۲۱٬۹۷۲
ویرایش
صفین: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
== اتمام حجت اميرالمؤمنين عليه السلام در صفين<ref>غدير در قرآن: ج ۳ ص ۳۲۵،۳۲۴. چهارده قرن با غدير: ص۵۰ -۵۳، ۸۲، ۱۰۲ ، ۱۱۳ ، ۱۴۰ -۱۴۳. اسرار غدير: ۲۶۳-۳۰۰،۲۸۶،۲۸۳،۲۷۲. اولين ميراث مكتوب درباره غدير: ص ۳۳-۳۷،۳۵. تبليغ غدير در سيره معصومين عليهم السلام: ص ۱۹۷،۱۹۶،۶۰،۲۹،۲۸. </ref>== | == اتمام حجت اميرالمؤمنين عليه السلام در صفين<ref>غدير در قرآن: ج ۳ ص ۳۲۵،۳۲۴. چهارده قرن با غدير: ص۵۰ -۵۳، ۸۲، ۱۰۲ ، ۱۱۳ ، ۱۴۰ -۱۴۳. اسرار غدير: ۲۶۳-۳۰۰،۲۸۶،۲۸۳،۲۷۲. اولين ميراث مكتوب درباره غدير: ص ۳۳-۳۷،۳۵. تبليغ غدير در سيره معصومين عليهم السلام: ص ۱۹۷،۱۹۶،۶۰،۲۹،۲۸. </ref>== | ||
يكى از شاخص هاى زندگى | يكى از شاخص هاى زندگى [[معصومین علیهم السلام]] [[تبلیغ|تبلیغ غدیر]] و [[اتمام حجت]] به آن به شكل هاى مختلف است. از جمله تبليغ و اتمام حجت با غدير توسط [[امیرالمؤمنین علی علیه السلام|امیرالمؤمنین علیه السلام]] در صفين است. | ||
در اولين مرحله از مسير فرهنگى غدير در طول چهارده قرن كه زمان ننگين منع از نقل و تدوین [[حدیث]] بود، صاحب غدير اميرالمؤمنين عليه السلام براى اتمام حجت و براى آنكه نسل هاى آينده راه خود را بيابند، در اجتماعات مختلف مردم و در مناسبت ها و فرصت هاى گوناگون حتى در بحبوحه جنگ صفين مسئله غدير را مطرح مىساخت و درباره آن از شاهدان عينى اقرار مى گرفت، كه ذيلاً به بيان آن مى پردازيم: | در اولين مرحله از مسير فرهنگى غدير در طول چهارده قرن كه زمان ننگين منع از نقل و تدوین [[حدیث]] بود، صاحب غدير اميرالمؤمنين عليه السلام براى اتمام حجت و براى آنكه نسل هاى آينده راه خود را بيابند، در اجتماعات مختلف مردم و در مناسبت ها و فرصت هاى گوناگون حتى در بحبوحه جنگ صفين مسئله غدير را مطرح مىساخت و درباره آن از شاهدان عينى اقرار مى گرفت، كه ذيلاً به بيان آن مى پردازيم: | ||
=== | === ۱. آيه اولى الامر و ولايت === | ||
جنگ صفين يک موقعيت استثنايى براى رويارويى غدير و [[سقیفه]] بود كه حقايق بسيارى طى آن روشن | جنگ صفين يک موقعيت استثنايى براى رويارويى غدير و [[سقیفه]] بود كه حقايق بسيارى طى آن روشن شد. | ||
از جمله اتمام حجت هاى اميرالمؤمنين عليه السلام، استشهاد حضرت به آيات «اولوا الامر» و «إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللهُ» بود كه در غدير [[تفسیر]] شد. | |||
در اين جنگ پس از چند نامه و پيام كه بين اميرالمؤمنين عليه السلام و معاويه رد و بدل شد، آن حضرت در ميان لشكر خود در جمع مهاجرين و انصار و با حضور فرستادگان معاويه بر فراز منبر قرار گرفت و مناقب خود را برشمرد، و در هر كدام مردم را قسم داد و آنان اقرار كردند. از جمله غدير را مطرح كرد و فرمود: | همچنين جنگ صفين يكى از حساس ترين مقاطعى بود كه اميرالمؤمنين عليه السلام فرصت را براى [[ابلاغ ولایت|تبلیغ غدیر]] در آن مغتنم شمرد. | ||
آن سوى ميدان جنگ [[معاویة بن ابی سفیان|معاویه]] با پرچم ضد غدير و اين سو على عليه السلام با عَلَم ولايتِ الهى. | |||
شرايط حساسى براى يک خطابه غديرى پيش آمده كه بايد غير منتظره آن را ايراد كرد، در حالى كه [[مهاجرین]] و [[انصار]] و نيز فرستادگان معاويه حضور داشته باشند، تا خبرها را براى آن سوى ميدان ببرند. | |||
در اين جنگ پس از چند نامه و پيام كه بين اميرالمؤمنين عليه السلام و معاويه رد و بدل شد، آن حضرت در ميان لشكر خود در جمع مهاجرين و انصار و با حضور فرستادگان معاويه بر فراز [[سخنرانی|منبر]] قرار گرفت و مناقب خود را برشمرد، و در هر كدام مردم را قسم داد و آنان اقرار كردند. از جمله غدير را مطرح كرد و فرمود: | |||
پيداست كه اين منظره فوق العاده تبليغى در حال جنگ آن هم در برابر لشكر معاويه، اثرى به ياد ماندنى از غدير در ذهن ها باقى گذاشت كه تا امروز در كتب غير شيعه هم نقل شده است. | پيداست كه اين منظره فوق العاده تبليغى در حال جنگ آن هم در برابر لشكر معاويه، اثرى به ياد ماندنى از غدير در ذهن ها باقى گذاشت كه تا امروز در كتب غير شيعه هم نقل شده است. | ||
از نگاهى ديگر مى توان گفت: سخنرانى در ميان لشكر در جنگ صفين موقعيتى فوق العاده بود كه در آن غدير از بُعد قرآنى مطرح شد و سخن از دو آيه «اولُو الامْرِ» و «إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللهُ» به ميان آمد. لشكرى كه به دفاع از اميرالمؤمنين عليه السلام در برابر معاويه مى جنگيد اكنون به خوبى مى دانست از مولايى دفاع مى كند كه به حكم خداوند در [[قرآن]] به اين مقام منصوب شده است. | از نگاهى ديگر مى توان گفت: سخنرانى در ميان لشكر در جنگ صفين موقعيتى فوق العاده بود كه در آن غدير از بُعد قرآنى مطرح شد و سخن از دو آيه «اولُو الامْرِ» و «إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللهُ» به ميان آمد. | ||
لشكرى كه به دفاع از اميرالمؤمنين عليه السلام در برابر معاويه مى جنگيد اكنون به خوبى مى دانست از مولايى دفاع مى كند كه به حكم خداوند در [[قرآن]] به اين مقام منصوب شده است. | |||
اين موقعيت هنگامى پيش آمد كه در جنگ صفين پس از چند نامه و پيام كه بين اميرالمؤمنين عليه السلام و معاويه رد و بدل شد، آن حضرت در ميان لشكر خود در جمع مهاجرين و انصار و با حضور فرستادگان معاويه بر فراز منبر قرار گرفت و مناقب خود را بر شمرد و در هر كدام مردم را قسم داد و آنان اقرار كردند. | اين موقعيت هنگامى پيش آمد كه در جنگ صفين پس از چند نامه و پيام كه بين اميرالمؤمنين عليه السلام و معاويه رد و بدل شد، آن حضرت در ميان لشكر خود در جمع مهاجرين و انصار و با حضور فرستادگان معاويه بر فراز منبر قرار گرفت و مناقب خود را بر شمرد و در هر كدام مردم را قسم داد و آنان اقرار كردند. | ||
| خط ۲۳: | خط ۳۱: | ||
شما را به خدا قسم مى دهم درباره قول خداوند: «يا اَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا اَطيعُوا اللهَ وَ اَطيعُوا الرَّسُولَ وَ اُولِى الاَمْرِ مِنْكُمْ»<ref>نساء: ۵۹ .</ref>: «اى كسانى كه ايمان آورده ايد از خدا و رسول و اولى الامر خود اطاعت كنيد». | شما را به خدا قسم مى دهم درباره قول خداوند: «يا اَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا اَطيعُوا اللهَ وَ اَطيعُوا الرَّسُولَ وَ اُولِى الاَمْرِ مِنْكُمْ»<ref>نساء: ۵۹ .</ref>: «اى كسانى كه ايمان آورده ايد از خدا و رسول و اولى الامر خود اطاعت كنيد». | ||
و قول خداوند: «اِنَّما وَلِيُّكُمُ اللهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذينَ آمَنُوا الَّذينَ يُقيمُونَ الصَّلاةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ راكِعُونَ»<ref>مائده: ۵۵ .</ref>: «صاحب اختيار شما خدا و رسولش و كسانى هستند كه | و قول خداوند: «اِنَّما وَلِيُّكُمُ اللهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذينَ آمَنُوا الَّذينَ يُقيمُونَ الصَّلاةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ راكِعُونَ»<ref>مائده: ۵۵ .</ref>: «صاحب اختيار شما خدا و رسولش و كسانى هستند كه [[ایمان]] آورده نماز را به پا مى دارند و در حال ركوع [[زکات]] مى دهند». | ||
و نيز مى فرمايد: «وَ لَمْ يَتَّخِذْ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَ لا رَسُولِهِ وَ لاَ الْمُؤْمِنينَ وَليجَةً»<ref>توبه: آيه ۱۶.</ref>: «غير از خدا و رسولش و مؤمنين براى خود محل اعتمادى بر نمى گزيند». | و نيز مى فرمايد: «وَ لَمْ يَتَّخِذْ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَ لا رَسُولِهِ وَ لاَ الْمُؤْمِنينَ وَليجَةً»<ref>توبه: آيه ۱۶.</ref>: «غير از خدا و رسولش و مؤمنين براى خود محل اعتمادى بر نمى گزيند». | ||
| خط ۳۳: | خط ۴۱: | ||
آن حضرت هم مرا در غدير خم منصوب كرد و فرمود: «خداوند رسالتى را به من سپرده كه به خاطر آن سينه ام به تنگ آمده است و چنين گمان برده ام كه مردم مرا [[تکذیب]] مى كنند، ولى خداوند مرا ترسانده كه بايد ابلاغ كنم و گرنه مرا [[عذاب]] خواهد كرد. اى على، بپا خيز»! | آن حضرت هم مرا در غدير خم منصوب كرد و فرمود: «خداوند رسالتى را به من سپرده كه به خاطر آن سينه ام به تنگ آمده است و چنين گمان برده ام كه مردم مرا [[تکذیب]] مى كنند، ولى خداوند مرا ترسانده كه بايد ابلاغ كنم و گرنه مرا [[عذاب]] خواهد كرد. اى على، بپا خيز»! | ||
سپس نداى نماز جماعت داد و نماز ظهر را با مردم خواند و سپس فرمود: «اى مردم، خداوند صاحب اختيار من و من صاحب اختيار مؤمنين هستم و اختيارم بر آنان از خودشان بيشتر است. بدانيد كه هر كس من صاحب اختيار او بوده ام على صاحب اختيار اوست. پروردگارا، دوست بدار هر كس او را دوست بدارد و دشمن بدار هر كس او را دشمن بدارد. يارى كن هر كس او را يارى كند و خوار گردان هر كس او را خوار كند». | سپس نداى نماز جماعت داد و نماز ظهر را با مردم خواند و سپس فرمود: «اى مردم، خداوند صاحب اختيار من و من صاحب اختيار مؤمنين هستم و اختيارم بر آنان از خودشان بيشتر است. | ||
بدانيد كه هر كس من صاحب اختيار او بوده ام على صاحب اختيار اوست. پروردگارا، دوست بدار هر كس او را دوست بدارد و دشمن بدار هر كس او را دشمن بدارد. | |||
يارى كن هر كس او را يارى كند و خوار گردان هر كس او را خوار كند». | |||
پس از اين سخنانِ اميرالمؤمنين عليه السلام، دوازده نفر از كسانى كه از شركت كنندگان در [[بدر (جنگ)|جنگ بدر]] بودند و در صفين همراه حضرت حضور داشتند برخاستند و به گفتار حضرت شهادت دادند و گفتند: | |||
ما شهادت مى دهيم كه اين مطالب را همانطور كه گفتى از [[حضرت محمّد صلی الله علیه و آله|پیامبر صلی الله علیه و آله]] شنيديم، نه يک حرف زياد نمودى و نه كم كردى، و پيامبر صلى الله عليه و آله ما را بر اين مطلب شاهد گرفت. | |||
سپس هفتاد نفر از بقيه صحابه برخاستند و شهادت دادند و گفتند: «اينها را شنيديم ولى همه آن را حفظ نكرديم، ولى اين دوازده نفر برگزيدگان و بهترين ما هستند». | سپس هفتاد نفر از بقيه صحابه برخاستند و شهادت دادند و گفتند: «اينها را شنيديم ولى همه آن را حفظ نكرديم، ولى اين دوازده نفر برگزيدگان و بهترين ما هستند». | ||
از بين آن دوازده نفر چهار نفر برخاستند: | از بين آن دوازده نفر چهار نفر برخاستند: [[ابوالهیثم بن التیهان|ابوالهیثم بن تیهان]]، [[ابوایوب انصاری]]، [[عمار بن یاسر عنسی (ابوالیقظان)|عمار بن یاسر]] و [[خزیمة بن ثابت]] ذوالشهادتين، كه خداوند آنان را رحمت كند. | ||
اينان گفتند: شهادت می دهيم كه سخن پيامبر صلى الله عليه و آله را شنيديم و آن را حفظ كرديم كه در آن روز فرمود در حالى كه ايستاده بود و على هم در كنار او ايستاده بود. | |||
سپس پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: | |||
اى مردم، خداوند به من دستور داده كه براى شما امام و وصىّ و جانشينى منصوب كنم كه وصى پيامبرتان در ميان شما و جانشين من در امتم و بين اهل بيتم بعد از من باشد. | |||
كسى كه خداوند در كتابش اطاعت او را بر مؤمنين واجب كرده و به شما دستور [[ولایت]] او را داده است. | |||
من از ترس اهل نفاق و [[تکذیب]] آنان از پروردگارم خواستم كه اين دستور را از عهده من بردارد، ولى خداوند مرا ترسانيد كه بايد ابلاغ كنم و گرنه مرا [[عذاب]] خواهد كرد.<ref>كتاب سليم: حديث ۲۵.</ref> | |||
=== | === ۲. آيه نبأ عظيم === | ||
خداوند «نَبَأ عَظيم» را در آغاز جزء سىام كتابش آورده، آن گونه سؤال برانگيز كه خود خدا هم پرسشى در كنارش آورده: «عَمَّ يَتَسائلونَ؟»!! اكنون لشكر معاويه مى خواهد از اين آيه براى رجزخوانى در جنگ استفاده كند. | خداوند «نَبَأ عَظيم» را در آغاز جزء سىام كتابش آورده، آن گونه سؤال برانگيز كه خود خدا هم پرسشى در كنارش آورده: «عَمَّ يَتَسائلونَ؟»!! اكنون لشكر معاويه مى خواهد از اين آيه براى رجزخوانى در جنگ استفاده كند. | ||
در موردى ديگر در جنگ صفين حضرت استشهاد به «نَبَأِ عَظيم» فرمود، چرا كه بايد دو لشكر معناى «نَبَأِ عظيم» را در متن [[قرآن]] بدانند و اين [[تفسیر]] هنگامى صورت مى گيرد كه سوره «عَمَّ يَتَساءَلُونَ» در وسط ميدان جنگ مطرح شود. اميرالمؤمنين عليه السلام نبأ عظيم را خبر ولايت خود بيان مى كند كه در | در موردى ديگر در جنگ صفين حضرت استشهاد به «نَبَأِ عَظيم» فرمود، چرا كه بايد دو لشكر معناى «نَبَأِ عظيم» را در متن [[قرآن]] بدانند و اين [[تفسیر]] هنگامى صورت مى گيرد كه سوره «عَمَّ يَتَساءَلُونَ» در وسط ميدان جنگ مطرح شود. | ||
اميرالمؤمنين عليه السلام نبأ عظيم را خبر ولايت خود بيان مى كند كه در [[غدیر]] اعلام گرديد و براى هميشه بر سر آن اختلاف شد. | |||
ماجرا چنين بود كه در روز جنگ صفين مردى از لشكر معاويه به ميدان آمد در حالى كه از يك سو غرق در اسلحه بود و از سوى ديگر قرآنى را جلوى اسلحه اش گرفته بود و اين آيات را مى خواند: «عَمَّ يَتَساءَلُونَ، عَنِ النَّبَإِ الْعَظِيمِ، الَّذِى هُمْ فِيهِ مُخْتَلِفُونَ».<ref>نبأ / ۱ - ۳.</ref> | ماجرا چنين بود كه در روز جنگ صفين مردى از لشكر معاويه به ميدان آمد در حالى كه از يك سو غرق در اسلحه بود و از سوى ديگر قرآنى را جلوى اسلحه اش گرفته بود و اين آيات را مى خواند: «عَمَّ يَتَساءَلُونَ، عَنِ النَّبَإِ الْعَظِيمِ، الَّذِى هُمْ فِيهِ مُخْتَلِفُونَ».<ref>نبأ / ۱ - ۳.</ref> | ||
علقمه مى گويد: من خواستم به مبارزه او بروم ولى اميرالمؤمنين عليه السلام فرمود: بر سر جايت باش! و خود حضرت به جنگ او رفت. | علقمه مى گويد: من خواستم به مبارزه او بروم ولى اميرالمؤمنين عليه السلام فرمود: بر سر جايت باش! و خود حضرت به [[جنگ]] او رفت. | ||
ابتدا به او فرمود: آيا مى شناسى نبأ عظيم را كه مردم بر سر آن اختلاف دارند؟ آن مرد گفت: نه! | ابتدا به او فرمود: آيا مى شناسى نبأ عظيم را كه مردم بر سر آن اختلاف دارند؟ آن مرد گفت: نه! | ||
| خط ۵۶: | خط ۸۰: | ||
حضرت فرمود: به خدا قسم منم نبأ عظيم كه بر سر آن اختلاف دارند. بر سر ولايت من نزاع كرديد و از ولايت من بازگشتيد پس از آنكه آن را پذيرفتيد، و پس از آنكه به شمشير من نجات يافتيد با ظلم خود هلاک شديد. در روز غدير دانستيد و روز قيامت خواهيد دانست كه چه كرديد.<ref>مناقب ابن شهرآشوب: ج ۳ ص ۸۰ .</ref> | حضرت فرمود: به خدا قسم منم نبأ عظيم كه بر سر آن اختلاف دارند. بر سر ولايت من نزاع كرديد و از ولايت من بازگشتيد پس از آنكه آن را پذيرفتيد، و پس از آنكه به شمشير من نجات يافتيد با ظلم خود هلاک شديد. در روز غدير دانستيد و روز قيامت خواهيد دانست كه چه كرديد.<ref>مناقب ابن شهرآشوب: ج ۳ ص ۸۰ .</ref> | ||
=== | === ۳. خطاب به مهاجرين و انصار === | ||
سقيفه كارى كرد كه مردم وجوب اطاعت از على عليه السلام را فراموش كردند. اكنون روزى بود كه بايد اين اصل اعتقادى به مردم تفهيم مى شد تا در مقابل معاويه از اميرالمؤمنين عليه السلام اطاعت كنند. | سقيفه كارى كرد كه مردم وجوب اطاعت از على عليه السلام را فراموش كردند. اكنون روزى بود كه بايد اين اصل اعتقادى به مردم تفهيم مى شد تا در مقابل معاويه از اميرالمؤمنين عليه السلام اطاعت كنند. | ||
نگاه متعجبانه به معاويه در واقع تعجب از سقيفه است. معاويه و سلف او چه كسى بودند و از كجا آمدند، كه طمع در خلافت نمودند؟ مگر چه سوابقى بالاتر از غديرِ على عليه السلام داشتند كه مردم به خاطر آنها سقيفه را پسنديدند؟ اين اظهار تعجب از دشمنِ غدير هنگامى بود كه اميرالمؤمنين عليه السلام در [[کوفه]] براى حركت به سوى صفين خطابه اى ايراد كرد و در آن چنين فرمود: | نگاه متعجبانه به معاويه در واقع تعجب از سقيفه است. معاويه و سلف او چه كسى بودند و از كجا آمدند، كه طمع در خلافت نمودند؟ | ||
مگر چه سوابقى بالاتر از غديرِ على عليه السلام داشتند كه مردم به خاطر آنها سقيفه را پسنديدند؟ | |||
اين اظهار تعجب از دشمنِ غدير هنگامى بود كه اميرالمؤمنين عليه السلام در [[کوفه]] براى حركت به سوى صفين خطابه اى ايراد كرد و در آن چنين فرمود: | |||
تعجب از [[معاویة بن ابی سفیان]] است كه در [[جانشین|خلافت]] با من به نزاع برخاسته و [[امامت]] مرا انكار مى كند! اى [[مهاجرین]] و [[انصار]] ... ! آيا بر شما واجب نيست كه مرا يارى كنيد و آيا امر من بر شما واجب نيست؟ | |||
آيا نمى دانيد كه [[بیعت]] من بر حاضر و غايب شما لازم شده؟ پس چرا معاويه و اصحابش در بيعت من خلل وارد مى كنند؟ ... آيا سخن پيامبر صلى الله عليه و آله را نشنيديد كه در روز غدير درباره [[ولایت]] و صاحب اختيارى من مى فرمود؟!<ref>بحار الانوار: ج ۳۲ ص ۳۸۸.</ref> | |||
=== ۴. در پاسخ معاويه === | |||
ابان از سليم نقل مى كند: در حالى كه ما همراه اميرالمؤمنين عليه السلام در صفين بوديم، معاویه ابودرداء و [[ابوهریره]] را فراخواند و به ايشان گفت: | |||
نزد على برويد و از قول من به او سلام برسانيد و به او بگوييد: | |||
به خدا قسم من مى دانم كه تو سزاوارترين مردم به خلافت هستى و از من به آن سزاوارترى، زيرا تو از مهاجرينى هستى كه پيش از همه مسلمان شدند و من از آزادشدگان<ref>اشاره به فتح مكه است كه در آن روز همه مشركين از جمله معاويه و پدر و پسرش از آزاد شدگان پيامبر صلى الله عليه و آله شدند.</ref> هستم. | |||
و من مثل سوابق تو در اسلام و خويشاوندى پيامبر و علم تو به كتاب خدا و سنت پيامبرش را ندارم. | |||
ادعا كرده اى كه تو خليفه پيامبر در امتش و وصى او در ميان ايشان هستى و خداوند اطاعت تو را بر مؤمنين واجب كرده و در كتابش و سنت پيامبرش به ولايت تو امر كرده است، و به محمد دستور داده كه اين مطلب را در امتش بپا دارد و بر او آيه نازل كرده است كه: | |||
«يا اَيُّهَا الرَّسُولُ، بَلِّغْ ما اُنْزِلَ اِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ وَ اِنْ لَمْ تَفْعَل فَما بَلَّغْتَ رسالَتَهُ وَ اللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النّاسِ»<ref>مائده: ۶۷ .</ref>: | |||
«اى پيامبر، آنچه از طرف پروردگارت بر تو نازل شده برسان، و اگر چنين نكنى رسالت او را ابلاغ نكرده اى، و خداوند تو را از شرّ مردم حفظ مى كند». | |||
او هم امتش را در غدير خم جمع كرد و آنچه درباره تو از جانب خداوند مأمور شده بود ابلاغ نمود و دستور داد حاضر به غايب برساند، و به مردم خبر داد كه تو بر مردم صاحب اختيارتر از خودشان هستى، و تو نسبت به پيامبر همچون [[هارون علیه السلام|هارون]] نسبت به [[موسی علیه السلام|موسی]] هستى. | |||
درباره تو به من خبر رسيده است كه براى مردم خطبه اى نمى خوانى مگر آنكه قبل از پايين آمدن از منبر مى گويى: «به خداقسم من سزاوارترين مردم براى آنان هستم، و از روزى كه پيامبر از دنيا رفته همچنان مظلوم بوده ام». اگر اين خبرى كه درباره تو به من رسيده درست باشد ظلم [[ابوبکر بن ابی قحافه|ابوبکر]] و [[عمر بن خطاب|عمر]] نسبت به تو بالاتر از ظلم [[عثمان بن عفّان|عثمان]] است. | |||
وقتى اميرالمؤمنين عليه السلام نامه معاويه را خواند، و ابودرداء و ابوهريره پيام و سخن او را به حضرت ابلاغ كردند، به ابودرداء فرمود: | |||
آنچه معاويه شما را براى آن فرستاده بود به من رسانديد. اكنون از من بشنويد و از قول من به او برسانيد همانطور كه از قول او به من رسانديد. | |||
آنگاه در پيام به معاويه فرمود: اگر خداوند عزوجل است كه بايد اختيار كند و حق انتخاب با اوست، خداوند مرا براى امت انتخاب كرده است و به عنوان خليفه براى آنان قرار داده است و آنان را در كتاب مُنزَل خود و در سنت پيامبرش مأمور به اطاعت و يارى من نموده است، و اين حجت مرا قوىتر و حق مرا واجب تر مى نمايد. | آنگاه در پيام به معاويه فرمود: اگر خداوند عزوجل است كه بايد اختيار كند و حق انتخاب با اوست، خداوند مرا براى امت انتخاب كرده است و به عنوان خليفه براى آنان قرار داده است و آنان را در كتاب مُنزَل خود و در سنت پيامبرش مأمور به اطاعت و يارى من نموده است، و اين حجت مرا قوىتر و حق مرا واجب تر مى نمايد. | ||
| خط ۸۰: | خط ۱۲۰: | ||
ابودرداء و ابوهريره به راه افتادند تا نزد معاويه رسيدند و پيام حضرت را رساندند.<ref>كتاب سليم: حديث ۲۵.</ref> | ابودرداء و ابوهريره به راه افتادند تا نزد معاويه رسيدند و پيام حضرت را رساندند.<ref>كتاب سليم: حديث ۲۵.</ref> | ||
=== | === ۵. و باز هم در پاسخ معاويه === | ||
معاويه در نامه اى به اميرالمؤمنين عليه السلام نوشت: اى اباالحسن، من فضايل بسيارى دارم؛ پدرم در [[جاهلیت]] آقا بود! و من در [[اسلام]] پادشاه شده ام! و من داماد پيامبر صلى الله عليه و آله و دايى مؤمنين و كاتب وحى هستم! | معاويه در نامه اى به اميرالمؤمنين عليه السلام نوشت: | ||
اى اباالحسن، من فضايل بسيارى دارم؛ پدرم در [[جاهلیت]] آقا بود! و من در [[اسلام]] پادشاه شده ام! و من داماد پيامبر صلى الله عليه و آله و دايى مؤمنين و كاتب وحى هستم! | |||
وقتى اميرالمؤمنين عليه السلام نامه معاويه را خواند فرمود: «آيا پسر هند جگرخوار با فضايل بر من فخر مى فروشد؟! | |||
اى غلام آنچه مى گويم برايش بنويس»؛ و حضرت اشعارى سرودند كه يک بيت آن درباره غدير خم بود: | |||
و اوجب لى ولايته عليكم | و اوجب لى ولايته عليكم | ||
| خط ۹۳: | خط ۱۳۷: | ||
وقتى معاويه پاسخ اميرالمؤمنين عليه السلام را خواند گفت: اى غلام، اين نامه را پاره كن، تا اهل شام آن را نخوانند و به على بن ابى طالب تمايل پيدا نكنند!<ref>بحار الانوار: ج ۳۸ ص ۲۳۸ ح ۳۹.</ref> | وقتى معاويه پاسخ اميرالمؤمنين عليه السلام را خواند گفت: اى غلام، اين نامه را پاره كن، تا اهل شام آن را نخوانند و به على بن ابى طالب تمايل پيدا نكنند!<ref>بحار الانوار: ج ۳۸ ص ۲۳۸ ح ۳۹.</ref> | ||
=== | === ۶. در نامه به معاويه === | ||
اميرالمؤمنين عليه السلام در ايام صفين نام هاى براى معاويه نوشت و آن را توسط اصبغ بن نباته فرستاد. معاويه پس از خواندن نامه گفت: على قاتلين عثمان را به ما تحويل نمى دهد. اصبغ در پاسخ او گفت: اى معاويه با خون عثمان بهانه مياور ... . | اميرالمؤمنين عليه السلام در ايام صفين نام هاى براى معاويه نوشت و آن را توسط اصبغ بن نباته فرستاد. معاويه پس از خواندن نامه گفت: على قاتلين عثمان را به ما تحويل نمى دهد. | ||
[[اصبغ بن نباته|اصبغ]] در پاسخ او گفت: اى معاويه با خون [[عثمان بن عفّان|عثمان]] بهانه مياور ... . | |||
معاويه از سخن اصبغ غضبناک شد. اصبغ مى گويد: براى آنكه او را بيشتر ناراحت كنم خطاب به [[ابوهریره]] كه نزد او نشسته بود گفتم: | |||
اى صحابى پيامبر، تو را قسم مى دهم به خدايى كه جز او خدايى نيست و عالم به غيب و شهود است و به حق حبيب خدا حضرت مصطفى صلى الله عليه وآله، كه به من خبر دهى آيا در روز غدير خم حاضر بودى؟ | |||
ابوهريره گفت: آرى حاضر بودم. اصبغ پرسيد: چه شنيدى كه آن حضرت درباره على عليه السلام فرمود. ابوهريره گفت: از او شنيدم كه مى فرمود: | |||
«مَنْ كُنْتُ مَوْلَاهُ فَعَلِىٌّ مَوْلَاهُ، أللَّهُمَّ وَالِ مَنْ وَالَاهُ وَ عَادِ مَنْ عَادَاهُ وَ انْصُرْ مَنْ نَصَرَهُ وَ اخْذُلْ مَنْ خَذَلَهُ». | |||
گفتم: اى ابوهريره اگر چنين است تو ولايت دشمن او را پذيرفته اى و با او دشمنى كرده اى!! ابوهريره نفس عميقى كشيد و گفت: انا للَّه و انا اليه راجعون!!<ref>الغدير: ج ۱ ص ۲۰۳. </ref> | گفتم: اى ابوهريره اگر چنين است تو ولايت دشمن او را پذيرفته اى و با او دشمنى كرده اى!! ابوهريره نفس عميقى كشيد و گفت: انا للَّه و انا اليه راجعون!!<ref>الغدير: ج ۱ ص ۲۰۳. </ref> | ||
== اتمام حجت عمار در صفين<ref>غدير در قرآن: ج ۳ ص ۳۲۵،۳۲۴. چهارده قرن با غدير: ص ۵۰-۵۳ ،۱۰۲،۸۲. اسرار غدير: ۲۸۶،۲۸۳،۲۷۲،۲۶۳. اولين ميراث مكتوب درباره غدير: ص ۳۳-۳۵ ،۳۷.</ref>== | == اتمام حجت عمار در صفين<ref>غدير در قرآن: ج ۳ ص ۳۲۵،۳۲۴. چهارده قرن با غدير: ص ۵۰-۵۳ ،۱۰۲،۸۲. اسرار غدير: ۲۸۶،۲۸۳،۲۷۲،۲۶۳. اولين ميراث مكتوب درباره غدير: ص ۳۳-۳۵ ،۳۷.</ref>== | ||
در جنگ صفين | در جنگ صفين [[عمرو بن عاص]] براى اصحاب خود اين [[احاديث مرتبط با غدير|حدیث]] را نقل كرد كه پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: «عمار را گروه متجاوز مى كشند، و عمار از حق جدا نمى شود و آتش جهنم او را نمى سوزاند». | ||
يک نفر از لشكر معاويه به عمروعاص گفت: هم اكنون عمار در لشكر [[امیرالمؤمنین علی علیه السلام|علی بن ابی طالب علیه السلام]] است! عمروعاص گفت: اگر بتوانى بين من و او جمع كنى با هم صحبت مى كنيم. | |||
وقتى عمار و عمروعاص در مقابل هم قرار گرفتند عمرو گفت: اى عمار، تو را به خدا قسم مى دهم كه از اسلحه كشيدن اين دو لشكر مانع شوى و خون آنان را حفظ كنى! | |||
يک | ما كه (هر دو) يک خدا را مى پرستيم و به قبله شما نماز مى خوانيم و به همان دينى دعوت مى كنيم كه شما دعوت مى كنيد و كتاب شما را مى خوانيم و به پيامبر شما ايمان داريم. | ||
عمار در جواب او ضمن مطالبى گفت: پيامبرصلى الله عليه وآله به من دستور داده با قاسطين كه شما هستيد بجنگم. اى ابتر، آيا بياد دارى كه [[حضرت محمّد صلی الله علیه و آله|پیامبر صلی الله علیه و آله]] به على عليه السلام فرمود: | |||
«مَنْ كُنْتُ مَوْلَاهُ فَعَلِىٌّ مَوْلَاهُ، أللَّهُمَّ وَالِ مَنْ وَالَاهُ وَ عَادِ مَنْ عَادَاهُ»؟ صاحب اختيار من خدا و رسول و بعد از آنان على است، ولى تو مولى و صاحب اختيار ندارى!! | |||
معاويه وقتى اين خبر را شنيد گفت: | معاويه وقتى اين خبر را شنيد گفت: «[[عرب]] هلاک شده است اگر سبک شمردن اين غلام سياه آنان را دريابد»! و منظور او عمار بود.<ref>بحار الانوار: ج ۳۳ ص ۳۰. </ref> | ||
== پيشگويى از جنگ صفين<ref>سخنرانى استثنائى غدير: ص ۱۷۱- ۱۷۸. </ref>== | == پيشگويى از جنگ صفين<ref>سخنرانى استثنائى غدير: ص ۱۷۱- ۱۷۸. </ref>== | ||
پيامبر صلى الله عليه و آله در فرازى از بخش چهارم [[خطبه غدیر]] اشاره به آينده كفر ستيز على بن ابى طالب عليه السلام با [[ناکثین]] و [[قاسطین]] و [[مارقین]] نمود، و تصريح كرد كه جنگ او با آن گروه ها به امر خداوند است: | |||
اِنَّهُ خَليفَةُ رَسُولِ اللَّهِ وَ اَميرُالْمُؤْمِنينَ وَ الاِمامُ الْهادى مِنَ اللَّهِ، وَ قاتِلُ النّاكِثينَ وَ الْقاسِطينَ وَ الْمارِقينَ بِاَمْرِ اللَّهِ: | اِنَّهُ خَليفَةُ رَسُولِ اللَّهِ وَ اَميرُالْمُؤْمِنينَ وَ الاِمامُ الْهادى مِنَ اللَّهِ، وَ قاتِلُ النّاكِثينَ وَ الْقاسِطينَ وَ الْمارِقينَ بِاَمْرِ اللَّهِ: | ||
| خط ۱۲۳: | خط ۱۷۷: | ||
اصحاب سقيفه در قيافه هاى ظاهر فريبى آمدند كه كمر اجتماع در مقابل آن خم شد. | اصحاب سقيفه در قيافه هاى ظاهر فريبى آمدند كه كمر اجتماع در مقابل آن خم شد. | ||
بار اول | بار اول [[عایشه بنت ابی بکر|عایشه]] و طلحه و زبير و [[جمل|جنگ جمل]] بود. | ||
بار دوم و پس از جنگ جمل و به بهانه قتل عثمان، آخرين نماينده تام الاختيار سقيفه با نقشه صاحب سقيفه انتخاب شد. | |||
معاويه و بقاياى سقيفه حزب واحدى تشكيل دادند و به عنوان خون خواهى خليفه مقتولِ سقيفه پرچم برافراشتند. | |||
پيراهن سقيفه را بر منبر دمشق كه پايه هاى سقيفه در آن محكم شده بود آويختند و عناوينى از قبيل «خال المؤمنين» و «كاتب وحى» را هم زيور آن نمودند و به جنگ غدير آمدند. | |||
غديريان نيز آنچه بايد نشان دادند و به دست نيروهاى فداكار و ريشه دار خود چون [[عمار بن یاسر عنسی (ابوالیقظان)|عمار]] و [[اویس قرنی]] و [[مالک اشتر]] چنان حماسه آفريدند كه نقش طلايى غدير را بر آسمان [[تاریخ]] حک نمودند. | |||
بار | بار سوم [[خوارج]] و [[نهروان|جنگ نهروان]] بود. | ||
در حالى كه غدير بيابان وسيع و مستعدى براى سخنرانى پيامبر صلى الله عليه وآله بود، آغازى براى رويارويى [[سقیفه]] با غدير نيز شد. | |||
اين موضع گيرى ها از همان آغاز صورت جدى داشت و با شدت تمام پيگيرى مى شد. | |||
يكى از اين رويارويى ها، ضديت ناكثين با غدير در صفين بود. اگر همان سقيفه روز اول بود هرگز روزى پيش نمى آمد كه پس از ۲۵ سال مردم اميرالمؤمنين عليه السلام را به التماس براى خلافت فرابخوانند. | |||
اين اثر كارهايى بود كه در روزهاى سقيفه از طرف غديريان انجام شد. همين روزها بود كه به صف آرايى هاى جمل و صفين و نهروان انجاميد. | |||
اگر چه در سقيفه نوبت به صفآرايى نرسيد و غديريان فوراً مغلوب شدند و حتى چهل نفر غديرى پيدا نشد، ولى در جنگ هاى سه گانه اميرالمؤمنين عليه السلام شمشيرهاى بسيارى - با درجات اعتقادى متفاوت - در ركاب حضرت بودند كه فقط پنج هزار نفر «شرطة الخميس» يعنى فدائيان غدير بودند. | اگر چه در سقيفه نوبت به صفآرايى نرسيد و غديريان فوراً مغلوب شدند و حتى چهل نفر غديرى پيدا نشد، ولى در جنگ هاى سه گانه اميرالمؤمنين عليه السلام شمشيرهاى بسيارى - با درجات اعتقادى متفاوت - در ركاب حضرت بودند كه فقط پنج هزار نفر «شرطة الخميس» يعنى فدائيان غدير بودند. | ||
| خط ۱۴۳: | خط ۲۰۵: | ||
== شعر غدير از قيس بن سعد بن عباده در صفين<ref>اسرار غدير ص ۳۲۰. چهارده قرن با غدير: ص ۱۷۱. </ref>== | == شعر غدير از قيس بن سعد بن عباده در صفين<ref>اسرار غدير ص ۳۲۰. چهارده قرن با غدير: ص ۱۷۱. </ref>== | ||
[[قیس بن سعد بن عباده انصاری|قیس بن سعد بن عباده]] از سرلشكران اميرالمؤمنين عليه السلام در جنگ صفين، اين اشعار را در ميدان جنگ براى حضرت خواند<ref>بحار الانوار: ج ۳۷ ص ۱۴۸.</ref>: | |||
<br />قلت لمّا بغى العدوّ علينا | <br />قلت لمّا بغى العدوّ علينا | ||
| خط ۱۵۸: | خط ۲۲۰: | ||
== غدير در جمل و صفين و نهروان == | == غدير در جمل و صفين و نهروان == | ||
اگر همان | اگر همان [[سقیفه]] روز اول بود هرگز روزى پيش نمى آمد كه اميرالمؤمنين عليه السلام را پس از ۲۵ سال [[ناس|مردم]] به التماس براى [[جانشین|خلافت]] فراخوانند. | ||
اين اثر كارهايى بود كه در روزهاى سقيفه از طرف غديريان انجاميد، و همين روزها بود كه به صف آرايى هاى جمل و صفين و نهروان انجاميد. | اين اثر كارهايى بود كه در روزهاى سقيفه از طرف غديريان انجاميد، و همين روزها بود كه به صف آرايى هاى جمل و صفين و نهروان انجاميد. | ||
اگر چه در سقيفه نوبت به صف آرايى نرسيد و غديريان فوراً مغلوب غاصبين خلافت و فراموشكاران غدير شدند و حتى چهل نفر غديرى پيدا نشد! ولى در جنگ هاى سه گانه اميرالمؤمنين عليه السلام شمشيرهاى بسيارى - با درجات اعتقادى متفاوت - در ركاب حضرت بودند. | اگر چه در سقيفه نوبت به صف آرايى نرسيد و غديريان فوراً مغلوب غاصبين خلافت و فراموشكاران غدير شدند و حتى چهل نفر غديرى پيدا نشد! | ||
ولى در جنگ هاى سه گانه اميرالمؤمنين عليه السلام شمشيرهاى بسيارى - با درجات اعتقادى متفاوت - در ركاب حضرت بودند. | |||
فقط پنج هزار نفر شرطة الخميس يعنى فدائيان غدير بودند<ref>بحار الانوار: ج ۴۲ ص ۱۵۱. </ref> كه معناى مولى و صاحب اختيارى اميرالمؤمنين و اطاعت مطلق خود از مقام ولايت مطلقه را در آنجا به نمايش گذاشتند. | فقط پنج هزار نفر شرطة الخميس يعنى فدائيان غدير بودند<ref>بحار الانوار: ج ۴۲ ص ۱۵۱. </ref> كه معناى مولى و صاحب اختيارى اميرالمؤمنين و اطاعت مطلق خود از مقام ولايت مطلقه را در آنجا به نمايش گذاشتند. | ||
يكى از آنان اصبغ بن نباته بود كه وقتى از او مى پرسند: منزلت اميرالمؤمنين عليه السلام نزد شما در چه حدى است؟ مى گويد: ما شمشيرها را بر دوش گرفته ايم و بر هر كس كه او اشاره كند فرود مى آوريم ... !<ref>بحار الانوار: ج ۴۲ ص ۱۵۰ ح ۱۶.</ref> | يكى از آنان اصبغ بن نباته بود كه وقتى از او مى پرسند: منزلت اميرالمؤمنين عليه السلام نزد شما در چه حدى است؟ مى گويد: ما شمشيرها را بر دوش گرفته ايم و بر هر كس كه او اشاره كند فرود مى آوريم...!<ref>بحار الانوار: ج ۴۲ ص ۱۵۰ ح ۱۶.</ref> | ||
== قاسطين در خطبه غدير<ref>واقعه قرآنى غدير: ص ۸۹ . </ref>== | == قاسطين در خطبه غدير<ref>واقعه قرآنى غدير: ص ۸۹ . </ref>== | ||
در مرحله چهارم از خطبه غدير و پس از بيان حديث | در مرحله چهارم از خطبه غدير و پس از بيان حديث «مَنْ كُنْتُ مَوْلَاهُ» ، پيامبر صلى الله عليه و آله اشاره اى به آينده كفر ستيز على بن ابى طالب عليه السلام با ناكثين و قاسطين و مارقين نمود، و تصريح كرد جنگ او با آن گروه ها به امر خداوند است. | ||
== <small>پانویس</small> == | == <small>پانویس</small> == | ||