۹۸۹
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۲۳: | خط ۲۳: | ||
از ارتباط آیات ۲۵ تا ۲۹ سوره فرقان با اصحاب صحيفه ملعونه، با تکیه بر روایات، نکاتی استفاده شده است: بيزارى اصحاب صحيفه از يكديگر در هنگام مرگ و در قيامت و حسرتشان بر گذشته خود. بيزارى اصحاب صحيفه از يكديگر در قيامت: خداوند در روز قيامت صحنههاى تكاندهندهاى از عاقبت بانيان انحراف در اسلام به نمايش مىگذارد. گفته شده که [[ابوبکر بن ابی قحافه|ابوبكر]] هنگام مرگ آیه ۲۹ سوره فرقان را بر زبان آورده است. | از ارتباط آیات ۲۵ تا ۲۹ سوره فرقان با اصحاب صحيفه ملعونه، با تکیه بر روایات، نکاتی استفاده شده است: بيزارى اصحاب صحيفه از يكديگر در هنگام مرگ و در قيامت و حسرتشان بر گذشته خود. بيزارى اصحاب صحيفه از يكديگر در قيامت: خداوند در روز قيامت صحنههاى تكاندهندهاى از عاقبت بانيان انحراف در اسلام به نمايش مىگذارد. گفته شده که [[ابوبکر بن ابی قحافه|ابوبكر]] هنگام مرگ آیه ۲۹ سوره فرقان را بر زبان آورده است. | ||
== تفسیر آیات در کلام امام باقر علیه | == تفسیر آیات در کلام امام باقر علیه السلام == | ||
آیات ۲۵ تا ۲۹ سوره فرقان در كلام امام باقر علیه السلام مرتبط با اصحاب [[صحیفه ملعونه اول|صحیفه]] بهطور كامل تفسير شده است: | آیات ۲۵ تا ۲۹ سوره فرقان در كلام امام باقر علیه السلام مرتبط با اصحاب [[صحیفه ملعونه اول|صحیفه]] بهطور كامل تفسير شده است: | ||
* {{قرآن|يَوْمَ يَعَضُّ الظَّالِمُ عَلى يَدَيْهِ}}: «روزی که ستمکار، دو دست خود را [از شدت اندوه و حسرت به دندان] میگزد»؛ ظالم يعنى ابوبكر. | * {{قرآن|يَوْمَ يَعَضُّ الظَّالِمُ عَلى يَدَيْهِ}}: «روزی که ستمکار، دو دست خود را [از شدت اندوه و حسرت به دندان] میگزد»؛ ظالم يعنى ابوبكر. | ||
* {{قرآن|يَقُولُ يا لَيْتَنِى اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبِيلاً}}: «میگوید: ای کاش همراه این پیامبر راهی بهسوی حق بر میگرفتم»، يعنى اى كاش على را با پيامبر پذيرفته بودم.<ref>غدير در قرآن، ج۱، ص۲۹۲-۲۹۴.</ref> | * {{قرآن|يَقُولُ يا لَيْتَنِى اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبِيلاً}}: «میگوید: ای کاش همراه این پیامبر راهی بهسوی حق بر میگرفتم»، يعنى اى كاش على را با پيامبر پذيرفته بودم.<ref>غدير در قرآن، ج۱، ص۲۹۲-۲۹۴.</ref> حماد بن حریز از امام صادق علیه السلام روایت کرده که ایشان در مورد ایت قسمت از آیه فرمود: «منظور از این آیه، امام علی بن ابیطالب علیه السلام است».<ref>بحارالانوار، ج۲۴، ص۱۷؛ تأویل الآیات الظاهره، ص۳۶۹؛ تفسیر اهل بیت علیهم السلام، ج۱۰، ص۴۰۲.</ref> | ||
* {{قرآن|يا ليتنى لم اتخذ فلانا خليلا}}: «ای وای، کاش من فلانی را [که سبب بدبختی من شد] به دوستی نمیگرفتم»، فلانى يعنى [[عمر بن خطاب|عمر]]. | * {{قرآن|يا ليتنى لم اتخذ فلانا خليلا}}: «ای وای، کاش من فلانی را [که سبب بدبختی من شد] به دوستی نمیگرفتم»، فلانى يعنى [[عمر بن خطاب|عمر]]. | ||
* {{قرآن|لَقَدْ أَضَلَّنِى عَنِ الذِّكْرِ بَعْدَ إِذْ جاءَنِى}}: «بیتردید مرا از قرآن پس از آنکه برایم آمد گمراه کرد»؛ ذكر يعنى ولايت. | * {{قرآن|لَقَدْ أَضَلَّنِى عَنِ الذِّكْرِ بَعْدَ إِذْ جاءَنِى}}: «بیتردید مرا از قرآن پس از آنکه برایم آمد گمراه کرد»؛ ذكر يعنى ولايت. | ||
* {{قرآن|وَ كانَ الشَّيْطانُ لِلْإِنْسانِ خَذُولاً}}: «و شیطان همواره انسان را [پس از گمراهکردنش تنها و غریب در وادی هلاکت] وا میگذارد»؛ شيطان يعنى دومی.<ref>بحارالانوار، ج۳۰، ص۱۴۹-۱۵۰.</ref> | * {{قرآن|وَ كانَ الشَّيْطانُ لِلْإِنْسانِ خَذُولاً}}: «و شیطان همواره انسان را [پس از گمراهکردنش تنها و غریب در وادی هلاکت] وا میگذارد»؛ شيطان يعنى دومی.<ref>بحارالانوار، ج۳۰، ص۱۴۹-۱۵۰.</ref> | ||
از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله روایت شده است: {{متن عربی|مَا مِنْ عَبْدٍ وَ لَا أَمَهًٍْ أُعْطِیَ بَیْعَهًَْ أَمِیرِالْمُؤْمِنِینَ عَلِیٍّ فِی الظَّاهِرِ وَ نَکَثَهَا فِی الْبَاطِنِ وَ أَقَامَ عَلَی نِفَاقِهِ إِلَّا وَ إِذَا جَاءَهُ مَلَکُ الْمَوْتِ لِقَبْضِ رُوحِهِ تَمَثَّلَ لَهُ إِبْلِیسُ وَ أَعْوَانُهُ وَ تَمَثَّلَتِ النِّیرَانُ وَ أَصْنَافُ عَفَارِیتِهَا لِعَیْنَیْهِ وَ قَلْبِهِ وَ مَقَاعِدِهِ مِنْ مَضَایِقِهَا وَ تَمَثَّلَ لَهُ أَیْضاً الْجِنَانُ وَ مَنَازِلُهُ فِیهَا لَوْ کَانَ بَقِیَ عَلَی إِیمَانِهِ وَ وَفَی بِبَیْعَتِهِ فَیَقُولُ لَهُ مَلَکُ الْمَوْتِ انْظُرْ إِلَی تِلْکَ الْجِنَانِ الَّتِی لَا یُقَادِرُ قَدْرَ سَرَّائِهَا وَ بَهْجَتِهَا وَ سُرُورِهَا إِلَّا اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِینَ کَانَتْ مُعَدَّهًًْ لَکَ فَلَوْ کُنْتَ بَقِیتَ عَلَی وَلَایَتِکَ لِأَخِی مُحَمَّدٍ رسول الله کَانَ یَکُونُ إِلَیْهَا مَصِیرُکَ یَوْمَ فَصْلِ الْقَضَاءِ وَ لَکِنْ نَکَثْتَ وَ خَالَفْتَ فَتِلْکَ النِّیرَانُ وَ أَصْنَافُ عَذَابِهَا وَ زَبَانِیَتِهَا وَ أَفَاعِیهَا الْفَاغِرَهًْ أَفْوَاهُهَا وَ عَقَارِبِهَا النَّاصِبَهًْ أَذْنَابَهَا وَ سِبَاعِهَا الشَّائِلَهًْ مَخَالِبُهَا وَ سَائِرُ أَصْنَافِ عَذَابِهَا هُوَ لَکَ وَ إِلَیْهَا مَصِیرُکَ فَعِنْدَ ذَلِکَ یَقُولُ}} {{متن قرآن|یا لَیْتَنِی اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبِیلًا}} {{متن عربی|وَ قَبِلْتُ مَا أَمَرَنِی بِهِ وَ الْتَزَمْتُ مِنْ مُوَالَاهًْ عَلِیٍّ مَا أَلْزَمَنِی.}}: | از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله روایت شده است: {{متن عربی|مَا مِنْ عَبْدٍ وَ لَا أَمَهًٍْ أُعْطِیَ بَیْعَهًَْ أَمِیرِالْمُؤْمِنِینَ عَلِیٍّ فِی الظَّاهِرِ وَ نَکَثَهَا فِی الْبَاطِنِ وَ أَقَامَ عَلَی نِفَاقِهِ إِلَّا وَ إِذَا جَاءَهُ مَلَکُ الْمَوْتِ لِقَبْضِ رُوحِهِ تَمَثَّلَ لَهُ إِبْلِیسُ وَ أَعْوَانُهُ وَ تَمَثَّلَتِ النِّیرَانُ وَ أَصْنَافُ عَفَارِیتِهَا لِعَیْنَیْهِ وَ قَلْبِهِ وَ مَقَاعِدِهِ مِنْ مَضَایِقِهَا وَ تَمَثَّلَ لَهُ أَیْضاً الْجِنَانُ وَ مَنَازِلُهُ فِیهَا لَوْ کَانَ بَقِیَ عَلَی إِیمَانِهِ وَ وَفَی بِبَیْعَتِهِ فَیَقُولُ لَهُ مَلَکُ الْمَوْتِ انْظُرْ إِلَی تِلْکَ الْجِنَانِ الَّتِی لَا یُقَادِرُ قَدْرَ سَرَّائِهَا وَ بَهْجَتِهَا وَ سُرُورِهَا إِلَّا اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِینَ کَانَتْ مُعَدَّهًًْ لَکَ فَلَوْ کُنْتَ بَقِیتَ عَلَی وَلَایَتِکَ لِأَخِی مُحَمَّدٍ رسول الله کَانَ یَکُونُ إِلَیْهَا مَصِیرُکَ یَوْمَ فَصْلِ الْقَضَاءِ وَ لَکِنْ نَکَثْتَ وَ خَالَفْتَ فَتِلْکَ النِّیرَانُ وَ أَصْنَافُ عَذَابِهَا وَ زَبَانِیَتِهَا وَ أَفَاعِیهَا الْفَاغِرَهًْ أَفْوَاهُهَا وَ عَقَارِبِهَا النَّاصِبَهًْ أَذْنَابَهَا وَ سِبَاعِهَا الشَّائِلَهًْ مَخَالِبُهَا وَ سَائِرُ أَصْنَافِ عَذَابِهَا هُوَ لَکَ وَ إِلَیْهَا مَصِیرُکَ فَعِنْدَ ذَلِکَ یَقُولُ}} {{متن قرآن|یا لَیْتَنِی اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبِیلًا}} {{متن عربی|وَ قَبِلْتُ مَا أَمَرَنِی بِهِ وَ الْتَزَمْتُ مِنْ مُوَالَاهًْ عَلِیٍّ مَا أَلْزَمَنِی.}}: | ||
خط ۵۱: | خط ۴۰: | ||
بنابراین، آن آتش با انواع مختلف عذاب و نگهبانان دوزخی که پتک در دست دارند و افعیهای دهان باز و عقربهایی که دم هایشان را بر افراشتهاند و درندگانی که پنجه هایشان را آماده کردهاند، و دیگر عذابهای آن، مخصوص توست که بهسوی آن میروی. سپس آن شخص می گوید: {{متن قرآن|یا لَیْتَنِی اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبِیلًا}}: «ای کاش همراه این پیامبر راهی به سوی حق بر میگرفتم»؛ دستوراتش را میپذیرفتم و اوامرش را دربارهی ولایت علیّبنابیطالب اجرا میکردم.<ref>تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱، ص۴۰۴؛ بحارالأنوار، ج۲۴، ص۱۸؛ تأویل الآیات الظاهرهًْ، ص۳۷۰.</ref> | بنابراین، آن آتش با انواع مختلف عذاب و نگهبانان دوزخی که پتک در دست دارند و افعیهای دهان باز و عقربهایی که دم هایشان را بر افراشتهاند و درندگانی که پنجه هایشان را آماده کردهاند، و دیگر عذابهای آن، مخصوص توست که بهسوی آن میروی. سپس آن شخص می گوید: {{متن قرآن|یا لَیْتَنِی اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبِیلًا}}: «ای کاش همراه این پیامبر راهی به سوی حق بر میگرفتم»؛ دستوراتش را میپذیرفتم و اوامرش را دربارهی ولایت علیّبنابیطالب اجرا میکردم.<ref>تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱، ص۴۰۴؛ بحارالأنوار، ج۲۴، ص۱۸؛ تأویل الآیات الظاهرهًْ، ص۳۷۰.</ref> | ||
== پانویس == | == پانویس == |
ویرایش