آيه ۶ کهف و غدیر: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
| ترجمه صوتی = ترجمه ۶ کهف.mp3 | | ترجمه صوتی = ترجمه ۶ کهف.mp3 | ||
}} | }} | ||
بستر نزول آیه ۶ سوره کهف در رخداد غدیر چنین ترسیم شده است:<ref>غدير در قرآن، ج۱، ص۶۶؛ واقعه قرآنى غدير، ص۴۵.</ref> پس از اتمام مراسم حجةالوداع، در روزى كه پيامبر صلى الله عليه وآله در مكه توقف داشت (روز چهاردهم ماه ذی‌الحجة) روز پرماجرايى بود. در كنار سپردن امانت‌های امامت به امیرالمؤمنین عليه السلام، دستور خاصى درباره سلام‌كردن اصحاب به او به‌عنوان «[[امیرالمؤمنین (لقب)|اميرالمؤمنين]]» نازل شد: {{قرآن|فَلَعَلَّكَ باخِعٌ نَفْسَكَ عَلى آثارِهِمْ إِنْ لَمْ يُؤْمِنُوا بِهذَا الْحَدِيثِ أَسَفاً|ترجمه=گويى تو مىخواهى در اثر اعمال آنان خود را از تأسف و غم و اندوه هلاک كنى، اگر به اين گفتار ايمان نياورند}}. | |||
بستر نزول آیه ۶ سوره کهف در رخداد غدیر چنین ترسیم شده است: پس از اتمام مراسم حجةالوداع، در روزى كه پيامبر صلى الله عليه وآله در مكه توقف داشت (روز چهاردهم ماه ذی‌الحجة) روز پرماجرايى بود. در كنار | |||
در روايات آمده كه نزول آيه ۶ سوره کهف قبل از [[آيه ۶۷ مائده و غدیر|آيه تبلیغ]] بوده است. جبرئيل نازل شد و لقب [[امیرالمؤمنین (لقب)|«اميرالمؤمنين»]] را به‌عنوان اختصاص به على بن ابی‌طالب آورد و خود نيز به آن حضرت با همين لقب سلام كرد. امیرالمؤمنین عليه السلام كه متوجه سلام جبرئيل با اين لقب بود درباره آن پرسيد. حضرت پاسخ داد: اين جبرئيل است كه از سوى خداوند تحقق آنچه به من وعده داده را آورده است. | |||
سپس، دستور الهى آمد كه بايد بزرگان اصحاب نزد على بن ابىطالب عليه السلام حضور یابند و به‌عنوان «اميرالمؤمنين» بر آن حضرت سلام كنند. پيامبر صلى الله عليه و آله كه از منصوب‌كردن اميرالمؤمنين عليه السلام در غدير ترس آن داشت كه او را تكذيب كنند، درباره سلام‌كردن آنان به‌عنوان «اميرالمؤمنين» ترس بيشترى داشت. اين اطمينان الهى بود كه اجراى اين دستور را با نزول آيه ۶ سوره كهف در چنين موقعيتى مؤكد نمود. اين بدان معنى بود كه پيامبر صلى الله عليه و آله وظيفه الهى خود را به انجام می‌رساند، اگر چه مردم سرپيچى كنند. | |||
پيرو این دستور پيامبر صلى الله عليه و آله سرشناسان اصحاب خدمت على عليه السلام آمدند و با عنوان «[[امیرالمؤمنین (لقب)|اميرالمؤمنين]]» به آن حضرت سلام كردند. در بين آنها فقط [[ابوبکر بن ابی قحافه|ابوبكر]] و [[عمر بن خطاب|عمر]] به‌عنوان اعتراض به پيامبر صلى الله عليه و آله گفتند: آيا اين حقى از طرف خدا و رسولش است؟ حضرت غضبناک شده فرمود: آرى، حقى از طرف خدا و رسولش است. خداوند اين دستور را به من داده است.<ref>كتاب سليم بن قیس الهلالی، ص۷۳۰؛ مناقب آل ابی‌طالب، ج۲، ص۲۲۴؛ بحارالانوار، ج۳۷، بحارالانوار، ج۳۷، ص۱۱۱؛ بحارالانوار، ج۳۷، ص۱۱۵؛ بحارالانوار، ج۳۷، ص۱۲۰؛ عوالم العلوم، ج۲/۱۵ ص۱۱؛ عوالم العلوم، ج۲/۱۵ ص۱۹.</ref> | |||
سرشناسان اصحاب خدمت على عليه السلام آمدند و با عنوان | |||
در بين آنها فقط ابوبكر و عمر | |||
== پانویس == | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:قرآن و غدیر]] | [[رده:قرآن و غدیر]] | ||
نسخهٔ ۱۸ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۹:۴۲
 | |
| مشخصات آیه | |
|---|---|
| نام سوره | کهف |
| شماره آیه | ۶ |
| جزء | ۱۵ |
| محتوای آیه | |
| مکان نزول | مکه |
| ترتیل آیه ترجمه صوتی | |
بستر نزول آیه ۶ سوره کهف در رخداد غدیر چنین ترسیم شده است:[۱] پس از اتمام مراسم حجةالوداع، در روزى كه پيامبر صلى الله عليه وآله در مكه توقف داشت (روز چهاردهم ماه ذی‌الحجة) روز پرماجرايى بود. در كنار سپردن امانت‌های امامت به امیرالمؤمنین عليه السلام، دستور خاصى درباره سلام‌كردن اصحاب به او به‌عنوان «اميرالمؤمنين» نازل شد: 
فَلَعَلَّكَ باخِعٌ نَفْسَكَ عَلى آثارِهِمْ إِنْ لَمْ يُؤْمِنُوا بِهذَا الْحَدِيثِ أَسَفاً؛ گويى تو مىخواهى در اثر اعمال آنان خود را از تأسف و غم و اندوه هلاک كنى، اگر به اين گفتار ايمان نياورند 
.
در روايات آمده كه نزول آيه ۶ سوره کهف قبل از آيه تبلیغ بوده است. جبرئيل نازل شد و لقب «اميرالمؤمنين» را به‌عنوان اختصاص به على بن ابی‌طالب آورد و خود نيز به آن حضرت با همين لقب سلام كرد. امیرالمؤمنین عليه السلام كه متوجه سلام جبرئيل با اين لقب بود درباره آن پرسيد. حضرت پاسخ داد: اين جبرئيل است كه از سوى خداوند تحقق آنچه به من وعده داده را آورده است.
سپس، دستور الهى آمد كه بايد بزرگان اصحاب نزد على بن ابىطالب عليه السلام حضور یابند و به‌عنوان «اميرالمؤمنين» بر آن حضرت سلام كنند. پيامبر صلى الله عليه و آله كه از منصوب‌كردن اميرالمؤمنين عليه السلام در غدير ترس آن داشت كه او را تكذيب كنند، درباره سلام‌كردن آنان به‌عنوان «اميرالمؤمنين» ترس بيشترى داشت. اين اطمينان الهى بود كه اجراى اين دستور را با نزول آيه ۶ سوره كهف در چنين موقعيتى مؤكد نمود. اين بدان معنى بود كه پيامبر صلى الله عليه و آله وظيفه الهى خود را به انجام می‌رساند، اگر چه مردم سرپيچى كنند.
پيرو این دستور پيامبر صلى الله عليه و آله سرشناسان اصحاب خدمت على عليه السلام آمدند و با عنوان «اميرالمؤمنين» به آن حضرت سلام كردند. در بين آنها فقط ابوبكر و عمر به‌عنوان اعتراض به پيامبر صلى الله عليه و آله گفتند: آيا اين حقى از طرف خدا و رسولش است؟ حضرت غضبناک شده فرمود: آرى، حقى از طرف خدا و رسولش است. خداوند اين دستور را به من داده است.[۲]