جهنم: تفاوت میان نسخه‌ها

مى ‏گويند: بر حذر دارنده اتمام حجت نمود، ولى ما گفتيم: محمد همه اينها را از پيش خود مى‏ گويد و از سوى خدا در اين باره چيزى نازل نشده است، و شما دوستان اهل بيت گمراهيد!!

و اين چنين روزهايى در انتظار مخالفين و دشمنان آل رسول ‏عليهم السلام است و گريزى از آن نخواهند داشت، در حالى كه ما به عنوان دوستان اهل ‏بیت‏ علیهم السلام در انتظار پاداش بزرگ خواهيم بود.

على بن ابى‏ طالب‏ عليه السلام آن امامى است كه پيامبر صلى الله عليه و آله او را سبب امتحان امت قرار داد و فرمود: لَوْ لا انْتَ يا عَلِىُّ لَمْ يُعْرَفِ الْمُؤْمِنُونَ بَعْدى: اى على، اگر تو نبودى مؤمنين بعد از من شناخته نمى ‏شدند.

اين آيات تضمين شده در كلام پيامبر صلى الله عليه و آله ۱۵ آيه است، كه از جمله اين آيات آيه ۶ و ۷ سوره ملک و آيه ۱۲ سوره فرقان است:

=== موقعيت تاريخى ===

=== موقعيت قرآنى ===

=== تحليل اعتقادى ===

معناى دقيق «زَفير» و «شَهيق» و ارتباط آن به آتش چيست؟ «زَفير» فرو بردن نَفَس با صوت، و «شَهيق» خارج ساختن آن با صوت است كه شايد در نَفَسِ عميق كشيدن محسوس باشد.

==== ب) نسبت «زفير» و «شهيق» به جهنم ====

آنچه اين تصور را به ذهن نزديک ‏تر مى‏ كند جمله حاليه «وَ هِىَ تَفُورُ» به همراه شهيق است، يعنى صداى آتش را مى‏ شنوند در حالى كه مى ‏جوشد و فوران مى ‏كند، كما اينكه كلمه «تَغَيُّظ» در آيه سوره فرقان مطلب را به ذهن آشناتر مى ‏كند كه به معناى شدت يافتن حرارت آتش است و طبيعى است كه در آن حالت صدايى از آتش جهنم شنيده مى ‏شود.

==== د) عكس‏ العمل جهنم با حضور اهل آن ====

با توجه به چهار نكته‏ اى كه ذكر شد، پيامبر صلى الله عليه و آله با استناد به آيه قرآن دو جهت را درباره دشمنان ائمه‏ عليهم السلام به ما متوجه مى‏ كند:

۱. با توجه به اينكه موضوع آيات كفار هستند، حضرت با اين اقتباس دشمنان اهل‏ بيت ‏عليهم السلام را كافر اعلام مى ‏كند.

== آيه «يَمُنُّونَ عَلَيْكَ أَنْ أَسْلَمُوا . قُلْ لا تَمُنُّوا عَلَىَّ إِسْلامَكُمْ . بَلِ اللَّه يَمُنُّ عَلَيْكُمْ...»<ref>حجرات /  ۱۷. غدير در قرآن: ج ۲ ص ۲۸۰ - ۲۸۶.</ref> ==

«يَمُنُّونَ عَلَيْكَ أَنْ أَسْلَمُوا قُلْ لا تَمُنُّوا عَلَىَّ إِسْلامَكُمْ بَلِ اللَّه يَمُنُّ عَلَيْكُمْ أَنْ هَداكُمْ لِلْإِيمانِ إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ»:

مَعاشِرَ النّاسِ، لا تَمُنُّوا عَلَىَّ بِاسْلامِكُمْ، بَلْ لا تَمُنُّوا عَلَى اللَّه فَيُحْبِطَ عَمَلَكُمْ وَ يَسْخَطَ عَلَيْكُمْ وَ يَبْتَلِيَكُمْ بِشُواظٍ مِنْ نارٍ وَ نُحاسٍ، انَّ رَبَّكُمْ لَبِالْمِرْصادِ:

اسلامتان را بر خدا منت مگذاريد كه بر شما غضب مى ‏كند و از سوى او عذابى به شما مى ‏رسد («ج»: شما را به تازيانه [[عذاب]] مبتلا مى‏ كند)، و خدا در كمين است.<ref>اسرار غدير: ص ۱۴۹ پاورقى ۲ از نسخه «الف» و «ج».</ref>

=== موقعيت تاريخى ===

'''آيه سوم''' (يُرْسَلُ عَلَيْكُما شُواظٌ مِنْ نارٍ وَ نُحاسٌ...) فقط در نسخه «ب» در كلام حضرت با عبارت «وَ يَبْتَلِيَكُمْ بِشُواظٍ مِنْ نارٍ وَ نُحاسٍ» ديده مى ‏شود. لازم به يادآورى است كه اين آيه يک بار ديگر در اواخر همين بخش ششم خطبه ذكر شده است كه در جاى خود مورد بررسى قرار خواهد گرفت.<ref>مراجعه شود به كتاب: غدير در قرآن: به ج ۲ ص ۳۹۰.</ref>

=== موقعيت قرآنى ===

آيه سوره «الرحمن» ادامه مى‏ يابد كه سلطان پروردگار و عجز جن و انس را مطرح مى‏ فرمايد، و اينكه جن و انس نمى ‏توانند بدون اجازه و قدرت الهى از آفاق [[آسمان]] و زمين نفوذ كنند، تا به اين آيه مى‏ رسد كه اگر آتش و مس گداخته بر سر شما بريزد نمى‏ توانيد آن را از خود دور كنيد.

=== تحليل اعتقادى ===

اين منت گذاشتن را مى ‏توان به غرور مسلمانى تعبير كرد، و طبعاً با حضور [[پیامبر رحمت صلی الله علیه و آله|پیامبر صلی الله علیه و آله]] بر سر مسائل كوچكى چون تقسيم غنايم جنگى جلوه مى ‏كرد، اما با رحلت حضرت افكار شيطانى [[خلافت]] را به صورت بالاترين غنيمت به دست آمده از [[اسلام]] جلوه مى‏ دهد كه بر سر تقسيم آن نَفْس‏ها طمع بلند بروز مى ‏دهند.

یكى از وجهه ‏هاى [[امتحان الهی]] آن است كه منت گذاشتن هيچ گاه به صراحت بر زبان كسى جارى نمى ‏شود، بلكه هر كس با به ميان آوردن سوابق خويش سعى مى ‏كند سهمى از مزاياى جامعه اسلامى را به خود اختصاص دهد!

اميرالمؤمنين‏ عليه السلام در سوابق و فضايل و فداكارى و عمل به فرامين اسلام و اوامر پيامبر صلى الله عليه و آله قابل مقايسه با هيچ كس نبود، و آنچه داشت در زيباترين جلوه اخلاص تقديم درگاه الهى نموده بود، ولى با اين همه وقتى ديد مردم با پيش كشيدن سوابق خود تصميم بر هم زدن دين خدا و ولايت الهى دارند، از همان نقطه در مقابل مردم ايستاد و فضايل و سوابق خود را مطرح كرد تا آنان را متوجه اين نكته كند كه اگر فضايل و سوابق دليل تقدم و كسب حقوق است هيچ كس بر من تقدم ندارد، و در عين حال من منت خدا را دارم نه اينكه بر خدا منت گذارم، و اگر نبود كه خداوند مرا به اين مقام منصوب فرموده، خود را براى به دست آوردن آن جلو نمى ‏انداختم و در پى آن نبودم.

همان گونه كه بايد سپاسگزار خداوند باشيد و منت خدا بر شماست كه به [[اسلام]] هدايتتان فرموده، همانطور در مسئله ولايت بر شما منت دارد كه امامانى معصوم -  كه خود آنان را خلق كرده و امتحان نموده -  براى مردم منصوب فرموده است، و مردم را به حال خود رها نكرده تا با اشتباهات عمدى و سهوى خود را دچار امامان ناشايست كنند و دنيا و آخرتشان تباه شود.

'''ب)''' سخط و نارضايتى و غضب خداوند، يعنى خدا از اين برخورد بند ه‏اش با چنان پروردگار مهربانى كه دلسوزانه تمام شرايط [[هدایت]] او را آماده فرموده، غضب مى‏ كند و به چنين بنده ‏اى نگاه رضايت و مرحمت نمى ‏نمايد.