخ او چنين گفت: به خدا قسم اگر دست من با تو بيعت كرده ولى قلب و زبانم با تو [[بیعت]] نكرده است. بعد از روز غدير هيچ حجتى درباره على‏ عليه السلام براى من باقى نمانده است، و بيعت من با تو مانند كسى است كه تافته ‏هاى خود را پس از محكم شدن رشته كند. اين كه گفتى: «على امام من است»، من [[امامت]] او را [[انکار]] نمى ‏كنم و از [[ولایت]] او اعراض نمى‏ نمايم. چگونه پيمان شكنى كنم در حالى كه درباره امامت و ولايت او عهدى با خدا بسته ‏ام كه درباره آن از من سؤال خواهد كرد؟! ... .

تو با غصب ولايت او براى خود و نشستن در جاى او و ناميدن خود به نام او مرتكب جرمى عظيم شده ‏اى ... . و اما اينكه مرا سرزنش كردى كه او مولاى من است، به خدا قسم او هم مولاى من و هم مولاى تو و هم مولاى همه مؤمنين است! آه! آه! اى كاش پافشارى مى‏ كردم و قدرتى داشتم تا تو را مانند منجنيق به دور دست‏ ها پرتاب مى‏ كردم!<ref>بحار الانوار: ج ۲۹ ص ۱۶۶-۱۶۸.</ref>

۲. درباره «اولى به نفس بودن» پيامبر صلى الله عليه و آله و ارتباط آن با اولى به نفس بودن اميرالمؤمنين ‏عليه السلام و نيز [[اتمام حجت]] به [[حدیث غدیر]] براى اين مفهوم چند فراز بسيار مهم در [[حدیث]] و تاريخ آمده است. از جمله كلام قيس بن سعد با معاويه است:

و كسى است كه خداوند درباره او مى‏ گويد: «اِنَمّا اَنْتَ مُنْذِرٌ وَ لِكُلِّ قَوْمٍ هادٍ»<ref>رعد /  ۷.</ref>: «تو ترساننده هستى و هر قومى هدايت كننده ‏اى دارد»، به خدا قسم اين طور نازل شد كه «على [[هدایت]] كننده هر قومى است» و شما اين را حذف كرديد.

و آن كسى است كه پيامبر صلى الله عليه و آله او را در غدير خم نصب كرد و فرمود: «هر كس كه من نسبت به او از خودش بيشتر اختيار دارم على هم نسبت به او از خودش بيشتر اختيار دارد»، و پيامبر به او در [[تبوک|جنگ تبوک]] فرمود: «تو نسبت به من همچون هارون نسبت به موسى هستى مگر آنكه پيامبرى بعد از من نيست».<ref>كتاب سليم: حديث ۲۶. عوالم العلوم: ج ۳  / ۱۵ ص ۲۷۴.</ref>

در اين حديث كلمه «اولى» كه در آيه آمده درباره اميرالمؤمنين ‏عليه السلام هم عيناً به كار رفته است. از سوى ديگر آنچه در احاديث قبلى در دو قسمت بود كه يكى طرح آيه و ديگرى نتيجه گيرى براى [[ولایت]] على‏ عليه السلام، در اين [[حدیث]] در يک جمله تنظيم شده، و آيه و نتيجه آن كنار هم آمده است. مى‏ توان گفت: عبارت اين حديث جلوه ديگرى از وضوح معناى ولايت در غدير را مى‏ رساند و پرده بردارى بى ‏دغدغه ‏اى در ارائه دقيق معناى «مولى» است.

يكى از صحابه كه [[حدیث غدیر]] را نقل كرده قيس بن سعد بن عباده انصارى خزرجى است. قيس بن سعد بن عباده يكى از شعراى غدير، و نيز يكى از كسانى است كه در ماجراى [[احتجاج]] اميرالمؤمنين ‏عليه السلام به حديث غدير در كوفه براى حضرت شهادت داد. همچنين او به حديث غدير بر [[معاویة بن ابی ‏سفیان]] احتجاج كرده است.