لشکر اسامه: تفاوت میان نسخه‌ها

يكى از مؤثرترين عوامل در بازگشت [[ابوبکر بن ابی قحافه|ابوبکر]] و [[عمر بن خطاب|عمر]] و [[منافقین]] از لشكر اُسامه عايشه بود. آنان كه در مسموم كردن پيامبر صلى الله عليه و آله دست داشتند پس از حركت لشكر اسامه نزد او آمدند و چنين مطرح كردند كه ما در چنين شرايطى كجا مى ‏رويم؟ چرا مدينه را خالى بگذاريم در حالى كه از هر زمان ديگرى حضور ما لازم‏ تر است. اكنون پيامبر در حال مرگ است، و اگر از دنيا برود اتفاقاتى رخ مى ‏دهد كه اصلاح آن ممكن نخواهد بود. بهتر است ببينيم كار پيامبر صلى الله عليه و آله به كجا مى‏ انجامد و سپس حركت كنيم.

با اين سخنان اسامه را راضى كردند كه به جاى اول خود در لشكرگاه مدينه بازگردند. آن گاه از فرصت استفاده كرده يک نفر را نزد عايشه فرستادند تا مخفيانه اخبار را از او بپرسد. عايشه كه خوب مى ‏فهميد منظور آنان نتيجه مسموميت است گفت: نزد پدرم و عمر و همراهانشان برويد و به آنان بگوييد: «پيامبر مُشرِف به مرگ شده است. هيچ يک از شما از مكان خود حركت نكند و من اخبار را يكى پس از ديگرى به شما خواهم رساند». <ref>بحار الانوار: ج ۲۸ ص ۱۰۷ - ۱۱۲.</ref>

به بيان ديگر: در روزهاى آخر عمر پيامبر صلى الله عليه و آله پس از مسموميت، عايشه كه از نزديک شاهد شدت بيمارى پيامبر صلى الله عليه و آله بود و مى ‏ديد كه هرگاه پيامبر صلى الله عليه و آله نمى ‏تواند براى نماز به مسجد رود على‏ عليه السلام را به جاى خود مى ‏فرستد، به«صهيب» -  كه غلام عمر بوددستور داد تا سراغ پدرش ابوبكر برود و از او بخواهد در اسرع وقت با همراهانش به مدينه بيايند و او صبح هنگام غافلگيرانه به جاى على ‏عليه السلام به محراب رود و براى مردم نماز بخواند!!

عايشه در اين پيام تأكيد كرده بود كه اين فرصت نبايد از دست برود چرا كه براى مراحل بعد مى ‏تواند دست آويز قرار بگيرد.

صبح هنگام در حالى كه مردم منتظر بودند على‏ عليه السلام به جاى پيامبر صلى الله عليه و آله براى نماز بيايد، ناگهان ابوبكر را ديدند كه وارد مسجد شد و به سوى محراب رفت و ادعا كرد كه پيامبر صلى الله عليه و آله به او چنين دستورى داده است. مردم اعتراض كردند كه چرا لشكر اسامه را رها كرده؛ و در آن حال بلال را فرستادند تا از پيامبر صلى الله عليه و آله خبر بگيرد.

وقتى بلال خبر را به پيامبر صلى الله عليه و آله گزارش داد حضرت -  با شدت بيمارى كه در اثر خيانت عايشه و حفصه بود -  فرمود:«مرا بلند كنيد و به مسجد ببريد! قسم به آن كه جانم به دست اوست، فتنه و بلاى عظيمى بر اسلام نازل شده است»!

سپس پيامبر اكرم‏ صلى الله عليه و آله در محراب قرار گرفت و نماز جماعت خوانده شد. حضرت پس از نماز فرمود: اى مردم، از پسر [[ابوقحافه]] و اصحابش تعجب نمى‏ كنيد كه آن ها را تحت فرمان اسامه قرار دادم، ولى مخالفت كردند و براى ايجاد فتنه به مدينه بازگشتند؟!

اى مردم، از امر پروردگارم آن چه همه به سوى آن مى‏ روند(يعنى مرگ)بر من نازل شده است. من شما را با حجت واضحى كه شب آن مانند روز است ترک مى ‏گويم. بعد از من اختلاف نكنيد آن گونه كه بنى‏ اسرائيل قبل از شما اختلاف كردند.

اى مردم، بر شما حلال نمى ‏كنم جز آن چه قرآن حلال كرده و حرام نمى‏ كنم جز آن چه قرآن حرام كرده است. من در ميان شما دو چيز گران بها باقى مى گذارم كه اگر به آن دو تمسک كنيد گمراه نمى‏ شويد و لغزش نمى ‏يابيد: كتاب خدا و عترت من اهل ‏بيتم. اين دو جانشينان من در ميان شما هستند و از يكديگر جدا نمى ‏شوند تا بر سر حوض كوثر بر من وارد شوند و من از شما سؤال كنم با آنان چگونه رفتار كرديد.

آن روز عده ‏اى از حوض من كنار زده مى‏ شوند همان گونه كه شتران غريبه از چشمه آب كنار زده مى‏ شوند. آنان مى‏ گويند:«من فلانى هستم»، و من پاسخ مى ‏دهم: نامتان را مى‏ دانم ولى شما بعد از من از دين بازگشتيد. خوار باشيد، خوار باشيد.

پس از آن پيامبر صلى الله عليه و آله از منبر پايين آمد و به منزل رفت، ولى ابوبكر و همراهانش ديگر به چشم مردم ديده نشدند تا در ساعات آخر عمر پيامبر صلى الله عليه و آله بار ديگر عمر و همدستانش در خانه عايشه كنار بستر پيامبر صلى الله عليه و آله خود را حاضر ساختند. در آن لحظات فتنه ديگرى از منافقين به وقوع پيوست و خير عظيمى را از دست همه مسلمانان گرفت، و آن ماجراى حديث [[قرطاس]] است. <ref>بحار الانوار: ج ۲۸ ص ۱۰۷ - ۱۱۲.</ref>