حسن بن ظریف: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی غدیر
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
== نامه حسن بن ظريف درباره معناى حديث غدير به امام حسن عسكرى ‏عليه السلام<ref>۴ تبليغ غدير در سيره معصومين‏ عليهم السلام: ص ۴۷</ref>==
== نامه حسن بن ظريف درباره معناى حديث غدير به امام حسن عسكرى ‏عليه السلام<ref> تبليغ غدير در سيره معصومين‏ عليهم السلام: ص ۴۷</ref>==
گاهى سؤالات درباره غدير بسيار دقيق بوده و پاسخ آن نيز در شرايط تقيه نشان از اهميت موضوع و لزوم پاسخ دارد.  
گاهى سؤالات درباره غدير بسيار دقيق بوده و پاسخ آن نيز در شرايط تقيه نشان از اهميت موضوع و لزوم پاسخ دارد.  


خط ۱۲: خط ۱۲:
با اين نمونه‏ هاى نوشتارى در تبليغ غدير می توان اهميت و چگونگى استفاده از ابزارهاى پيشرفته امروزى را درباره رساندن پيام پيامبر صلى الله عليه و آله در آن روز بزرگ تشخيص داد و در راه آن حركت كرد.
با اين نمونه‏ هاى نوشتارى در تبليغ غدير می توان اهميت و چگونگى استفاده از ابزارهاى پيشرفته امروزى را درباره رساندن پيام پيامبر صلى الله عليه و آله در آن روز بزرگ تشخيص داد و در راه آن حركت كرد.


== پانویس ==
==پانویس==
[[رده:غدیر]]
[[رده:غدیر]]
<references />
<references />

نسخهٔ ‏۱۱ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۱۸

نامه حسن بن ظريف درباره معناى حديث غدير به امام حسن عسكرى ‏عليه السلام[۱]

گاهى سؤالات درباره غدير بسيار دقيق بوده و پاسخ آن نيز در شرايط تقيه نشان از اهميت موضوع و لزوم پاسخ دارد.

به عنوان نمونه نامه حسن بن ظريف به امام حسن عسكرى‏ عليه السلام كه طى آن از حضرت سؤال كرد: معناى سخن پيامبر صلى الله عليه و آله به اميرالمومنين ‏عليه السلام چيست كه فرمود: «مَن كُنتُ مَولاهُ فَهذا عَلِىٌّ مَولاهُ»؟

هم سؤال از حساس‏ ترين فرازهاى غدير است، و هم جواب كوتاهِ آن پرچم و عَلَم غدير را در امواجِ اختلافاتِ فِرَق اسلامى به ما نشان می ‏دهد.

امام عسكرى‏ عليه السلام در پاسخ نامه چنين مرقوم فرمود:

مقصود حضرت آن بود كه او را عَلَم و علامتى قرار دهد كه هنگام اختلاف حزب خداوند با آن شناخته شوند.[۲]

با اين نمونه‏ هاى نوشتارى در تبليغ غدير می توان اهميت و چگونگى استفاده از ابزارهاى پيشرفته امروزى را درباره رساندن پيام پيامبر صلى الله عليه و آله در آن روز بزرگ تشخيص داد و در راه آن حركت كرد.

پانویس

  1. تبليغ غدير در سيره معصومين‏ عليهم السلام: ص ۴۷
  2. اثبات الهداة: ج ۲ ص ۱۳۹ ح ۶۰۶