آيات ۲۲ تا ۲۸ محمد و غدیر: تفاوت میان نسخه‌ها

در حديث ديگرى از امام صادق‏ عليه السلام تفصیل بيشترى درباره شأن نزول اين آيات وارد شده است: كلام خداوند {{قرآن|إِنَّ الَّذِينَ ارْتَدُّوا عَلى أَدْبارِهِمْ مِنْ بَعْدِ ما تَبَيَّنَ لَهُمُ الْهُدَى}}، منظور [[ابوبکر بن ابی قحافه|ابوبکر]] و [[عمر بن خطاب|عمر]] و [[ابوعبیده جرّاح|ابوعبیده]] است كه با ترک ولايت اميرالمؤمنين‏ عليه السلام از ايمان مرتد شدند. قول خداوند: {{قرآن|ذلِكَ بِأَنَّهُمْ قالُوا لِلَّذِينَ كَرِهُوا ما نَزَّلَ اللَّه سَنُطِيعُكُمْ فِى بَعْضِ الْأَمْرِ}} به خدا قسم، درباره ابوبكر و عمر و پيروانشان نازل شده است. اين كلام خداست كه جبرئيل بر محمد صلى الله عليه و آله نازل كرده است: {{متن عربی|ذلِكَ بِأَنَّهُمْ قالُوا لِلَّذِينَ كَرِهُوا ما نَزَّلَ اللَّه -  فى علىّ -}}: «اين به‌خاطر آن است كه آنان گفتند به كسانى كه خوش نداشتند آنچه خدا - درباره على ‏عليه السلام -  نازل كرده بود». آنان بنى‏‌اميه را به پيمان خود درباره خلافت دعوت كردند كه نگذارند خلافت بعد از پيامبر صلى الله عليه و آله در ما خاندان قرار بگيرد، و چيزى از خمس به ما ندهند. آنان به بنى‌اميه گفتند: اگر خمس را به اهل ‏بيت بدهيم نياز به چيزى پيدا نمى‌‏كنند، و برايشان مهم نخواهد بود كه خلافت در آنان نباشد. بنى‌اميه در پاسخ گفتند: «ما از شما اطاعت مى‌كنيم در بخشى از مسئله‏ اى كه ما را بدان دعوت كرديد، و آن خمس است كه چيزى از آن به اهل بيت ندهيم». قول خداوند كه مى‏‌فرمايد: {{قرآن|كَرِهُوا ما نَزَّلَ اللَّه}}: «آنچه خدا فرستاده بود را مكروه داشتند»، منظور از آنچه خدا نازل كرده بود، ولايت اميرالمؤمنين‏ عليه السلام است كه بر خلقش واجب كرده بود. در اين داخل‌شدن [[بنی امیه|بنى‏‌اميه]] به پيمان‌نامه اصحاب صحيفه، [[ابوعبیده جرّاح|ابوعبیده]] نيز همراهشان بود و نويسنده آنان بود.<ref>بحارالانوار، ج۳۰، ص۲۶۳-۲۶۴، ح۱۲۸.</ref>

==== دوم: اصحاب صحيفه ملعونند ====