ابراهيم بن محمد حموينى: تفاوت میان نسخه‌ها

== <big>روایت حدیث غدیر<ref>چکیدۀ عبقات الانوار (حدیث غدیر): ص276.</ref></big> ==

<big>يكى از علما و بزرگان اهل‏ سنت كه حديث غدير را نقل كرده حموينى (م 722 ق) است. حموينى در «[[فرائد السمطين]]» حديث غدير را با اشاره به ماجراى غدير و نيز ماجراى مردى از [[بنى‏ هاشم]] و [[عمر بن عبدالعزيز]]، با اسانيد و الفاظ مختلف و متعدد نقل كرده است.<ref>فرائد السمطين: ج 1 ص 66-62. براى شرح حال حموينى ر.ك: تذكرة الحفّاظ: ج 4 ص 298. العِبَر فى خبر من غَبَر: حوادث سال 722. الدرر الكامنه: ج 1 ص 67.</ref></big>

== <big>روایت غدیریّه [[حسّان بن ثابت]]</big><ref>چکیدۀ عبقات الانوار (حدیث غدیر): ص478.</ref> ==

<big>يكى از وجوه دلالت حديث غدير بر امامت و جانشينى، شعر حسّان بن ثابت است. قضيه شعر سرودن حسّان بن ثابت در روز غدير خم، در مقابل و به اذن پيامبر صلى الله عليه و آله را شمارى از بزرگان اهل ‏سنت نقل كرده‏ اند، كه از جمله آنان ابراهيم بن محمد مؤيّد بن عبداللَّه بن على بن محمد بن حمويه خراسانى جوينى صوفى، صدرالدين ابوالمجامع (ت 644 -م 722 ق) است.</big>

<big>صدرالدين حموينى نيز در «[[فرائد السمطين]]» [[شعر حسّان]] در روز غدير را پس از نقل مختصر ماجراى غدير و نزول [[آيۀ اكمال]] با اسنادش از [[خوارزمى]] و نيز با سندى ديگر از [[ابوسعيد خُدرى]] روايت كرده، و سپس مى‏ گويد: اين حديثى است كه طرق بسيارى به ابوسعيد سعد بن مالک خُدرى انصارى دارد.<ref>فرائذ السمطین: ج1 ص72، 74.</ref></big>

<big>حموينى از پيشوايان نامدار اهل‏ سنت و از اعلام مشايخ بزرگان آن هاست، به خصوص وى استاد [[ذهبى]] و [[كازرونى]] است. ذهبى و كازرونى<ref>المعجم المختصّ: ص 65 . </ref>: وى را توثيق كرده و بسيار ستوده ‏اند، به خصوص در حديث و رجال.</big>

== <big>روایت نزول آیۀ اکمال در غدیر<ref>چکیدۀ عبقات الانوار (حدیث غدیر): ص464.</ref></big> ==

<big>يكى از وجوه دلالت حديث غدير بر امامت اميرالمؤمنين‏ عليه السلام نزول آيۀ اكمال در رويداد غدير است. در كنار شيعه، شمارى از بزرگان اهل ‏سنت و مشاهير اعيان علماى آنان نزول آيه اكمال در روز غدير خم را نقل كرده ‏اند.</big>

<big>از جمله ابراهيم بن مؤيّد حموينى است. حموينى در «فرائد السمطين» نزول آيۀ اكمال در روز غدير خم را به اِسناد خود از ابوسعيد خُدرى روايت كرده است.<ref>فرائد السمطین: ج1 ص74.</ref></big>