خواجه نصیر الدین طوسی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (Modir صفحهٔ نصیرالدین طوسی را به محمد بن محمد بن حسن طوسی (ابوجعفر) منتقل کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۳ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
== وفات خواجه نصير در روز غدير<ref>غدير در گذر زمان (مهدى پور): ص ۶۲ - ۶۵، ۷۵ - ۱۱۹.</ref> == | == وفات خواجه نصير در روز غدير<ref>غدير در گذر زمان (مهدى پور): ص ۶۲ - ۶۵، ۷۵ - ۱۱۹.</ref> == | ||
در ايام دهه غديريه رخدادهاى متعددى اتفاق افتاده است. يكى از آنها وفات خواجه نصيرالدين طوسى است | در ايام دهه غديريه رخدادهاى متعددى اتفاق افتاده است. يكى از آنها وفات خواجه نصيرالدين طوسى است. | ||
خواجه علاوه بر آثار تأليفى، رصدخانه مراغه را بنياد نهاد، و با حسن تدبيرش از قسمت اعظم جنايات مغول جلوگيرى كرد. بزرگان علمى، چه در شيعه و يا [[اهل سنت]] و حتى غربيان خواجه نصير را با واژگانى بزرگ ياد مى كنند.<ref>ريحانة الادب: ج ۲ ص ۱۷۱ - ۱۸۲.</ref> | ابوجعفر محمد بن محمد بن حسن طوسى، مشهور به خواجه نصير، از مفاخر جهان تشيع، روز غدير ۶۷۲ق در بغداد درگذشت. | ||
بدن وى به [[کاظمین]] منتقل شد و در سردابى كه در طرف بالاى سر كاظمين عليهما السلام به خاک سپرده شد. اين سرداب از سوى الناصر باللَّه، سى و چهارمين خليفه عباسى (ت ۵۷۵ - م ۶۲۲ ق) تهيه شده بود تا در آن دفن شود. | |||
ولى به جهت [[مرگ]] او در رصافه (دمشق) قسمت او نشد. بر لوح قبر خواجه نصير نوشته شد: «و كلبهم باسط ذراعيه بالوصيد»<ref>كهف / ۱۸.</ref>: | |||
و سگ آنها (اصحاب كهف) دست هاى خود را (به نشان نگهبانى) به آستانه گشوده بود. | |||
خواجه علاوه بر آثار تأليفى، رصدخانه مراغه را بنياد نهاد، و با حسن تدبيرش از قسمت اعظم جنايات مغول جلوگيرى كرد. | |||
بزرگان علمى، چه در شيعه و يا [[اهل سنت]] و حتى غربيان خواجه نصير را با واژگانى بزرگ ياد مى كنند.<ref>ريحانة الادب: ج ۲ ص ۱۷۱ - ۱۸۲.</ref> | |||
== پانویس == | == پانویس == | ||
[[رده:تاریخ غدیر]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۸ ژوئن ۲۰۲۳، ساعت ۰۶:۳۷
وفات خواجه نصير در روز غدير[۱]
در ايام دهه غديريه رخدادهاى متعددى اتفاق افتاده است. يكى از آنها وفات خواجه نصيرالدين طوسى است.
ابوجعفر محمد بن محمد بن حسن طوسى، مشهور به خواجه نصير، از مفاخر جهان تشيع، روز غدير ۶۷۲ق در بغداد درگذشت.
بدن وى به کاظمین منتقل شد و در سردابى كه در طرف بالاى سر كاظمين عليهما السلام به خاک سپرده شد. اين سرداب از سوى الناصر باللَّه، سى و چهارمين خليفه عباسى (ت ۵۷۵ - م ۶۲۲ ق) تهيه شده بود تا در آن دفن شود.
ولى به جهت مرگ او در رصافه (دمشق) قسمت او نشد. بر لوح قبر خواجه نصير نوشته شد: «و كلبهم باسط ذراعيه بالوصيد»[۲]:
و سگ آنها (اصحاب كهف) دست هاى خود را (به نشان نگهبانى) به آستانه گشوده بود.
خواجه علاوه بر آثار تأليفى، رصدخانه مراغه را بنياد نهاد، و با حسن تدبيرش از قسمت اعظم جنايات مغول جلوگيرى كرد.
بزرگان علمى، چه در شيعه و يا اهل سنت و حتى غربيان خواجه نصير را با واژگانى بزرگ ياد مى كنند.[۳]