آيه ۱۵ یونس و غدیر: تفاوت میان نسخه‌ها

وقتى خداوند در پاسخ آنان سه مسئله «از پيش خود گفتن»، «پيروى از وحى» و «عصيان و سرپيچى از امر پروردگار» را مطرح می‌کند، ناظر به اين است كه آنان متوجه بوده‌‏اند كه اين اعتراضشان چنين مفهومى دارد؛ گويا در پيشنهادشان به پيامبر صلى الله عليه و آله چنين گفته‌‏اند: اى فرستاده خدا، اگر چه ما از خطبه تو فهميديم كه ولايت على از طرف خداست و كوتاهى در آن نرساندن رسالت الهى و مستوجب عذاب است، پس از چنين تأكيدى روشن است كه خداوند راه تغيير و تبديل در اين باره را بسته است؛ ولى بيا و از پيش خود دست به چنين اقدامى بزن و صاحب مقام ولايت را تغيير ده و به وحى كارى نداشته باش و از اينكه عصيان پروردگار پيش مى‌آيد نگران مباش! اگر آنان اين‌گونه هم نگفته باشند، مطرح‌كردن چنين پيشنهادى بعد از آن خطابه غَرّا جز اين معنى را نمى‏‌دهد. به همین دلیل حضرت در پاسخ آنان می‌گوید: من از پيش خود چنين كارى را نمى‏‌توانم انجام دهم و من تابع خدايم و هرگز از امر خدا سرپيچى نمی‌كنم.

با اين اعتقاد مسئله‏ اى به نام ارتباط ولايت با خدا را بهانه‏ اى از سوى پيامبر صلى الله عليه و آله براى تحكيم سخنان خود مى ‏دانستند. با چنين تفكرى به راحتى پيشنهاد تغيير دادند و بر آن اصرار ورزيدند و اميد داشتند كه بتوانند حضرت را وادار به خواسته خود كنند.

آن كس كه مقام ولايت را منصوب كرده خداى حكيم است كه هر كارى را از روى حكمت انجام مى ‏دهد و معرفى على ‏عليه السلام در غدير براى مقام امامت و خلافت اقتضاى حكمت الهى است كه تغيير در آن معنى ندارد.

دانستن اين نكته كه اعتراض كنندگان در غدير در واقع بت پرستان سابق بودند و اسلام را مسخره مى‏ كردند، تحليل بسيارى از آنچه در حاشيه غدير از سوى دشمنان به وقوع پيوست را آسان مى ‏كند، و پيرو آن پايه اقدامات مخرّب اهل سقيفه را در طول حكومت خود روشن مى‏ نمايد.