آمرزش گناهان در عید غدیر

غدیر درکلام امام رضا علیه السلام

احمدبن محمّد بن ابى نصر می گوید:

نزد امام رضا عليه السلام بوديم و مجلس، لبريز از جمعيّت بود. [ اهل مجلس] از روز غدير ياد كردند كه برخى آن را انكار كردند.

امام رضا عليه السلام فرمود:پدرم از پدرش نقل كرد كه فرمود:

«إنَّ يَومَ الغَديرِ فِي السَّماءِ أشهَرُ مِنهُ فِي الأَرضِ ، إنَّ للّه ِِ فِي الفِردَوسِ الأَعلى قَصرا لَبِنَةً مِن فِضَّةٍ ولَبِنَةً مِن ذَهَبٍ ، فيهِ مِئَةُ ألفِ قُبَّةٍ مِن ياقوتَةٍ حَمراءَ ، ومِئَةُ ألفِ خَيمَةٍ مِن ياقوتٍ أخضَرَ ، تُرابُهُ المِسكُ وَالعَنبَرُ ، فيهِ أربَعَةُ أنهارٍ: نَهرٌ مِن خَمرٍ ، ونَهرٌ مِن ماءٍ ، ونَهرٌ مِن لَبَنٍ ، ونَهرٌ مِن عَسَلٍ ، وحَواليهِ أشجارُ جَميعِ الفَواكِهِ ، عَلَيهِ طُيورٌ أبدانُها مِن لُؤلُؤٍ وأجنِحَتُها مِن ياقوتٍ تُصَوِّتُ بِأَلوانِ الأَصواتِ ، إذا كانَ يَومُ الغَديرِ وَرَدَ إلى ذلِكَ القَصرِ أهلُ السَّماواتِ يُسَبِّحونَ اللّه َ ويُقَدِّسونَهُ ويُهَلِّلونَهُ ، فَتَطايَرُ تِلكَ الطُّيورُ فَتَقَعُ في ذلِكَ الماءِ وتَتَمَرَّغُ عَلى ذلِكَ المِسكِ وَالعَنبَرِ ، فَإِذَا اجتَمَعَتِ المَلائِكَةُ طارَت ، فَتَنفُضُ ذلِكَ عَلَيهِم ، وإنَّهُم في ذلِكَ اليَومِ لَيَتَهادَونَ نِثارَ فاطِمَةَ عليها السلام ، فَإِذا كانَ آخِرُ ذلِكَ اليَومِ نودوا: اِنصَرِفوا إلى مَراتِبِكُم فَقَد أمِنتُم مِنَ الخَطَأِ وَالزَّلَلِ إلى قابِلٍ في مِثلِ هذَا اليَومِ تَكرِمَةً لِمُحَمَّدٍ صلى الله عليه و آله وعَلِيٍّ عليه السلام»

روز غدير، در آسمان، مشهورتر از زمين است. خدا در بهشت برين، كاخى دارد كه خشت هايش يكى از سيم و يكى از زر است و در آن، صد هزار گنبد از ياقوت سرخ و صد هزار خيمه از ياقوت سبز است و خاك آن [ نيز] مُشک و عنبر است. در آن، چهار نهر جارى است: نهر شراب، نهر آب، نهر شير و نهر عسل. و پيرامون آن، درختانى با همه گونه ميوه هست كه بر آنها پرندگانى با پيكرهايى از مرواريد و بال هايى از ياقوت با صداهاى گوناگون نشسته اند. چون روز غدير مى شود، ساكنان آسمان با تسبيح و تقديس و تهليل خداوند، به آن كاخ، وارد مى شوند. پس، همه پرندگان مى پرند و داخل آب ها مى شوند و خود را به مُشك و عنبر [ بهشتى ]آغشته مى كنند و هنگامى كه فرشتگانْ گِرد مى آيند، پرواز مى كنند و آن مشك و عنبر را بر آنها مى افشانند و در آن روز، فرشتگان، شاد باش عروسى فاطمه عليها السلام را ـ كه سنبل و ميخک بهشتى بود ـ به هم هديه مى دهند. در پايان آن روز، به آنان ندا مى شود كه به جايگاه هاى خود بازگرديد كه به خاطر بزرگداشت محمّد و على، تا چنين روزى در سال ديگر، از خطا و لغزش ، ايمن خواهيد بود.

«ثُمَّ قالَ: يَا بنَ أبي نَصرٍ ، أينَما كُنتَ فَاحضُر يَومَ الغَديرِ عِندَ أميرِ المُؤمِنينَ عليه السلام ؛ فَإِنَّ اللّه َ يَغفِرُ لِكُلِّ مُؤمِنٍ ومُؤمِنَةٍ ، ومُسلِمٍ ومُسلِمَةٍ ذُنوبَ سِتّينَ سَنَةً ، ويُعتِقُ مِنَ النّارِ ضِعفَ ما أعتَقَ في شَهرِ رَمَضانَ ولَيلَةِ القَدرِ ولَيلَةِ الفِطرِ ، وَالدِّرهَمُ فيهِ بِأَلفِ دِرهَمٍ لِاءِخوانِكَ العارِفينَ ، فَأَفضِل عَلى إخوانِكَ في هذَا اليَومِ وسُرَّ فيهِ كُلَّ مُؤمِنٍ ومُؤمِنَةٍ . ثُمَّ قالَ: يا أهلَ الكوفَةِ! لَقَد اُعطيتُم خَيرا كَثيرا ، وإنَّكُم لَمِمَّنِ امتَحَنَ اللّه ُ قَلبَهُ لِلإِيمانِ ، مُستَقَلّونَ مَقهورونَ مُمتَحَنونَ يُصَبُّ عَلَيكُمُ البَلاءُ صَبّاً ، ثُمَّ يَكشِفُهُ كاشِفُ الكَربِ العَظيمِ ، وَاللّه ِ لَو عَرَفَ النّاسُ فَضلَ هذَا اليَومِ بِحَقيقَتِهِ لَصافَحَتهُمُ المَلائِكَةُ في كُلِّ يَومٍ عَشرَ مَرّاتٍ ، ولَولا أنّي أكرَهُ التَّطويلَ لَذَكَرتُ مِن فَضلِ هذَا اليَومِ وما أعطَى اللّه ُ فيهِ مَن عَرَفَهُ ما لا يُحصى بِعَدَدٍ» .

سپس فرمود:

«اى ابن ابى نصر! روز غدير، هر كجا بودى، نزد [ مزار] امير مؤمنان حاضر شو، كه خداوند [ در اين روز]، گناهان شصت ساله هر مرد و زن باايمان و مسلمان را مى آمرزد و دو برابر كسانى كه در ماه رمضان و شب قدر و شب عيد فطر از آتش رهانيده، آزاد مى سازد و انفاق يك درهم در آن روز به برادران حق آشناى خود، برابر هزار درهم [ در روزهاى ديگر ]است. پس در اين روز، به برادرانت احسان كن و هر مرد و زن باايمان را در آن، خوش حال كن».

سپس فرمود:

«اى كوفيان! خيرى فراوان به شما عطا شده و شما از كسانى هستيد كه خداوند، دل هايشان را به ايمان آزموده است. شما را خوار و مقهور مى سازند و آزمايش مى شويد و بلاها بر شما سرازير مى شود. سپس بازكننده گره هاى بزرگ، آن را مى گشايد. به خدا سوگند، اگر مردم، فضيلت حقيقى اين روز را مى دانستند، فرشتگان با آنها در هر روز، ده بار مصافحه مى كردند و اگر نبود كه درازگويى را ناخوش دارم، از فضيلت هاى اين روز و عطاياى خداوند بر شناسندگانِ [ قدرِ] اين روز، چندان ذكر مى كردم كه به شماره نيايد».

منبع

دانشنامه اميرالمومنين، ج ۱۰، ص۳۷۳.