انتقام کربلای غدیر در عصر ظهور: تفاوت میان نسخه‌ها

=== چكيده ===

۱۰ . غمِ غدير از كربلا مرثيه‏اى دوباره يافته و تا قيام قائم ادامه مى‏ يابد.

اما در اين مورد خاص، دعاى ندبه را امام صادق‏ عليه السلام به شيعيان تعليم داده تا در زمان غيبت بخوانند.  

اما از آنجا كه «ندبه» به معناى عزادارى، سوگوارى، زارى و نوحه ‏سرايى است، اين سؤال مطرح مى ‏شود كه: چرا بر مزيّت خواندن آن در چهار عيد بزرگ ياد شده تأكيد گرديده است؟

بنابراين، وقتى ما در روز جمعه يا اعياد ديگر اين دعا را مى‏ خوانيم، يعنى اينكه خود را به گونه ‏اى در غم و اندوه حقوق از دسته رفته آل ‏محمدعليهم السلام شريک دانسته، و با ناله و شيون به درگاه خداوند خواهان ظهور هر چه زودتر آن منتقم حقيقى هستيم، كه بيايد و اعاده حق نمايد.

'''الف.''' «ظهر الفساد فى البرّ و البحر بما كسبت ايدى الناس» <ref>روم /  ۴۱.</ref>: فساد در خشكى و دريا به خاطر كارهايى كه مردم كرده ‏اند آشكار شد. در تأويل آن مى‏ خوانيم: به خدا سوگند تأويل اين آيه باز مى‏ گردد به زمانى كه انصار گفتند: از ما اميرى باشد و از شما نيز اميرى! <ref>الكافى (ترجمه رسولى محلاتى) : ج ۱ ص ۸۳ . البرهان: ج ۴ ص ۳۵۱.</ref>

بنابراين، اگر از هم اكنون به اين نتيجه قطعى برسيم چه بسا به خطا نرفته باشيم كه: غدير نقطه پايان رسالت بود و آغاز فصل تازه ‏اى از دين، كه در پرده شب پنهان شد و ناتمام ماند تا ايام ظهور، و ظهور نقطه پايان دولت شب است و ادامه آن فصلِ ناتمام كه با نور محض آشكار مى‏ گردد.

با اين همه، لازم است در تأييد و توجيه اين نتيجه قطعى، به نمونه ‏هايى از هر دو مأخذ -  يعنى خطبه غدير و دعاى ندبه -  اشاره كنيم:

اى مردم! من همان صراط مستقيم خداوندم كه شما را به پيروى از آن دستور داده، و پس از من على ‏عليه السلام صراط مستقيم است، و سپس فرزندانم از نسل او كه امامان هدايتگر هستند. همان كسانى كه به سوى حق هدايت نموده و بر اساس حق به عدالت رفتار مى‏ كنند.

و فرمود: هر كس كه من پيامبرش هستم على امير او است. و فرمود: من و على ‏عليه السلام از يک درختيم و ديگر مردمان از درختان گوناگون هستند. همچنين او را در جايگاه هارون نسبت به موسى‏ عليهما السلام قرار داد. بدين سان او (على‏ عليه السلام) پس از پيامبرصلى الله عليه وآله راهنماى هدايت از گمراهى بود، و نورى در تاريكى جهل و رشته محكم ارتباط با خداوند و راه راست او بود. در خويشاوندى ‏اش با پيامبرصلى الله عليه وآله و پيشينه ‏اش در دين جلوتر از او كسى نبود، و در مناقب كسى به گَرد منقبتى از او نمى‏ رسيد.

بنابراين، مسلّم است كه آنان به دنبال فرصتى مى‏ گشتند تا انتقام خود را از فرزند ابوطالب بگيرند، و مرهمى بر زخم‏ هاى كهنه خويش بگذارند. چه فرصتى بهتر از روزگارى كه پيامبرصلى الله عليه وآله از دنيا رفته باشد!

اى مردم! به شما هشدار مى‏ دهم كه من رسول‏خداصلى الله عليه وآله هستم و پيش از من نيز پيامبرانى بوده‏ اند. اكنون اگر بميرم يا كشته شوم آيا شما از دين خدا بر مى‏ گرديد؟ پس هر كس كه به جاهليت برگردد به خداوند ضررى نمى ‏رساند، و خداوند به زودى به شكرگزاران پاداش مى‏ دهد. نيز آگاه باشيد آن كس كه به صبر و شكر توصيف شده على و سپس فرزندان من از نسل او عليهم السلام هستند.

اى مردم! به زودى پس از من پيشوايانى خواهند بود كه به سوى آتش دعوت مى‏ كنند و روز قيامت يارى نمى ‏شوند. پس بدانيد كه خداوند و من از آنان بيزاريم. آنان و يارانشان و همفكران و پيروانشان در پايين ‏ترين طبقه آتش هستند، و چه بسيار بد است مأواى متكبران.

بنابراين، آنان نيز دشمنى ‏اش را به دل گرفتند و بناى ناسازگارى با او را گذاشتند، و او به ناچار پيمان‏ شكنان و ستيزه‏ جويان و از دين بيرون شدگان را از پاى درآورد. و آن زمان كه از اين جهان رخت بر بست و او را شقى‏ ترين فردِ آخرالزمان -  به پيروى از شقى‏ ترين پيشينيان (قابيل) -  به شهادت رساند، دستور رسول‏خداصلى الله عليه وآله درباره هدايتگرانِ پس از او نيز همچنان ناديده گرفته شد.

آيا در خطبه غدير به اين حقيقت اشاره شده، و در دعاى ندبه هم نشانه ‏هايى از آن آمده است؟

اى مردم! به خدا و رسولش و نورى كه همراه او نازل شده است ايمان بياوريد، پيش از آنكه صورت ‏هايى را محو و نابود كنيم و آن صورت‏ ها را به پشت برگردانيم. <ref>نساء /  ۴۷.</ref>

حال امام صادق‏ عليه السلام به ما آموخته است كه چگونه براى يادآورى آن حق از دست رفته -  كه هنوز هم در دست ديگران است -  مرثيه بخوانيم:

كجاست آن مهيّا شده ‏اى كه رشته ستمگران را پاره مى ‏كند؟ كجاست آن خُردكننده و كوبنده جاه و جلال تجاوزگران؟ كجاست آن ويران‏ كننده بناهاى شرک و نفاق؟ كجاست آن نابود كننده فاسقان و شورشگران و گردن‏ فرازان؟ كجاست آن دروكننده شاخه ‏هاى گمراهان و ستيزه‏ جويان؟ كجاست آن كه زَنگار كج ‏فكرى‏ ها و هواپرستى ‏ها را بزدايد؟ كجاست آنكه رشته‏ هاى دروغ و تهمت را پاره كند؟ كجاست آنكه تجاوزگران و سركشان را نابود سازد؟ كجاست آنكه دشمنان و گمراهان و بى‏ دينان را ريشه بركَند؟

كجاست امام حسن ‏عليه السلام؟ كجاست امام حسين ‏عليه السلام؟ كجا هستند فرزندان امام حسين ‏عليهم السلام؟ آن شايستگان و راستگويانِ يكى پس از ديگرى؟ كجاست راهى پس از راهى؟ كجاست برگزيده ‏اى پس از برگزيده ‏اى؟ كجا هستند خورشيدهاى تابان؟ كجا هستند ماه ‏هاى فروزان؟ كجا هستند ستارگانِ درخشان؟ كجا هستند نشانه‏ هاى دين و پايه‏ هاى دانش؟ كجاست آن بقيةاللهى كه از عترت هدايتگر هرگز جدا نيست؟ كجاست آن مهيّا شده‏ اى كه رشته ستمگران را پاره مى ‏كند؟ كجاست آن ساماندهِ كژى ‏ها و ناراستى‏ ها كه انتظارش را مى‏ كشند؟ كجاست آن دور كننده ستم كه به اميدش دل بسته ‏اند؟

اى مردم! در قرآن بينديشيد و آياتش را بفهميد و به آيات محكمش بنگريد و آيات متشابهش را وانهيد. سوگند به خدا هرگز زَواجرِ قرآن (باطن آيات) را براى شما آشكار نمى‏ كند و تفسيرش را روشن نمى‏ سازد، مگر اين كسى كه من دست او را گرفته به سوى خود بالا مى‏ برم و بازويش را گرفته و به شما اعلام مى‏ دارم: هر كس كه من صاحب اختيار او هستم اين على صاحب اختيار او است.

اكنون به نظر شما آنچه كه امام صادق ‏عليه السلام در دعاى ندبه به ما آموخته، مبيّن چه حقيقتى است؟

اى مردم! با دينِ كامل و تفقّه (دانايى در دين) خانه خدا را زيارت كنيد. اى مردم! نماز را بپا داريد و زكات را بپردازيد، همانگونه كه خداى عزوجل به شما فرموده است. اما اگر زمانى طولانى بر شما گذشت و كوتاهى نموده و فراموش كرديد، حضرت امیر عليه السلام صاحب اختيار و سرپرست شماست، كه معارف دين را برايتان تبيين كند.

در اين فرازها از خطبه غدير به تصريح آمده كه انجام سنت‏ ها و فرائض و عمل به حرام و حلال منوط به اِحراز دين كامل؛ يعنى پذيرش ولايت على بن ابى‏ طالب‏ عليه السلام است. ولى به نظر مى ‏رسد كه اين موارد هم به دست فراموشى سپرده شده و به مرور زمان رنگ باخته است، چرا كه امام صادق‏ عليه السلام در دعاى ندبه از اين حقيقت نيز چنين پرده برداشته است:

اين المُدّخر لتجديد الفرائض و السنن؟ اين المتخيّر لاعادة الملّة و الشريعة؟ کجاست آنكه براى تازه كردنِ فرائض و سنت‏ ها ذخيره شده است؟ كجاست آن برگزيده‏ اى كه كيش و آئين محمدى را از نو بنا كند؟