ابن سمین حلبی
احمد بن یوسف حلبی، ملقب به شهاب‌الدین، در نحو و قرائت قرآن تبحر داشت. او شاگرد ابوحیان بود و در علم نحو از هم‌قطاران خود پیشی گرفت. قرائت را نزد تقی صائغ آموخت و در حدیث از یونس دبوسی بهره برد.
وثاقت راوی[۱]
ابن حجر عسقلانی در مورد احمد بن یوسف بن عبد الدائم حلبی، معروف به سمین حلبی، چنین می‌گوید:
احمد بن یوسف حلبی، ملقب به شهاب‌الدین، در نحو و قرائت قرآن تبحر داشت.[۲] او شاگرد ابوحیان بود و در علم نحو از هم‌قطاران خود پیشی گرفت. قرائت را نزد تقی صائغ آموخت و در حدیث از یونس دبوسی بهره برد.
سمین حلبی مناصب مهمی چون تدریس قرائت در جامع ابن طولون، تدریس در مدرسه شافعی، نیابت در قضاوت و نظارت بر اوقاف را بر عهده داشت. آثار مهم او عبارتند از:
- تفسیر قرآن در بیست جلد
- الدر المصون (کتابی در اعراب قرآن)
- کتابی در احکام قرآن
- شرح التسهیل
- شرح الشاطبیه
اسنوی در طبقات الشافعیه او را فقیهی برجسته در نحو و قرائات توصیف کرده که در اصول فقه نیز تبحر داشت. سمین حلبی در سال 756 هجری قمری وفات یافت.
علمای دیگری چون ابوبکر اسدی، جلال‌الدین سیوطی و تاج‌الدین دهان نیز به ستایش از مقام علمی سمین حلبی و آثار ارزشمند او پرداخته‌اند.[۳]
معناى مولى در كلام ابن سمين[۴]
در كتاب «عوالم العلوم» فهرستى از راويان حدیث و شعرا و اهل لغت عامه كه معنى «اولى» را معناى اصلى كلمه مولی دانسته اند آورده است[۵]، كه يكى از آنها ابن سمين حلبى (م ۷۵۶ ق) است.
پانویس
- ↑ حسینی میلانی، علی، نفحات الأزهار في خلاصة عبقات الأنوار للعلم الحجة آیة الله السید حامد حسین اللکهنوي، جلد: ۸، صفحه: ۵۷، السید علي الحسیني المیلاني، [بی جا] - [بی جا]، 1414 ه.ق.
- ↑ کنتوری، میر حامد حسین، عبقات الأنوار في إمامة الأئمة الأطهار، جلد: ۸، صفحه: ۱۵۴، غلامرضا مولانا بروجردی، قم - ایران، 1404 ه.ق.
- ↑ کنتوری، میر حامد حسین، عبقات الأنوار في إمامة الأئمة الأطهار، جلد: ۸، صفحه: ۱۵۵، غلامرضا مولانا بروجردی، قم - ایران، 1404 ه.ق.
- ↑ اسرار غدير: ص ۱۱۳. چهارده قرن با غدير: ص ۱۲۱.
- ↑ عوالم العلوم: ج ۳/۱۵ ص ۵۹ .