نشان گرفتن افراد به علم و جهل توسط امام زمان

اَلا اِنَّهُ یَسِمُ کُلَّ ذی فَضْلٍ بِفَضْلِهِ وَ کُلَّ ذی جَهْلٍ بِجَهْلِهِ

آگاه باشید! او هر صاحب فضیلتی را به مقدار فضیلتش و هر نادانی را به قدر نادانی‌اش نشان دهد و علامت نهد.

<< قبلی بعدی >>

کلمه «یَسِمُ» فعل مضارع است و ماضی آن «وَسَمَ» است که در اصل لغت به معنای داغ نهادن و علامت گذاشتن است. به همین جهت «اسم» را اسم گویند؛ چون علامت شناختن شخص است.

مأخذ اشتقاق، اسم و وسم است. بعضی گفته‌اند وسم به معنای تأثیر و سمه به معنای اثر است. باری، مقصود رسول خدا صلی الله علیه وآله آن است که مهدی موعود علیه السلام عدالت اجتماعی و فردی را در تمام شئون پیاده میکند؛ بنابراین حق مظلوم از ظالم گرفته شده و در نام گذاری بر اساس رتبه‌بندی افراد هم عدالت مراعات خواهد شد. پس نام عالم را بر جاهل و نام جاهل را بر عالم نخواهد گذاشت تا از این جهت حق کسی ضایع نشود. به عبارت دیگر، شئون افراد به‌طور کامل حفظ خواهد شد.

تا قبل از ظهور امام زمان روحی فداه طبق روایات زمین پر از ظلم و جور بوده و آن حضرت پر از عدل می‌کند در اینجا ابتدا باید معنای «عدل» که قرار گرفتن هر چیز در جایگاه خودش است واضح گردد؛ زیرا برای فهم حکومت عدالت گستر در زمان ظهور باید این عدالت معنا گردد، لذا برای تبیین آن این فراز به ما کمک می‌کند تا بدانیم از جمله چیزهایی که باید سر جای خودش قرار بگیرد و از جمله مبنای حکومت این است اینکه هر کسی باید در جایگاه خودش قرار گیرد تا عدالت نیز در این زمینه لحاظ شده باشد.

امروزه در جهان با یک نگاه میتوان دریافت که از جمله ریشه‌های مهم ظلمها و ستم‌هایی که از ناحیهٔ همهٔ دولت‌ها و حکومت‌ها صادر می‌شود قرار نگرفتن هر کسی در جایگاه خودش می‌باشد؛ لذا ابتدا افراد باید بر اساس علم و جهل آنها نشانه گذاری و اسم گذاری شده و سپس به کار گرفته شوند قطعاً بااین شیوه چه بسیار عزیزهایی که چهرهٔ ذلت آنها آشکار شده و چه به ظاهر ذلیل‌هایی که به قدرت الهی و به دست آن حضرت لباس عزت خواهند پوشید همانگونه که در دعای ندبه میخوانیم:أَيْنَ مُعِزُّ الْأَوْلِيَاءِ وَ مُذِلُّ الْأَعْدَاءِ؛ کجا است عزیز کنندهٔ دوستان خدا و ذلیل کنندهٔ دشمنان خدا.