اکراه: تفاوت میان نسخه‌ها

<big>اين اكراه سنتى به جاى اينكه استدلالى ضد انتصاب اميرالمؤمنين ‏عليه السلام باشد، در حقيقت بخشى از استدلال شيعيان است. [[اهل‏ سنت]] تأييد مى‏ كنند كه اعراب و به ويژه قريش در پذيرش اميرالمؤمنين‏ عليه السلام به عنوان جانشين پيامبر صلى الله عليه و آله اكراه داشتند. اين نه تنها به دليل جوانى او، بلكه به اين دليل نيز بود كه على‏ عليه السلام رهبران آنها را در جنگ‏ هاى صدر اسلام كشته بود. طبق نظر شيعيان خداوند نيز به اين اكراه علم داشت، و به همين دليل با آيه تبليغ به پيامبر صلى الله عليه و آله دستور داد تا حضرت على‏ عليه السلام را به عنوان جانشينش معرفى كند، و به پيامبرش اطمينان خاطر مى‏داد. پيامبر صلى الله عليه و آله مأموريت داشت تا پيام خداوند را ابلاغ نمايد، مهم نبود اعراب آن را دوست داشتند يا نداشتند، يا مى پذيرند و يا نمى‏ پذيرند.</big>

<big>سومين دليل آن است كه ما نمونه اى از تصميمات خود پيامبرصلى الله عليه وآله را در دوران آخر زندگيش داريم؛ آنگاه كه فرماندهى ارتش را به اسامة بن زيد -  كه مرد جوانى بود و كمتر از بيست سال سن داشت -  واگذار نمود. اسامه به فرماندهى اعضاى سالخورده مهاجرينِ قريش و انصار منصوب شد، و بسيارى از اين بزرگان از اين تصميم پيامبرصلى الله عليه وآله ناراحت شدند.<ref>مراجعه شود به طبقات ابن‏ سعد و آثار مهم ديگر درباره سيره. </ref></big><big>پس اگر پيامبر اسلام ‏صلى الله عليه و آله توانسته اسامة بن زيدِ جوان و كم ‏تجربه را به فرماندهى بزرگان قريش و مهاجرين و انصار برگزيند، چگونه اين احتمال ذاتاً وجود نداشته باشد كه پيامبر صلى الله عليه و آله اميرالمؤمنين ‏عليه السلام را به عنوان جانشينش منصوب نموده باشد؟!</big>