آيه ۱۷ هود و غدیر

ابان از سليم و عمر بن ابى‏ سلمه نقل مى ‏كند:

معاویه در زمان حكومت خود بعد از آنكه اميرالمؤمنين ‏عليه السلام شهيد شد و او با امام حسن ‏عليه السلام صلح كرد به عنوان سفر حج وارد مدینه شد.

در آنجا بين معاويه و قيس بن سعد بن عباده گفتگويى در گرفت.

قيس -  كه بزرگ انصار و پسر بزرگ آنان يعنى  سعد بن عباده بود -  پاسخ او را داد و فضايل اميرالمؤمنين ‏عليه السلام را بر شمرد.

معاويه غضب كرد و گفت: اى پسر سعد، اين مطالب را از چه كسى گرفته ‏اى و از چه كسى روايت مى ‏كنى و از چه كسى شنيده ‏اى؟ پدرت اينها را به تو خبر داده و از او گرفته ‏اى؟

قيس گفت: اين مطالب را از كسى شنيده‏ ام و گرفته ‏ام كه از پدرم بهتر و حق او بر من از پدرم بالاتر است.

معاويه پرسيد: آن كيست؟ قيس گفت: آن اميرالمؤمنين على بن ابى ‏طالب عالِم اين امت و حاكم آن و صديق و فاروق آن است.

معاويه گفت: «صدّيق» امت ابوبكر و «فاروق» آن عمر است، و آنكه علم كتاب نزد اوست عبداللَّه بن سلام است!

قيس گفت: سزاوارتر به اين اسم‏ ها و صاحب حقيقى آن كسى است كه خداوند درباره او چنين نازل كرده است: اَفَمَنْ كانَ عَلى بَيِّنَةٍ مِنْ رَبَّهِ وَ يَتْلُوهُ شاهِدٌ مِنْهُ

«آيا كسى كه دليلى از طرف پروردگارش دارد و شاهدى پشت سر آن مى آيد ...».

و كسى است كه خداوند درباره او مى‏ گويد: إِنَّمَا أَنْتَ مُنْذِرٌ ۖ وَلِكُلِّ قَوْمٍ هَادٍ

«تو فقط بیم دهنده ای [نه اعجاز کننده ای که هر زمان هر کس و برای هر هدفی غیر منطقی بخواهد، دست به اعجاز بزنی] و برای هر قومی هدایت کننده ای است.»

به خدا قسم اين طور نازل شد كه «على هدايت كننده هر قومى است» و شما اين را حذف كرديد.

و آن كسى است كه پيامبر صلى الله عليه و آله او را در غدير خم نصب كرد و فرمود:

«هر كس كه من نسبت به او از خودش بيشتر اختيار دارم على هم نسبت به او از خودش بيشتر اختيار دارد»، و پيامبر به او در جنگ تبوک فرمود: «تو نسبت به من همچون هارون نسبت به موسى هستى مگر آنكه پيامبرى بعد از من نيست».

امام صادق علیه السلام فرمود: منظور از أَ فَمَنْ کانَ عَلی بَیِّنَةٍ مِنْ رَبِّه ؛ رسول خدا صلی الله علیه و آله و منظور از یَتْلُوهُ شاهِدٌ مِنْهُ ؛ امیرالمؤمنین علیه السلام است.

علیّ‌بن‌ابی‌طالب علیه السلام در منبر کوفه خطبه می‌خواند، ابن‌کواء برخاست و گفت: «آیا درباره‌ی تو آیه‌ای نازل شده که کسی در آن شریک تو نبوده است»؟ فرمود: «آری»! آیا نخوانده‌ای: أَ فَمَنْ کانَ عَلی بَیِّنَةٍ مِنْ رَبِّهِ وَ یَتْلُوهُ شاهِدٌ مِنْهُ پیامبر صلی الله علیه و آله دلیل آشکاری از پروردگار خویش داشت و من شاهدی از سوی خدا بودم.

سلیم‌بن‌قیس گوید: «شخصی از حضرت امیر علیه السلام درحالی‌که من صبحت آنان را می‌شنیدم، پرسید: «مرا از بهترین مناقب خود باخبر ساز». فرمود: «از آنچه خداوند در قرآن نازل فرموده است»؟ گفت: «[آنچه در قرآن است و] آنچه در وصف شماست». فرمود: أَ فَمَنْ کانَ عَلی بَیِّنَةٍ مِنْ رَبِّهِ وَ یَتْلُوهُ شاهِدٌ مِنْهُ ؛ من آن شاهد، از طرف رسول خدا صلی الله علیه و آله می‌باشم».