چه کسانی با غدیر دشمنی کردند؟: تفاوت میان نسخه‌ها

غديريان بايد راه شناخت دشمنان را بياموزند، تا عيار دشمنى خود با آنان را تنظيم نمايند. از يك سو بايد قاعده تشخيص دشمنان غدير را از امامان ‏عليهم السلام بياموزند، و از سوى ديگر از انواع برخوردهاى دشمنان با غدير آنان را علامت گذارى كنند.  

==== دشمنان غدير در كلام امامان غدير ====

 خدايا، ما مى‏ دانيم كه اين (غدير) حقى از جانب توست. پس لعنت كن هر كس را كه با آن مقابله كند، و از پذيرش آن سر باز زند و آن را تكذيب نمايد و به آن كافر شود.

خدا لعنت كند كسانى را كه حرمت تو را محترم نشمرند و حقت را از تو دور كنند.

كسى كه غدير را پذيرفته بايد دشمنان آن را درجه بندى كند، و درجه ضديت و بغض نسبت به آنان و برائت از آنان را بياموزد.

==== بنيان گذاران ضديت با غدير ====

بايد بدانيم بنيان گذار ضديت و دشمنى و مخالفت با غدير چه كسى است، و در مرحله آغاز چه كسانى و چه عواملى باعث پيشرفت كار آنان شدند، كه در نتيجه نسل‏هاى مسلمانان و بشريت از اعتقاد به غدير و استفاده از محضر امام غدير و زندگى در بهشت غدير محروم شدند.

كسى كه به غدير معتقد است بايد بداند اين ابوبكر و عمر بودند كه صحيفه ملعونه را امضا كردند، و همزمان با غدير در حجة الوداع برنامه‏ هاى مخرب خود بر ضد غدير را با همراهى بيش از چهار هزار نفر از منافقين آغاز كردند.

غديرى بايد بداند ابوبكر و عمر انواع جسارت و اهانت و بى‏ حرمتى را نسبت به پيامبرصلى الله عليه وآله را پايه گذارى كردند. همان كه حضرت زهراعليها السلام در خطبه مى‏ فرمايد:

حريم آن حضرت از بين رفت، و حرمت او پس از رفتنش مورد اهانت قرار گرفت. به خدا قسم اين بليه بسيار بزرگ و مصيبت عظيم است كه مصيبتى مثل آن و حادثه ناگوارى همچون آن در دنيا نخواهد بود.

هر غديرى بايد بداند اين دو نفر پس از غصب خلافت، تغيير سنت‏هاى پيامبرصلى الله عليه وآله و ايجاد بدعت‏ها و حكم‏هاى ظالمانه را تا 14 سال پيش بردند، تا توانستند غدير را از فكر و قلب و اعتقاد و عمل مردم كاملاً دور سازند، و راه غلط خود را براى آينده ‏هايى دور پايه ريزى كنند. اميرالمؤمنين‏ عليه السلام خطاب به معاويه مى ‏فرمايد:

تو و طلحه و زبير جرمتان كمتر و گناهتان كوچكتر و بدعت و گمراهيتان كمتر از كسانى نيست كه براى تو و رفيقت )عثمان( كه طالب خون او هستى پايه گذارى كردند، و راه را براى ظلم به ما اهل بيت برايتان باز كردند و شما را بر ما مسلط نمودند.××× 1 كتاب سليم: ح 25 . ×××

اگر يك غديرى پايه گذاران ضديت با آن را نشناسد، نمى‏ تواند پاسخگوى اين سؤال باشد كه با آن همه سفارشات پيامبرصلى الله عليه وآله و با برنامه عظيم غدير، چطور ممكن است كسانى بتوانند اين انحراف عظيم از غدير به سقيفه را ايجاد كنند؟ با اين بصيرت در مسئله غدير عمق كلام امام باقرعليه السلام را درك مى‏ كنيم كه فرمود:

مَن سَنَّ سُنَّةَ عَدلٍ فَاتُّبِعَ كانَ لَهُ مِثلُ اَجرِ مَن عَمِلَ بِها مِن غَيرِ اَن يُنقَصَ مِن اُجورِهِم شَى‏ءٌ؛ وَ مَن سَنَّ سُنَّةَ جَورٍ كانَ لَهُ مِثلُ وِزرِ مَن عَمِلَ بِهِ مِن غَيرِ اَن يُنقَصَ مِن اَوزارِهِم شَى‏ءٌ.××× 2 بحار الانوار: ج 68 ص 258 . ×××

هر كس سنتى بر اساس عدالت را پايه گذارى كند و مورد پيروى قرار گيرد، براى او خواهد بود اجر هر كس كه به آن عمل كند بدون آنكه از اجر عمل كنندگان چيزى كم شود؛ و هر كس سنتى بر اساس ظلم را پايه گذارى كند و مورد پيروى قرار گيرد، براى او خواهد بود اجر هر كس كه به آن عمل كند بدون آنكه از اجر عمل كنندگان چيزى كم شود.

بر اساس اين اعتقاد درباره دشمنان غدير كلام امام صادق‏ عليه السلام را مى ‏فهميم كه مى ‏فرمايد:

كُلُّ ظُلامَةٍ حَدَثَت فِى الاِسلامِ اَو تَحدُثُ وَ كُلُّ دَمٍ مَسفوكٍ حَرامٍ وَ مُنكَرٍ مَشهورٍ وَ اَمرٍ غَيرِ مَحمودٍ فَوِزرُهُ فى اَعناقِهِما وَ اَعناقِ مَن شايَعَهُما اَو تابَعَهُما اَو رَضِىَ بِوِلايَتِهِما اِلى يَومِ القيامَةِ.

هر مظلوميتى كه در اسلام به وقوع پيوسته يا خواهد پيوست، و هر خونى به ناحق ريخته شده و هر عمل مُنكرى منتشر شده و هر كار ناپسندى، بار گناهش بر عهده آن دو نفر و حاميان و پيروان آنان و كسانى است كه تا روز قيامت به صاحب اختيارى آنان راضى باشند.××× 1 بحار  الانوار: ج 29 ص 199. ×××

اينجاست كه مبلغ به عنوان شعار غدير از دست رفته به مخاطبانش مى‏ آموزد كه براى هميشه در اولين مرحله، نفرين و برائت و لعن و بيزارى خود را نثار آغاز گرانِ نابودى غدير و منع از اجراى آن نمايند و فرياد بزنند:

خدايا، اولين ظالم )در حق محمد و آل محمدعليهم السلام( را به لعنت از سوى من اختصاص ده و اين لعنت را از اولى سپس دومى و سومى و چهارمى آغاز كن و يزيد را در مرتبه پنجم لعنت فرما.

غديريان مطمئن ‏اند كه خط ضد غدير پس از بنيان گذاران آن، هرگز رها نشده و تا امروز پيروان آن رو به افزايش بوده وآثار آن خود را نشان مى‏دهد. دشمنان غدير با چيدن مهره‏ هاى مورد اطمينان خود براى ادامه خطشان در آينده، برنامه ريزى جدى داشته اند. اگر سؤال شود: آيا با مرگ بنيان گذاران ضد غدير همه چيز تمام شد و غدير به جاى خود بازگشت، فقط كسى مى‏تواند پاسخ دقيق ارائه دهد كه تاريخچه خط ضد غدير را بداند.

غديريان بايد بدانند كه با رفتن گروه آغازگر بر ضد غدير و مرگ آنان، چه كسانى نگذاشتند پرچم دشمنى با غدير بر زمين بماند يا سقوط كند؟ بنى‏اميه ادامه دهنده راه آن دو نفر بودند كه عثمان و معاويه آغاز راه آنان به حساب مى ‏آيند. پيش بينى حضور آنان نيز از طرف عمر بود، كه براى شوراى شش نفره خلافت بعد از خود برنامه‏ اى تدارك ديد كه نتيجه اى جز خلافت عثمان نداشته باشد، و معاويه را به سرزمين شام فرستاد تا پايه ‏هاى حكومت آينده خود بر ضد غدير را محكم نمايد.

ادامه راه ضد غدير به دست بنى‏ اميه بود كه تا لعن و ناسزا به صاحب غدير بر سر منبرها و در قنوت نمازها پيش رفت، تا روزى كه در كربلا غدير را سر بريد. تا بنى‏ اميه بر سر كار بودند راه ضد غدير ادامه داشت و امامان غدير يكى پس از ديگرى در محاصره بودند تا به دست آنان به شهادت مى‏ رسيدند.

نوبت به بنى ‏عباس كه رسيد همان شيوه دشمنى با امامان غدير ادامه يافت، تا روزى كه دوازدهمين امام غدير براى حفظ جان خود از شر آنان غايب شد، و جهان يك باره از ارتباط مستقيم با وجود امام غدير محروم شد، و فيوضات آن حضرت از پس پرده غيبت به مردم رسيد.

هر كس غدير را قبول دارد بايد همچنان پيگير شناسايى دشمنان غدير در همه مراتب جرم و غصب باشد. بر اين اساس، پس از بنيانگذاران و پرچمداران دشمنى با غدير، نوبت به پشتيبانانشان مى ‏رسد، چرا كه هرگز يك نفر به عنوان سردمدار به تنهايى نمی ‏تواند مقاصد ضد غدير خود را پيش ببرد، مگر آنكه افرادى را تكيه گاه خود قرار دهد تا او را قدم به قدم يارى كنند. امام صادق ‏عليه السلام در اين باره فرموده است:

لَولا اَنَّ بَنى‏اُمَيَّةَ وَجَدوا مَن يَكتُبُ لَهُم وَ يُجبى لَهُم الفَى‏ءَ وَ يُقاتِلُ عَنهُم وَ يَشهَدُ جَماعَتَهُم لَما سَلَبونا حَقَّنا ...××× 1 بحار الانوار: ج 47 ص 138 . ×××

اگر نبود كه بنى‏ اميه كسانى را يافتند كه براى آنان بنويسند و اموال را برايشان جمع كنند و از طرف آنان به جنگ بروند و در جماعت آنان حاضر شوند، نمى توانستند حق ما را بگيرند.

اگر آن روز در سقيفه حق غدير به دست ابوبكر و عمر غصب شد، بدون معاذ بن جبل و ابوعبيده جراح و سالم مولى ابى ‏حذيفه و خالد بن وليد و مغيره و قنفذ و دو رئيس دو طايفه انصار يعنى اُسيد بن حَضير و بشير بن سعيد امكان نداشت. آن حكومت ضد غدير بدون آنان كه هيزم بر در خانه حضرت زهراعليها السلام آوردند، و بدون چهار هزار منافق مسلحى كه آماده حمله بودند، و بدون آنان كه براى غصب فدك رفتند، و بدون آنان كه درخت بيت الاحزان را قطع و سايبان آن را خراب كردند، و بدون حاكمانى كه آنان براى شهرها تعيين كردند، و بدون لشكرهايى كه براى سركوب مخالفينشان فرستادند، بدون همه اينها امكان پذير نبود.

ادامه آن راه ضد غدير، بدون عمروعاص ‏ها و ابوموسى اشعرى‏ ها و سعد بن ابى ‏وقاص‏ ها و زيادها و ابن زيادها و ابن سعدها و شمرها و خولى‏ ها و حجاج‏ ها در كنار معاويه‏ ها و يزيدها و مروانيان امكان نداشت؛ همان گونه كه بنى‏ عباس بدون هم دستان و جلادانشان نمى ‏توانستند در مقابل غدير بايستند و آن همه جنايت را براى نابودى آن مرتكب شوند.

همه علما و دانشمندان طرفدار سقيفه در طول تاريخ، كه براى اباطيل غاصبين ادله علمى تراشيده‏ اند و آن را به مكتب تبديل كرده‏ اند، و با مطرح كردن مغالطه‏ هاى علمى كه هرگز به فكر ابوبكر و عمر و ساير غاصبين نمى‏ رسيد، آنان را يارى كرده‏ اند؛ همه اينها شريك جرم سقيفه‏ اند، و بدون معرفت به آنان و اقداماتشان اعتقاد به غدير ناقص مى‏ ماند.

بنابراين همان گونه كه غدير بدون شناسايى دشمنان پرچمدارش قابل درك نيست، بدون شناسايى پشتيبانانشان هم ناقص است. غديريان بايد عمق جنايت بر ضد غدير را بشكافند و تا جايى كه امكان دارد تك تك دشمنانش را با كوچكترين اقداماتشان بشناسند. اين پايه اعتقادى ما بر اساس كلام پيامبرصلى الله عليه وآله است كه مى‏ فرمايد:

اِذا كانَ يَومَ القيامَةِ نادى مُنادٍ مِن قِبَلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ: »اَينَ الظَّلَمَةُ؟ اَينَ اَعوانُ الظَّلَمَةِ؟ اَينَ مَن بَرَئ لَهُم قَلَماً؟ اَينَ مَن لاقَ لَهُم دَواةً؟ اَينَ مَن جَلَسَ مَعَهُم ساعَةً«؟ فَيُؤتى بِهِم جَميعاً فَيُؤمَرُ بِهِم ... ××× 1 مستدرك الوسائل: ج 13 ص 124 . ×××

روز قيامت كه مى‏ شود منادى از طرف خداوند عزوجل ندا مى‏ كند: «ظالمين كجايند؟ ياران ظالمين كجايند؟ كجايند آنان كه براى نوشتن ظالمان قلم تراشيدند؟! كجايند كسانى كه دوات ظالمان را براى نوشتن آماده كردند؟ كجايند آنان كه با ظالمان ساعتى نشستند؟ همه آنان را كنار هم جمع مى ‏كنند و درباره آنان دستور داده مى‏ شود ...