پرش به محتوا

بَرد همدانی

از ویکی غدیر

برد همدانی یکی از کسانی است که با غدیر اتمام حجت نموده، او با استناد به حدیث غدیر، حقانیت و برتری امام علی علیه السلام را بر مخالفانش اثبات کرد و حتی عمرو بن عاص نیز به مناقب بی‌نظیر حضرت علی علیه السلام اعتراف نمود؛ در نتیجه برد حجت را بر قوم خود تمام کرد و آنان را به پیروی از حضرت علی علیه السلام فراخواند.

اتمام حجت بَرد با غدیر[۱][۲][۳][۴]

یکی از کسانیکه با غدیر اتمام حجت نموده برد همدانی است، ابو محمّد، ابن قتیبه در کتاب خود «الامامة و السیاسة»[۵] گوید: و (مؤرّخین) ذکر کرده‌اند که: مردی از (همدان) بنام «برد» بنزد معاویه آمد، در آن هنگام از عمرو بن عاص شنید که نسبت به علی علیه السّلام سخنان ناروا و توهین‌آمیز می‌گوید! باو گفت: همانا بزرگان ما از رسول خدا صلی اللّه علیه و آله شنیده‌اند که فرمود: من کنت مولاه فعلی مولاه، آیا این مطلب حق و درست؟ یا نادرست و باطل است؟ عمرو بن عاص گفت: حق و درست است و من بر آنچه شنیده‌ای می‌افزایم و می‌گویم: احدی از صحابهٔ رسول خدا صلی الله علیه وآله نیست که مناقبی چون مناقب علی علیه السلام برای او باشد، آن جوان همدانی (برد) بیتاب و هراسان شد، عمرو گفت: علی علیه السلام مناقب خود را بسبب اقدامی که دربارهٔ عثمان نمود تباه و نابود ساخت! برد گفت: آیا علی علیه السّلام امر بکشتن عثمان نمود یا خود اقدام بکشتن او کرد؟ عمرو گفت: نه (او نه امر نمود و نه خود او را کشت) ولی پناه داد (قاتل او را) و منع کرد (از دست یافتن باو)، برد گفت: آیا (با این وصف) مردم با او بخلافت بیعت کردند؟! گفت: آری، برد گفت: پس چه چیزی تو را از بیعت علی علیه السّلام خارج نمود؟ گفت: متهم دانستن من او را دربارهٔ قتل عثمان، برد گفت:

تو خود نیز مورد چنین اتّهامی واقع شدی؟ !! عمرو گفت: راست گفتی، و بهمین علّت به فلسطین رفتم، پس از این محاوره و احتجاج جوان نامبرده (برد) بسوی قبیله و قوم خود برگشت و بآنها گفت: ما بسوی قومی رفتیم و علیه آن قوم از لفظ خودشان برهان (و سند محکومیتشان را) گرفتیم علی علیه السّلام بر حق است، از او پیروی کنید.[۶]

پانویس

  1. چهارده قرن با غدیر: ص ۱۰۴. اسرار غدیر: ص ۲۹۲.
  2. قاموس الرجال، جلد2، صفحه 272
  3. مستدرکات علم الرجال جلد2، صفحه 16
  4. تنقیح المقال فی علم الرجال جلد12، صفحه443
  5. الأمامة و السیاسة، کتاب خلفاء ابن قتیبة: ١٠٩/١.
  6. الغدیر، جلد: ۲، صفحه: ۶۷،