آيه ۶ احزاب و غدیر: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۳۵: خط ۳۵:


== تحليل اعتقادى آیه ==
== تحليل اعتقادى آیه ==
در مورد اين آيه دو تحليل اعتقادى ارائه شده است:
در مورد اين آيه سه تحليل اعتقادى ارائه شده است:


# آغاز غدير از مسئله «ولايت» و «صاحب اختيارى مردم» آغاز شده و از همان ابتدا اين ارتباط در ذهن مردم جاى گرفته بود؛ حتى عظمت مسئله به‌خوبى برای آنان روشن شده بود كه فوراً درباره معنا و محدوده آن سؤال كردند. با اين ذهنيت، آيا سؤال‌برانگیز نيست كه گفته شود پيامبر صلى الله عليه و آله آن جمعيت فراوان را در غدير جمع كرد تا بگويد: «على را دوست بداريد». پس، اگر قضاياى تاريخى با همه جوانب آن از آغاز تا انجام دنبال شود، تأثير عجيبى در درک و تحليل آن خواهد گذاشت و گاهى صورت ماجرا تغيير پيدا خواهد کرد.
# آغاز غدير از مسئله «ولايت» و «صاحب اختيارى مردم» آغاز شده و از همان ابتدا اين ارتباط در ذهن مردم جاى گرفته بود؛ حتى عظمت مسئله به‌خوبى برای آنان روشن شده بود كه فوراً درباره معنا و محدوده آن سؤال كردند. با اين ذهنيت، آيا سؤال‌برانگیز نيست كه گفته شود پيامبر صلى الله عليه و آله آن جمعيت فراوان را در غدير جمع كرد تا بگويد: «على را دوست بداريد». پس، اگر قضاياى تاريخى با همه جوانب آن از آغاز تا انجام دنبال شود، تأثير عجيبى در درک و تحليل آن خواهد گذاشت و گاهى صورت ماجرا تغيير پيدا خواهد کرد.
# درباره ارتباط غدیر و قرآن ضمن نزول این آیه می‌توان گفت: قرآن ولايت نبوى را اثبات مى‏‌كند. پيامبر صلى الله عليه و آله همان آيه را در غدير به‌عنوان شاهد بر ولايت خود ذكر مى‏‌كند. آنگاه [[ولایت ائمه علیهم السلام|ولايت اميرالمؤمنين و امامان‏ عليهم السلام]] را به‌عنوان فرع و ادامه ولايت خود بيان مى‏‌كند. سپس اين ولايت را به‌معناى تصميم‌گيری در همه امور مردم توضيح مى‏‌دهد. آنگاه با ذكر ولايت سه امام، استمرار آن را روشن می‌کند.
# تأكيد خاص اين در حديث بر این جمله است: {{متن عربی|لَيْسَ لَهُمْ مَعَهُ امْرٌ|ترجمه=با وجود آنان براى مردم امرى و اختيارى نيست}}. قوام ولايت مطلقه امامان‏ عليهم السلام به همين نكته است؛ يعنى اگر آنان صاحب فرمان على الاطلاق باشند، هيچ كس ديگرى نبايد حق دخالت در آن موضوع داشته باشد. ضمانت چنين فرمان قاطعى [[عصمت]] الهى است كه فقط درباره امامان‏ عليهم السلام وجود دارد؛ این عصمت هر كسى را متقاعد مى‌كند كه دستور معصوم‏ عليهم السلام را بر خواست خود مقدم کند، زیرا فرمان او همان فرمان خداست.<ref>غدیر در قرآن، ج۱، ص۲۸-۲۹.</ref>


ب) خط ارتباط غدير با قرآن بسيار زيبا به تصوير كشيده شده است، و جا دارد آن را اين گونه به خاطر بسپاريم:
قرآن ولايت نبوى را اثبات مى‏ كند. پيامبر صلى الله عليه و آله همان آيه را در غدير به عنوان شاهد بر ولايت خود ذكر مى‏ كند.
آنگاه ولايت اميرالمؤمنين و امامان‏ عليهم السلام را به عنوان تفريع و ادامه ولايت خود بيان مى‏ كند. سپس اين ولايت را به معناى تصميم گيرندگان در همه امور مردم توضيح مى‏ دهد.
آنگاه با ذكر ولايت سه امام، استمرار آن را از بقيه فرازهاى غدير به ما مى‏ فهماند.
تأكيد خاص اين حديث بر جمله {{متن عربی|لَيْسَ لَهُمْ مَعَهُ امْرٌ}} است، يعنى با وجود آنان براى مردم امرى و اختيارى نيست. بايد گفت:
قوام ولايت مطلقه امامان‏ عليهم السلام به همين نكته است، يعنى اگر آنان صاحب فرمان على الاطلاق باشند هيچ كس ديگرى -  حتى خود كسى كه درباره ‏اش تصميم گيرى مى‏ شود -  نبايد حق دخالت و رأى و نظر در آن موضوع داشته باشد.
ضمانت چنين فرمان قاطعى عصمت الهى است كه فقط درباره امامان‏ عليهم السلام وجود دارد؛ و هر كسى را متقاعد مى ‏كند كه در برابر دستور و نظر مبارک معصوم‏ عليهم السلام خود را تخطئه نمايد و فرمان او را مقدم بداند، كه فرمان او همان فرمان خداست و در واقع فرمان خدا را مقدم داشته است.
با در نظر گرفتن اينكه غدير مراسم مفصلى در سه روز بوده، گذشته از آياتى كه مستقيماً در آن ايام نازل شده و در قسمت آيات نازل شده در غدير ذكر شد، آياتى هم در ضمن كلام به صورت اشاره آمده و منظور از آنها بيان شده است. اين موارد در تفسير ۱۸ آيه است، كه يكى از اين آيات، آيه ۶ سوره احزاب است:
با در نظر گرفتن اينكه غدير مراسم مفصلى در سه روز بوده، گذشته از آياتى كه مستقيماً در آن ايام نازل شده و در قسمت آيات نازل شده در غدير ذكر شد، آياتى هم در ضمن كلام به صورت اشاره آمده و منظور از آنها بيان شده است. اين موارد در تفسير ۱۸ آيه است، كه يكى از اين آيات، آيه ۶ سوره احزاب است:


۱٬۶۲۶

ویرایش