سیر صعودی نفاق در آغاز اسلام: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «سير صعودى نفاق در آغاز اسلام××× 3 غدير در قرآن: ج 2 ص 122 - 121. ××× »صحيفه« به م...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
سير صعودى نفاق در آغاز | == سير صعودى نفاق در آغاز اسلام<ref>غدير در قرآن: ج ۲ ص ۱۲۱ - ۱۲۲.</ref> == | ||
«صحيفه» به معناى نوشته است، و «صحيفه ملعونه» اولين و اساسى ترين پيمان نامه اى بود كه بر ضد خلافت و امامت امير المؤمنين عليه السلام امضا شد. خط فكرى اين پيمان نامه از روزهاى آغازين ظهور اسلام در مكه نشأت گرفت و عده اى با نيت هاى سوء و با طمع در آينده جامعه اسلامى به پيامبر صلى الله عليه و آله گرويدند و از همان روز فكرهاى دور و درازى را در سر مى پروراندند و دائماً موقعيت ها را زير نظر داشتند. | |||
در اين باره احمد بن اسحاق قمى اين سؤال را از محضر بقية اللَّه الاعظم ارواحنا فداه پرسيد: آيا اولى و دومى به اختيار خود مسلمان شدند يا به اجبار؟ و آن حضرت فرمود: آنان از روى طمع اسلام را پذيرفتند.<ref>دلائل الامامة: ص ۵۱۶ . بحار الانوار: ج ۵۲ ص ۸۶ .</ref> | |||
هر روز كه اسلام پيروزى هاى جديدى به دست مى آورد، انبوهى از مردم دين جديد را مى پذيرفتند. در ميان آنان دو رويان هم بودند كه در ظاهر اسلام مى آوردند. | |||
در | آن دو نفر مخفيانه ارتباط خود را با منافقين قوى كردند و بدين گونه در موارد متعددى در فرامين پيامبر صلى الله عليه و آله و نظام جامعه اى كه پيامبر صلى الله عليه و آله ساخته بود كارشكنى مى كردند. | ||
هر چه به سال هاى آخر عمر حضرت نزديك تر مىشد عده منافقين بيشتر و اقدامات آنان علنى تر مى گشت و خطر آنان جدى تر احساس مى شد، تا آن جا كه اكثر آيات مربوط به منافقين در سال هاى اخير حيات حضرت نازل شده است.<ref>بحار الانوار: ج ۲۲، و نيز به سوره هاى آل عمران، نساء، مائده، انفال، توبه، عنكبوت، احزاب، محمد صلى الله عليه و آله، فتح، مجادله، حديد، منافقين، و حشر مراجعه شود.</ref> | |||
== پانویس == | |||
نسخهٔ ۲۷ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۲۷
سير صعودى نفاق در آغاز اسلام[۱]
«صحيفه» به معناى نوشته است، و «صحيفه ملعونه» اولين و اساسى ترين پيمان نامه اى بود كه بر ضد خلافت و امامت امير المؤمنين عليه السلام امضا شد. خط فكرى اين پيمان نامه از روزهاى آغازين ظهور اسلام در مكه نشأت گرفت و عده اى با نيت هاى سوء و با طمع در آينده جامعه اسلامى به پيامبر صلى الله عليه و آله گرويدند و از همان روز فكرهاى دور و درازى را در سر مى پروراندند و دائماً موقعيت ها را زير نظر داشتند.
در اين باره احمد بن اسحاق قمى اين سؤال را از محضر بقية اللَّه الاعظم ارواحنا فداه پرسيد: آيا اولى و دومى به اختيار خود مسلمان شدند يا به اجبار؟ و آن حضرت فرمود: آنان از روى طمع اسلام را پذيرفتند.[۲]
هر روز كه اسلام پيروزى هاى جديدى به دست مى آورد، انبوهى از مردم دين جديد را مى پذيرفتند. در ميان آنان دو رويان هم بودند كه در ظاهر اسلام مى آوردند.
آن دو نفر مخفيانه ارتباط خود را با منافقين قوى كردند و بدين گونه در موارد متعددى در فرامين پيامبر صلى الله عليه و آله و نظام جامعه اى كه پيامبر صلى الله عليه و آله ساخته بود كارشكنى مى كردند.
هر چه به سال هاى آخر عمر حضرت نزديك تر مىشد عده منافقين بيشتر و اقدامات آنان علنى تر مى گشت و خطر آنان جدى تر احساس مى شد، تا آن جا كه اكثر آيات مربوط به منافقين در سال هاى اخير حيات حضرت نازل شده است.[۳]