آيه ۱۵ بقره و غدیر: تفاوت میان نسخه‌ها

آيه ۱۵ بقره و غدیر (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۱ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۲۱

۱۶۹ بایت حذف‌شده ، ۲۱ نوامبر

بدون خلاصۀ ویرایش

Shamloo

۱٬۶۲۶

ویرایش

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-== آيه «اللَّهُ يَسْتَهْزِئُ بِهِمْ وَ يَمُدُّهُمْ فى طُغْيانِهِمْ...»<ref>بقره /  ۱۵. واقعه قرآنى غدير: ص ۱۷۶ - ۱۸۲.</ref>==
+برخی محققان بستر استفاده از آیه ۱۵ سوره بقره را در جریان غدیر چنین توصیف کرده‌اند:<ref>واقعه قرآنى غدير، ص۱۷۶-۱۸۲.</ref> يكى از برنامه‌هاى [[منافقین]] اين بود كه وقتى با [[سلمان فارسی(محمّدی)|سلمان]]، [[مقداد بن عمرو کندی|مقداد]]، [[ابوذر غفاری|ابوذر]] و [[عمار بن یاسر عنسی (ابوالیقظان)|عمار]] ملاقات مى‏‌كردند به آنان مى‌‏گفتند: «ما به محمد ايمان آورده‌‏ايم و در برابر [[بیعت]] على و فضيلت او سر تسليم فرود آورده‏‌ايم و مانند شما اوامر او را اجرا مى‌كنيم». به‌خصوص ابوبكر و عمر و بقيه نُه نفرى كه سرشناس‌‏تر در نفاق بودند، گاهى كه در راه با سلمان و اصحابش رو‌به‌رو مى‏‌شدند از آنان احساس انزجار مى‏‌كردند و مى‏‌گفتند: «اينان اصحاب ساحر و احمق هستند»، كه منظورشان پيامبر صلى الله عليه و آله و امیرمؤمنان على ‏عليه السلام بود. سپس به يكديگر مى‏‌گفتند: «از اينان بپرهيزيد كه مبادا از گوشه‏‌هاى سخنان‌تان درباره كفر محمد و آنچه درباره على گفته با اطلاع شوند و خبر آن را براى او ببرند و باعث هلاک شما شود». آنگاه ابوبكر به اصحاب منافقش مى‌گفت: «اينک مرا بنگريد كه چگونه آنان را به مسخره مى‌‏گيرم و شر آنان را از شما دفع مى‏‌كنم». در ادامه منافقين با سلمان، ابوذر و مقداد روبه‌رو شدند و از روى نفاق مطالبى در فضائل آنان گفتند.
-برخی محققان بستر استفاده از آیه ۱۵ سوره بقره را در جریان غدیر چنین توصیف کرده‌اند:<ref>واقعه قرآنى غدير، ص۱۷۶-۱۸۲.</ref> يكى از برنامه ‏هاى [[منافقین]] اين بود كه وقتى با [[سلمان فارسی(محمّدی)|سلمان]] و [[مقداد بن عمرو کندی|مقداد]] و [[ابوذر غفاری|ابوذر]] و [[عمار بن یاسر عنسی (ابوالیقظان)|عمار]] ملاقات مى‏ كردند به آنان مى ‏گفتند:
+در اين شرایط بود كه خداوند فرمود: يا محمد {{قرآن|اللَّهُ يَسْتَهْزِئُ بِهِمْ|ترجمه=خدا اينان را مسخره مى‌‏كند}}: و به سزاى مسخرکردنشان آنان را در دنيا و آخرت مجازات مى‏‌كند. {{قرآن|وَ يَمُدُّهُمْ فى طُغْيانِهِمْ|ترجمه=و آنان را در ادامه طغيانشان آزاد مى‏‌گذارد}} و به آنان مهلت مى‌دهد و با مداراى خود به درنگ با آنان رفتار مى‏‌كند و به توبه دعوتشان مى‌‏نمايد.
-«ما به محمد ايمان آورده ‏ايم و در برابر [[بیعت]] على و فضيلت او سر تسليم فرود آورده‏ ايم و مانند شما اوامر او را اجرا مى ‏كنيم».
-به خصوص ابوبكر و عمر و بقيه نُه نفرى كه سرشناس ‏تر در نفاق بودند، گاهى كه در راه با سلمان و اصحابش رو به رو مى‏ شدند از آنان احساس انزجار مى‏ كردند و مى‏ گفتند:
-«اينان اصحاب ساحر و احمق هستند»، كه منظورشان پيامبر صلى الله عليه و آله و امیرمؤمنان على ‏عليه السلام بود. سپس به يكديگر مى‏ گفتند:
-«از اينان بپرهيزيد كه مبادا از گوشه‏ هاى سخنان تان درباره كفر محمد و آنچه درباره على گفته با اطلاع شوند و خبر آن را براى او ببرند و باعث هلاک شما شود».
-آنگاه ابوبكر به اصحاب منافقش مى ‏گفت:
-«اينک مرا بنگريد كه چگونه آنان را به مسخره مى ‏گيرم و شر آنان را از شما دفع مى‏ كنم»! در ادامه منافقين با سلمان و ابوذر و مقداد رو به رو شدند و از روى نفاق مطالبى در فضائل آنان گفتند.
-اينجا بود كه خداى عز و جل فرمود:
-يا محمد،{{قرآن|اللَّهُ يَسْتَهْزِئُ بِهِمْ}}: «خدا اينان را مسخره مى ‏كند» و به سزاى استهزايشان آنان را در دنيا و آخرت مجازات مى‏ كند،{{قرآن|وَ يَمُدُّهُمْ فى طُغْيانِهِمْ}}:
-«و آنان را در ادامه طغيانشان آزاد مى‏ گذارد» و به آنان مهلت مى ‏دهد و با مداراى خود به تأنّى با آنان رفتار مى‏ كند و به توبه دعوتشان مى ‏نمايد.
 اگر هم سراغ مغفرت آيند به آنان وعده‏ هاى نيک مى ‏دهد. اما آنان متحيرند و از كار قبيح خود دست بر نمى‏ دارند و از هر اذيتى نسبت به محمد صلى الله عليه و آله و على ‏عليه السلام -  كه برايشان ممكن باشد -  كوتاهى نمى ‏كنند.