شبهه اعراض صحابه از غدیر: تفاوت میان نسخه‌ها

آيا اين جملات از چه كسى يا كسانى است:ِانَّ الرَّجُلَ لَيَهجُرُ يا قَد غُلِبَ عَلَيهِ الوَجَعُ  يا هَجَرَ رَسُولُ ‏اللَّه  يا مَا لَهُ أَهجَرَ؟!

گويا اين گوينده يا گويندگان در آن زمان، حضرت را به رسالت الهى قبول نداشتند! شايد آيات آغازين سوره مباركه نجم را از ياد برده بودند كه او هيچ سخنى بر زبان نمى‏ آورد، مگر آن كه وحيانى است:وَمَا يَنْطِقُ عَنِ الْهَوَى ﴿۳﴾إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْيٌ يُوحَى ﴿۴﴾<ref>نجم/۳و۴.</ref>

آيا آنكه شعار حَسبُنَا كِتَابَ اللَّه سر داد، آيات پيش گفته را نخوانده بود، يا به قرآن ديگرى معتقد بود كه اجتهاد در برابر نصّ نبى را روا مى‏ شمرد؟

كوس رسوايى نسبت دهندگان هذيان به ساحت قدس نبوى به گوش نووى و ابن‏ حجر عسقلانى و ابن ‏اثير و ابن ابى ‏الحديد نيز رسيد و آنان در صدد آبرودارى بر آمدند. به توجيه‏ نامه نووى دقت كنيد: و اما كلام عمر؛ فقد اتّفق العلماء المتكلمون فى شرح الحديث على انه من دلائل فقه عمر و فضائله و دقيق نظره، لأنه خشى ان يكتب‏ صلى الله عليه وآله اموراً ربما عجزوا عنها و استحقّوا العقوبة عليها، لأنها منصوصة لا مجال للاجتهاد فيها، فقال عمر: حسبنا كتاب اللَّه.<ref>فتح البارى فى شرح صحيح البخارى: ج ۱ ،ص ۲۷۸. عسقلانى نيز مشابه اين را در شرح صحيح مسلم آورده است: ج ۱۱،ص ۹۹،ح ۱۱۴. </ref>

آفرين بر نووى و بر اين خداشناسى و پيامبرشناسى اش! آيا مردم دينشان را از اين ايادى شيطان بايد ياد بگيرند؟! آيا ايستادگى در برابر فرمان پيام ‏آور الهى فضيلت است؟!

سپس از قول خطابى اين گونه نقل مى‏ كند: نمى شود سخن عمر را چنين معنى كنيم كه او خيال نسبت غلط گويى يا گمان آن را به پيامبرصلى الله عليه وآله داشت، ولى چون حال ناخوشايند حضرت را در آستانه رحلتش تماشا كرد، از آن ترسيد كه مانند بيمارانى كه درد و رنج بر ايشان چيره شده، سخنانى ناخواسته بر زبان بياورد و سوژه ‏اى براى منافقان قرار گيرد! پيش از اين هم گاه چنين بود كه ياران رسول ‏خداصلى الله عليه وآله را از نظرش بر مى‏ گرداندند، قبل از آنكه تصميم جدّى بگيرد، مانند داستان قرار داد حديبيه ....<ref>مرقاة المفاتيح فى شرح مشكاة المصابيح: ج ۵ ،ص ۴۹۹-۴۹۸.</ref>

آرى، حديث ‏سازان براى آبرودارى خليفه‏اشان به اين توجيهات بى‏اساس دست زدند و آبروى خود و خليفه را به حراج گذاشتند، و براى درست نمايى توجيه خود جمله: استفهموه: از او بپرسيد، را به سخن نبوى افزودند! و مرد آسمانى را -  كه نه تنها چشم منافق بين، بلكه گوش منافق‏شناس نيز دارد: »ولو نشاء لاريناكهم فلعرفتهم بسيماهم و لتعرفنّهم فى لحن القول و اللَّه يعلم اعمالكم«××× 1 محمدصلى الله عليه وآله /  30. ××× - به گفتن سخنانى متهم كردند كه مبادا سوژه منافقان عليه مسلمانان راستين باشد!