احمد بن محمد خفاجی (شهاب الدین قاضی القضاة): تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه غدیر
(احمد بن محمد خفاجی (شهادب الدین قاضی القضاة))
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
== <big>روايت حديث غدير</big><ref>چكيده عبقات الانوار (حديث غدير): ص 290. </ref> ==
== <big>روايت حديث غدير</big><ref>چكيده عبقات الانوار (حديث غدير): ص ۲۹۰. </ref> ==
<big>يكى از علما و بزرگان [[اهل ‏سنت]] كه [[حديث غدير]] را نقل كرده احمد بن محمد بن عمر خَفاجى مصرى حنفى، شِهاب‏الدين قاضى القضاة (م 1069 ق) است.</big>
<big>يكى از علما و بزرگان [[اهل ‏سنت]] كه [[حديث غدير]] را نقل كرده احمد بن محمد بن عمر خَفاجى مصرى حنفى، شِهاب‏الدين قاضى القضاة (م ۱۰۶۹ ق) است.</big>


<big>خفاجى شارح كتاب شفاى قاضى عياض است. قاضى عياض در كتابش حديث غدير را آورده، و خَفاجى در شرح آن گفته كه اين سخن را پيامبرصلى الله عليه وآله در [[خطبه غدير]] فرمده است.<ref>نسيم الرياض: ج 3 ص 456. </ref></big>
<big>خفاجى شارح كتاب شفاى قاضى عياض است. قاضى عياض در كتابش حديث غدير را آورده، و خَفاجى در شرح آن گفته كه اين سخن را پيامبرصلى الله عليه وآله در [[خطبه غدير]] فرمده است.<ref>نسيم الرياض: ج ۳ ص ۴۵۶. </ref></big>


<big>محبّى<ref>خلاصة الاثر: ج 1 ص 331. همچنين خَفاجى شرح حال خودش را نوشته است: ريحانة الالبّاء: ص 261. </ref>: او را ستوده و مشايخش را نام برده و تأليفاتش را شمرده است.</big>
<big>محبّى<ref>خلاصة الاثر: ج ۱ ص ۳۳۱. همچنين خَفاجى شرح حال خودش را نوشته است: ريحانة الالبّاء: ص ۲۶۱. </ref>: او را ستوده و مشايخش را نام برده و تأليفاتش را شمرده است.</big>


== <big>پانویس</big> ==
== <big>پانویس</big> ==

نسخهٔ ‏۲۸ سپتامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۰:۴۵

روايت حديث غدير[۱]

يكى از علما و بزرگان اهل ‏سنت كه حديث غدير را نقل كرده احمد بن محمد بن عمر خَفاجى مصرى حنفى، شِهاب‏الدين قاضى القضاة (م ۱۰۶۹ ق) است.

خفاجى شارح كتاب شفاى قاضى عياض است. قاضى عياض در كتابش حديث غدير را آورده، و خَفاجى در شرح آن گفته كه اين سخن را پيامبرصلى الله عليه وآله در خطبه غدير فرمده است.[۲]

محبّى[۳]: او را ستوده و مشايخش را نام برده و تأليفاتش را شمرده است.

پانویس

  1. چكيده عبقات الانوار (حديث غدير): ص ۲۹۰.
  2. نسيم الرياض: ج ۳ ص ۴۵۶.
  3. خلاصة الاثر: ج ۱ ص ۳۳۱. همچنين خَفاجى شرح حال خودش را نوشته است: ريحانة الالبّاء: ص ۲۶۱.