آيه ۱۰۸ یوسف و غدیر

يكى از جلوه‏ هاى قرآنى غدير كه مورد غفلت قرار گرفته، فرازهاى دعا و زياراتى است كه در آنها به تبيين و تفسير آيات مربوط به واقعه غدیر پرداخته شده است. در بسيارى از دعاها و زيارات -  به خصوص آنچه مربوط به شب و روز غدير است -  ناگفته ‏هايى از مسئله غدير به چشم مى‏ خورد كه در هيچ روايت ديگرى يافت نمى‏ شود. در مواردى شأن نزول آيات و در مواردى استشهاد به آيه‏ هاى قرآن و در مواردى مصداق قرار دادن غدير براى آيه مزبور مطرح شده است. از جمله اين موارد است:

قُلْ هذِهِ سَبِيلِى أَدْعُوا إِلَى اللَّهِ عَلى بَصِيرَةٍ أَنَا وَ مَنِ اتَّبَعَنِى وَ سُبْحانَ اللَّهِ وَ ما أَنَا مِنَ الْمُشْرِكِينَ :

«بگو اين راه من است كه با بصيرت به سوى خدا دعوت مى كنم: من و آنان كه پيروان من‏اند. خدا منزه است و من از مشركين نيستم».

اين آيه و دعاى مربوط به آن از دو بُعد قابل بررسى است:

آیه در متن دعا

به گفته برخی محققان، در دعايى كه بعد از نماز روز عيد غدير خوانده می‌شود چنين آمده است: «رَبَّنا آمَنّا وَ اتَّبَعْنا مَوْلانا وَ وَلِيَّنا وَ هاديَنا وَ داعِيَنا وَ داعِىَ الانامِ، وَ صِراطَكَ السَّوِىَّ الْمُسْتَقيمَ وَ مَحَجَّتَكَ الْبَيْضاءَ، وَ سَبيلَكَ الدّاعِىَ الَيْكَ عَلى بَصيرَةٍ هُوَ وَ مَنِ اتَّبَعَهُ، وَ سُبْحانَ اللَّهِ عَمّا يُشْرِكُونَ بِوِلايَتِهِ وَ بِامْرِ رَبِّهِمْ وَ بِاتِّخاذِ الْوَلائِجِ مِنْ دُونِهِ؛ پروردگارا، ما ايمان آورديم و از صاحب اختيار و ولىّ و هدايت‌كننده و دعوت‌كننده ما و مردم پيروى نموديم، همان راه درست و مستقيم تو، و جايگاه حجتِ واضح تو، و راه تو كه او و پيروانش با بصيرت به‌سوى تو دعوت مى‏‌كنند، و خدا منزه است از آنچه در ولايت على ‏عليه السلام شرک مى‏‌ورزند و درباره امر پروردگارشان كسى را شريک مى‏‌كنند و كسانى را جز او محبوب دل خود قرار مى‏‌دهند».

تحلیل اعتقادى آیه در دعا

برخی محققان استفاده از آیه ۱۰۸ سوره یوسف در دعای بعد از نماز روز غدیر چنین تحلیل کرده‌اند: در اين قسمت از دعا شش آيه گنجانده شده كه يكى آیه ۱۰۸ سوره یوسف است. در اين آيه به پيامبر صلى الله عليه و آله دستور داده شده كه اعلام كند: «اين راه من است كه من و پيروانم با بصيرت به‌سوى خدا دعوت مى‏‌كنيم و از هر چه شرک است خدا را منزه مى‏ دانيم». در دعاى روز غدير به تبیین این را پرداخته شده است: «آمَنّا وَ اتَّبَعْنا...»، «سَبيلَكَ الدّاعى الَيْكَ عَلى بَصيرَةٍ هُوَ وَ مَنِ اتَّبَعَهُ ...؛ خدايا ما ايمان آورده و پيروى مى‏‌كنيم از مولايمان...، كه راه توست و او و پيروانش با بصيرت به‌سوى آن دعوت مى‏‌كنند».

آنگاه دو بُعد پذيرش و عدم قبول ولايت، طبق آنچه در آيه آمده، به‌عنوان مظهر توحيد و شرک مطرح شده است: در بُعد اول، ايمان و پيروى از راه روشنگرانه پيامبر صلى الله عليه و آله مطرح شده است؛ در بُعد دوم، بيزارى از شرک در ولايت يا شرک در امر پروردگار مطرح شده و يا شرک با پذيرفتن ولايت و صاحب‌اختيارى هر كسى جز ائمه ‏عليهم السلام كه مورد اعتماد قرار گيرد. در اين باره امام باقر علیه السلام مى‌‏فرمايد: منظور از قُلْ هذِهِ سَبِيلِى ... پيامبر و اميرالمؤمنين و اوصياء بعد از ايشان است. امام صادق‏ علیه السلام درباره همين آيه مى‌‏فرمايد: منظور ولايت ما اهل ‏بيت است كه هيچ‌كس جز گمراه آن را انكار نمى‏‌كند.

منابع

• الإقبال بالأعمال الحسنة فیما یعمل مرة فی السنة؛ علی بن موسی (ابن‌طاووس)، تحقیق: جواد قیومی اصفهانی، قم: مکتب الإعلام الإسلامی، ۱۴۱۸ق.
• بحارالانوار الجامعة لدرر اخبار الائمة الاطهار؛ محمدباقر بن محمدتقی مجلسی، بیروت: دار إحياء التراث العربی، ۱۴۰۳ق.
• عوالم العلوم و المعارف و الأحوال من الآیات و الأخبار و الأقوال؛ عبدالله بن نورالله‏ بحرانى اصفهانى‏، م قرن ۱۲ق، تحقیق: محمدباقر موحد ابطحى اصفهانى‏، قم: مؤسسة الإمام المهدى علیه السلام، دوم، ۱۳۸۲ش.